Illustratie: Joost Dekkers

Deze zomer schrijft Sara Kee vijf columns over low-budgetfestivals. Deel 1: over Boom en de energie van de massale glimlach." />

Illustratie: Joost Dekkers

Deze zomer schrijft Sara Kee vijf columns over low-budgetfestivals. Deel 1: over Boom en de energie van de massale glimlach." />
Asset 14

We are one

Deze zomer neemt Sara je mee. Ze bezoekt de lowbudget festivals Boom in Portugal, Teknival in locatie onbekend en Fusion in Duitsland. In vijf columns vertelt ze over de fascinatie voor het festival, hedonisme, commercialiteit, massaliteit en het 'we are one'-gevoel. Deel 1 gaat over Boom en de energie van de massale glimlach.

‘We are one’ staat er in levensgrote houten letters op de berg. Wij staan daar naast en hebben uitzicht over het hele festival. Het is de meest rustige plek die we konden vinden, waarschijnlijk te danken aan de kleine beklimming. Mijn vriendje leunt tegen de W. Ex-vriendje moet ik zeggen, we hebben het net uitgemaakt. ‘We are one’ kan er niet meer naast zitten.

Leeg, van het lange gesprek, en verdrietig over de uitkomst, baan ik me een weg door de genietende menigte. De zon schijnt, de muziek staat aan, iedereen sprankelt van geluk. Eenmaal aangekomen in ons kamp, we zijn er met een groep vrienden, vind ik snel een luisterend oor. Beter, oordelen zij. Ze kunnen ons gechagrijn van de afgelopen dagen niet meer aanzien. Na een klein kwartiertje merk ik dat hun aandacht afneemt. Ze willen dansen, een bepaalde dj zien en onderweg nog wat eten. Mijn hoofd staat nergens naar, maar daar kunnen zij niet op wachten. Het feest duurt nog twee dagen, daarna is er genoeg tijd om te rouwen. ‘Zet je er gewoon over heen,’ luidt het advies. Een beetje verbouwereerd ben ik wel: zijn dit dezelfde vrienden als thuis? Toch laat ik me op sleeptouw nemen en doe mijn best niet al te sip te kijken.

Ik had me enorm verheugd op dit evenement: Boom, het grootste trance festival van Europa. Alles is mogelijk. Het is een golf waar we als surfers op hebben liggen wachten en waarop we nu het universum doorkruisen. Alleen ik ben ten val geraakt, in een draaikolk verdwenen en tegen de bodem gesmakt. Nu ik proestend boven kom, zie ik de andere surfers nog net in de verte verdwijnen.

Waarom? Waarom begin ik deze zomerserie met de slechtste festivalervaring ooit? Wat is erger dan eenzaam te zijn te midden van een massa? Toch hoort die beleving erbij. Vervreemding is onderdeel van massaliteit. Het ene moment maak je er deel van uit, raak je de toppen van het bestaan, het volgende moment sta je er buiten en kijk je er naar. Ik hou van die ambiguïteit. Alleen maar leuk is niet genoeg, er moet iets op het spel staan.

Is dat de aantrekkingskracht van een festival? Blijkbaar willen we graag deel uitmaken van een groter geheel. Maar is iets echt leuker als je het met tienduizend man tegelijk beleeft? Komt iedereen voor die ‘we are one’ ervaring?

Wat mij aanspreekt in festivals is de overgave die het van de deelnemer vraagt. Tijd en plaats krijgen een relatieve betekenis. Het festival is een miniwereld voor zolang als het duurt. Alle dagelijkse gedachtes over werk, school, geld of relaties verdwijnen naar de achtergrond. (Voorwaarde is wel dat je die problemen niet meeneemt, want dan komen ze des te harder naar voren, zoals uit de eerste alinea blijkt)

Illustratie: Joost Dekkers

Wanneer ik na een paar dagen festival thuiskom, voelt het of ik weken ben weggeweest. Dat komt door de hectiek, de constante stroom van indrukken, de bas die zonder onderbreking de grond doet trillen, de momenten van euforie bij een goed concert en de walging bij het betreden van een goor toilet. Door al die ervaringen zit ik zo tjokvol informatie, dat ik veel meer tijd nodig zou hebben om ze volgens de normale procedures een plek te geven. Door mijn hoofd raast een wervelwind die alles van zijn plek haalt en eens flink afstoft.

Het festival is een hedonistische gelegenheid op en top. Men komt om te genieten. De energie van duizenden mensen die een glimlach opzetten kan overweldigend zijn en brengt prettige, sociale eigenschappen in ons naar boven. Het zorgt er voor dat je praatjes maakt met de buren op de camping en een biertje deelt met vreemden. Een paar dagen zonder enige planning door dag en nacht struikelen is bevrijdend voor wie er thuis een strak georganiseerde agenda op na houdt. Gezond zelfs, zo dunkt mij. Onderdeel zijn van de chaos, je weg er in vinden, geeft een machtig gevoel. Raak je de weg kwijt, dan ben je plotseling niet meer dan een mier in de mierenhoop. Het feestgedruis verandert in iets vijandigs. Dan komt de negatieve bijsmaak van hedonisme naar boven. Het is egoïstisch, nietsontziend. Wie in de weg staat van de lol, komt er bekaaid van af. De ervaren festivalganger weet dat dit een impliciet advies is om goed voor zichzelf te zorgen, want op het gezelschap van een ondervoedde, laveloze, al drie dagen wakkere vriend zit niemand te wachten.

Na het uitmaak-fiasco was er in mijn buik geen plek voor festivalvlinders. Tot het weer zomer werd, vrienden plannen maakten om er met busjes op uit te trekken en zij me er van overtuigden dat ik niet achter kon blijven. Zonder verwachtingen en zonder vriendje bleek het een stuk makkelijker. Deze keer was het eerlijker, ik wist beter waar ik aan toe was en waar ik wel en niet op kon rekenen. Je kan hedonisme veroordelen, er bang voor zijn, maar tegelijkertijd kan je er zelf vorm aan geven.
In mijn optiek draagt de mate van commercialiteit een hoop bij aan de onverschilligheid van festivalgangers. Wie veel geld uitgeeft lijkt te denken daarmee zijn verantwoordelijkheid af te kopen en vervalt gemakkelijk tot asociaal gedrag. Het prettige neveneffect daarvan is dat de leukste festivals in de regel tot de goedkoopste behoren. Maar... je moet ze wel weten te vinden, want veel van deze evenementen maken weinig tot geen reclame voor zichzelf. De echte liefhebbers kennen ze immers toch wel.

Deze zomer neem ik je mee. Vier keer gaan we op pad, op bezoek bij subculturen, nieuwe muziekgenres, langs bands, theater, dj’s, live acts en vooral op zoek naar dat ‘we are one’ festivalgevoel.

--
Sara Kee (1984) is schrijfster en filosofe. Ze schreef voor 'De Groene Amsterdammer', maakte de documentaire 'Wavumba - zij die naar vis ruiken' en reisde de hele wereld over. Haar eerste bundel reisverhalen verscheen onder de titel 'Reis! Alleen over de wereld' bij uitgeverij Nijgh & van Ditmar (2012).

Deze columns verschijnen in samenwerking met Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Wat als

‘Even eufy checken.’ In ‘Wat als’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

Beeldmakers gezocht voor papieren uitgave over seksueel consent

HALFNAAKT en Hard//hoofd zoeken acht beeldmakers (fotografie, illustratie, keramiek, textiel, etc.) die samen willen werken aan een publicatie over seksueel consent. Meedoen? Reageer vóór 20 mei. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer