Asset 14

Titane

Trialoog: Titane

Redacteuren Marthe van Bronkhorst en Stefanie Gordin bekeken de heftige film Titane. Deze Belgisch/Franse film bleek een achtbaan van emoties met een hoop bloed en geweld, maar ook met veel tederheid.

Marthe: Best veelzeggend dat we geen derde recensent bereid konden vinden om Titane te bespreken. Waarbij sommigen aangaven: ‘dit is geen film die ik wil kijken als ik opgesloten zit in huis en niet daarna even de buitenwereld in kan’ en ‘ik ga echt heel slecht op horror’ en ‘ik heb hem gezien, het is een crazy film, ik sla even over als dat kan’.

Stefanie: Ja, inderdaad! Ik was eigenlijk al vanaf het begin heel benieuwd naar de film, zonder vooraf naar de trailer te kijken. Ik hoorde alleen dat Julia Ducournau de Gouden Palm had gewonnen. Dus samen met mijn huisgenoot ben ik onvoorbereid naar de cinema gegaan.

Marthe: Ergens las ik iets over 'gekreun, gekokhals, en mensen die met hun knieën opgetrokken in de bioscoop zaten' - dat was een screening van Titane.

Stefanie: Ik had zelf nog de mogelijkheid om vóór de laatste lockdown naar Titane te gaan, en ik moet eerlijk toegeven dat ik een paar keer heb gegild. En het was ook best uniek, want er zaten volgens mij maar twee andere bezoekers in de zaal, waardoor dat gillen niet zo gênant was.

Marthe: 'Dat wordt zo'n shockhorror, vrouwen, auto's en effectbejag,' dacht ik eigenlijk vooraf. Maar voor mij ging de film eigenlijk over de vraag 'wat is mannelijkheid?' met een hele hoop gender bending, en ja, auto's, en ja, effectbejag.

Stefanie: Daar heb je wel een goed punt. Dat gevoel had ik ook, ondanks de akelige scènes waar ik soms heel ongemakkelijk van werd. Maar ik had ook het gevoel van gemis in deze film, waardoor er wel tedere stukken in voorkwamen. Eerlijk gezegd heb ik de film niet opnieuw gekeken, al had ik wel gezegd dat ik dat ging doen.

Marthe: Teder, zeker! Ondanks alles ben ik oprecht ontroerd door de film. En dat heeft een horrorfilm nog nooit voor elkaar gekregen. Ik moet het die regisseuse nageven: de tederheid werkt misschien juist zo goed, omdat ze je net de ander kant van de rollercoaster van emoties op heeft geslingerd met veel blood and gore.

Stefanie: Ja, je hebt helemaal gelijk. Het leek precies een nieuw genre te zijn. Ook vond ik de belichting heel goed gedaan. Vond jij dat ook?

Marthe: Qua genre zou ik zeggen een revenge pulp drama, iets tussen Kill Bill, Billy Elliot en Transformers in. De beelden waren zo sterk, dat ik de film soms meer een diashow vond. Vooral het licht inderdaad.

Stefanie: Grappig dat je Transformers erbij neemt, maar inderdaad. Het was ook zo realistisch, dat ik echt het gevoel had dat dit in werkelijkheid ook kan gebeuren.

Marthe: Dat is mijn grootste compliment en grootste kritiekpunt op de film: het leek soms meer een essay of collage over mannelijk-zijn en auto's (op hoeveel verschillende manieren kun je dat in beeld brengen) dan een film met een logisch verhaal. Dus ik heb het idee dat de regisseuse een grote mind map heeft gemaakt met: wat is allemaal mannelijk? En daar heeft ze scènes bij bedacht. Strippers in autoshows, naakte vrouwen, ongewenste intimidatie, doden, auto's, seks, nog meer doden, piercings, pijn, vuur, scheren, de brandweer, lomp eten, mosh pits, mensen redden.

Stefanie: Maar ergens had ik het gevoel dat ik het verhaal wel kon volgen, al leken sommige onderdelen niet zo logisch te zijn.

Marthe: En bij elk van die scènes heeft ze een gender bending twist eraan gegeven. Dus de seriemoordenaar is een vrouw. En ze heeft helemaal geen zachte kant of medelijden met onschuldigen. Bij de brandweer dansen ze in paars licht wat het een queer vibe geeft. De vader is een moederfiguur.

Stefanie: Ik denk dat ze vooral op zoek ging naar een nieuwe beeldtaal, iets helemaal anders dan wat we vandaag de dag gewend zijn. De voorbeelden die je geeft zijn heel kenmerkend voor deze film. Op sommige momenten voelde ik me gewoon zó ongemakkelijk, omdat dit beelden zijn die je zelf niet snel zou bedenken. Ik vond het gewoon een hele openbaring. Wat ik niet zo goed snapte, is waarom ze verschillende personen vermoordde, maar dat heeft misschien iets te maken met hoe ik naar de wereld kijk. Geweld vind ik altijd heel pijnlijk en confronterend. Had jij dat niet?

Marthe: Ja, zeker. Dat het personage een seriemoordenaar is, was voor mij effectbejag. Het leek alleen gedaan om meer contrast te creëren met de tederheid die ze later toont in de film.

Stefanie: Ja, misschien was dat een cruciale keuze om de film tot zo’n tederheid te brengen.

Marthe: Psychologisch werd er geen beweegreden gegeven, behalve het auto-ongeluk dat Alexia natuurlijk fucked up heeft gemaakt. Het blijft voor mij een film als een collage, waarbij de personages onbegrijpelijke dingen doen zonder beweegreden, en in de tweede helft van de film tederheid ontdekken en eigenlijk precies het tegenovergestelde doen. Er is dus zeker een ontwikkeling bij Alexia. Een seriemoordenares die zich alleen aangetrokken voelt tot tepelpiercings en auto's vermoordt zonder duidelijke reden haar vriendin, wat omstanders en haar ouders. Ze verkleedt zich als man en breekt haar eigen neus. Ze vindt een warm onderkomen bij een man die zijn zoon is verloren: ongeveer de enige persoon die zijn hart voor zo'n verschoppeling kan openstellen. Nou, ok, so far so good. Dan komt er nog de ontwikkeling dat ze zowaar levens gaat redden in plaats van mensen doden, bij de brandweer. Ook een mooi contrast.

Stefanie: Het is voor ons zo vanzelfsprekend om films te kijken die over iets gaan, waar een duidelijke narratief in zit.

Marthe: Het seriemoorden gaf haar nog een motief en een reden om iets te verbergen, maar dat verdwijnt eigenlijk. Daarmee vond ik het meteen ook een stuk minder spannend. Ze verbergt minder en minder dat ze vrouw is, dus het centrale probleem (ze geeft zich uit voor iemand anders, is helemaal geen man, en is zwanger) wordt eigenlijk weggenomen. Daarom kreeg ik het idee dat de film over acceptatie van jezelf gaat.

Stefanie: Zou jij andere mensen deze film aanraden om te kijken?

Marthe: Mijn poëzie-schrijvende vrienden zouden hem geweldig vinden. Vanwege al die lichamelijkheid, die beelden en dat voelen. Ja, Stefanie, is er in de maatschappij wel plaats voor seriemoordende vrouwen verkleed als man die zwanger zijn van hun auto? Volgens deze film kunnen ze liefde vinden!

Stefanie: Volgens mij dacht Ducournau echt dat ze alles kon doen met deze film. Wat ik persoonlijk wel heel dapper vind.

Marthe: Ik vind het gemakzuchtig en dapper. Gemakzuchtig omdat ze heel veel dingen uit het verhaal niet heeft uitgewerkt of uitgelegd, bijvoorbeeld het vermoorden van de ouders en de spanning die er lijkt te zijn tussen Alexia en haar echte vader.

Stefanie: In het begin had ik ook totaal geen medeleven met het hoofdpersonage en juist door die tederheid in het tweede deel van de film voelde ik opeens mee met haar. Best vreemd hoe dat kan verschuiven. Veel dingen blijven open in de film, en dat zet de kijker wel aan het denken. Je kan het allemaal zelf invullen. Je zou kunnen zeggen dat mensen naar de film gaan omdat ze een duidelijk verhaal verwachten. Bij deze film was dat niet het geval. Misschien is dit ook een statement van de regisseuse?

Marthe: Zeker, maar de keuze om het kind niet in beeld te brengen vond ik wel een beetje een anticlimax. Je komt er niet achter of het kind een cyborg is of niet. Alsof ze het zelf ook niet wist. Zou jij de film aanraden?

Stefanie: Eerlijk gezegd heb ik deze film niet zo vaak besproken met anderen. Hoewel ik wel aangaf hoe bijzonder het was, kwam ik niet veel mensen tegen die de film hadden gezien. Net zoals we geen derde persoon konden vinden voor de trialoog. Ben jij ook benieuwd naar de volgende film van Ducournau? Als ze nog een film gaat maken, ben niet zeker wat er op de planning staat!

Marthe: Zeker weten. Als je tederheid kan maken in een film over een verschoppeling in een horrorwereld van auto's, vuur en moord, dan kun je veel.

Stefanie: Daar sluit ik me bij aan, en ik hoop dat haar films een groter publiek bereiken. Vooral omdat het zo’n aparte beeldtaal is.

Mail

Redactie

Friso Blankevoort (a.k.a. Freshco) is een illustrator/designer die woont en werkt in Amsterdam. De skateboardcultuur heeft een grote invloed op zijn werk, dat ook beïnvloed wordt door de traditie van grafisch ontwerp in Nederland.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Een ode aan de pornofilm 2

Een ode aan de pornofilm: Het Porn Film Festival Amsterdam

Porno is meer dan wat Pornhub en andere grote platforms ons voorschotelen. Het Porn Film Festival Amsterdam laat deze donderdag tot en met zondag zien, dat porno kwetsbaarder, artistieker en vrijer is dan velen verwachten. Emma Zuiderveen spreekt met organisatoren Erik ter Veld en Franka Bauwens. Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Even zweven de levende wezens

Even zweven de levende wezens

Voor Hard//hoofd dicht Pim te Bokkel over de verschillende facetten van water: de kalmte en geborgenheid ervan, of juist de dreigende weidsheid. Dit is een voorpublicatie uit de bundel 'Even zweven de levende wezens' die op 16 januari bij uitgeverij Wereldbibliotheek verschijnt. Lees meer

Een echte vis

Een echte vis

In dit verhaal van Maartje Franken dreigt er meer dan alleen een storm. Kinderen gaan op zomervakantie in de regen, ontdekken een verzonken stad en proberen te documenteren zoals Bear Grylls. Lees meer

:Oproep: Hard//hoofd Biechtlijn

Oproep: bel de Hard//hoofd Biechtlijn

Op zoek naar een luisterend oor? Bel de Hard//hoofd Biechtlijn op 06 16 85 74 57 en word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier om de collectieve audiobiecht te beluisteren. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lichamen en monden

Lichamen en monden

Hoelang blijf je toekijken? Wanneer dondert alles in elkaar? Waar zit de zwakke plek van passiviteit? Pieter van de Walle neemt je in dit kortverhaal mee als apathische visverzorger in een Berlijns aquarium. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine! 1

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Welk verlangen kenmerkt jouw leven en waar snak jij naar? Stuur voor 16 februari 2025 je pitch in en voed ons met jouw ideeën over (beeld)verhalen, essays, poëzie en kunstkritiek voor het magazine ‘Honger’. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Honger’, het zevende Hard//hoofd Magazine!

Illustreer jij de volgende cover van het Hard//hoofd Magazine?

Voor ‘Honger’, het najaarsnummer van 2025 van Hard//hoofd, zijn we op zoek naar illustrator die de cover van ons magazine wil maken. Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer