Asset 14

De buurvrouw

Sinds kort woon ik in een Rotterdamse bovenwoning waar ik meteen voor viel, ondanks kale vloeren, een loszittend raam en deuren die de sporen droegen van de woede van de vorige bewoner. Ik viel voor de bakstenen muur in de woonkamer, de openslaande deuren naar het balkon, en de ruimte. Zo. Veel. Ruimte. Andere mensen op de bezichtiging haalden hun neus ervoor op. “Je moet wel van klussen houden”, zei een meisje verwijtend tegen haar vriend terwijl ze een toegetakelde en groen geverfde deur betastte. Het huis was dus voor mij, binnen een paar dagen had ik een huurcontract getekend en de sleutel ontvangen.

Toen ik het huis voor de tweede maal binnenkwam, zag ik ze liggen. Stapels en stapels aanmaningen. Energieleveranciers, zorgverzekeraars, de belastingdienst - allemaal wilden ze wat van de bewoners van dit huis. De vorige bewoners welteverstaan, een Pools gezin dat gedwongen was uitgezet, zo hoorde ik achteraf van de eigenaar. Wonen in het huis van gedwongen uitgezette wanbetalers is als leven in een huis waarin het spookt. Er is een onbestemde aanwezigheid, die ineens heel concreet wordt elke keer als de brievenbus kleppert. Ik gaf onmiddellijk mijn verhuizing door aan de gemeente en begon braaf op elke brief die binnenkwam ‘retour afzender’ te schrijven. Maar de brieven bleven komen. Ik probeerde duidelijker te zijn, schreef nu: ‘RETOUR AFZENDER, PERSOON WOONT HIER NIET!’ En ik belde, tussen het verven en klussen en regelen van stoffeerders en aannemers door, de Belastingdienst, om ze door te geven dat het Poolse gezin hier niet meer woonde en dat ik niet ineens een deurwaarder op de stoep wilde hebben staan. Zij waren begripvol, zij noteerden het.

Zo’n drie weken later kwam ik ’s middags terug van een feestje in Brussel. Ik had me voorgenomen om extra hard te gaan werken die dag. Ik stak mijn sleutel in het slot en… ik stak niet eens echt mijn sleutel in het slot, hij paste er niet meer in. In de deurpost was een brief gestoken van BSR incassobureau met de mededeling dat mijn goederen in beslag genomen waren en dat zij een nieuw slot op de deur hadden gezet. De sleutels daarvan kon ik om vier uur aan de andere kant van de stad ophalen. Vanaf twee uur zou het incassobureau telefonisch bereikbaar zijn. Het was nu kwart voor één, de batterij van mijn mobiel was leeg en mijn fietssleutel lag binnen. Ik had alleen vieze kleren, een boek en een portemonnee bij me.

Ik deed wat ik in jaren niet had gedaan: ik belde aan bij de buren. Ik was de buurvrouw al eens op de trap tegengekomen met haar twee kleinkinderen en twee husky's. Een gesprek van een paar minuten. En ze was een keer net de deur uitgekomen toen ik met een bloedende stoffeerder zat. Ze had de EHBO-doos van haar man gepakt en de jongen verbonden. Deze buurvrouw was mijn eerste hulp bij noodgevallen en dit was een noodgeval.

Ruim twee uur heb ik bij de buurvrouw doorgebracht. Zij smeerde boterhammen met jam en schonk thee voor me in. Ze stelde haar telefoon en computer ter beschikking en riep de kleinkinderen Angel en Ashley toe stil te zijn terwijl ik met de gemeente belde, die me na veel doorschakelen toezegden dat ze spoed zouden zetten achter het verwerken van mijn verhuisaangifte en dat ik een afspraak kon maken om het adres ‘in onderzoek te stellen’ (dat moet je kennelijk doen als de bewoners voor jou zich niet uitgeschreven hebben). Ze zocht (vergeefs) naar een batterijoplader die op mijn mobiel zou passen. Ze vertelde het verhaal van de twee husky's, die ooit honden van drugsdealers waren geweest, vel over been. En ze klaagde mee – of eigenlijk klaagde ze voor mij, zodat ik het niet meer hoefde te doen – over de traagheid van de gemeente en de lompheid van incassobureaus.

Uiteindelijk kon ik het incassobureau bereiken, de sleutels ophalen en op de terugweg naar huis Perzisch ijs ontdekken (Perzisch ijs is een eigen TIP waard). Niets bleek daadwerkelijk in beslag genomen, er was alleen een lijst opgesteld van spullen die het incassobureau wel zou willen verkopen. Een lijst waar ik ondanks de huisvredebreuk om moest grinniken, want alleen de nieuwe wasmachine zou ze nog iets opleveren, en zie zo’n ding maar eens naar beneden te sjouwen. Alles kwam dus betrekkelijk goed. Maar zonder de buurvrouw had ik er, als alleenstaande in een nieuwe stad met werkende vrienden en lege mobiel, alleen voor gestaan. Zonder de buurvrouw was de situatie vele malen vervelender geweest. Stiekem was het nu zelfs een leuke dag, met Angel en Ashley en de husky's. En ik weet het, nu sla ik aan het romantiseren, maar misschien is het waar: in de volksbuurten kloppen de tegeltjeswijsheden nog gewoon.

Mail

Emy Koopman was jarenlang Hard//hoofd-redactielid en is literatuurwetenschapper, psycholoog en schrijver. Ze debuteerde in 2016 met de roman Orewoet. Haar meest recente boek Tekenen van het universum verscheen in januari 2022 bij uitgeverij Prometheus.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Als de bodem niet dragen kan

Als de bodem niet dragen kan

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer