Illustratie: Elise van Iterson

De radartjes in je hoofd en het gekrijs van apparaten." />

Illustratie: Elise van Iterson

De radartjes in je hoofd en het gekrijs van apparaten." />
Asset 14

Stuk

Deel 3 uit onze reeks zomerproza. Wat blijft erover als je geluiden uiteentrekt, de buitenkant stukmaakt, kijkt wat er schuilgaat achter de huid waardoor we worden beschermd? Een verhaal van Bart Verbunt.

“Waarom doe je dit zo graag?” Ze wees naar het bureau. Er lag een soldeerbout op en een klein, opengewerkt speelgoedkeyboard. Op de vloer lagen meer keyboards, oude radio’s, stukken plaatmetaal, rammelaars, gitaarversterkers en zelfgeknutselde instrumenten die rudimentair en grof oogden. “Omdat ik de muziek die eruit komt mooi vind.” “Dat begrijp ik, maar waarom ga je dan geen gitaar spelen ofzo?” Hij haalde zijn schouders op. Het gebaar paste goed bij zijn uiterlijk. Hij was lang en leek mager in zijn te wijde spijkerbroek en groen-grijs gebreide trui. Zijn haren waren warrig maar zijn gezicht was gladgeschoren. “Ik maak ze kapot, niet alleen de apparaten maar ook de geluiden die eruit komen. Als alle geluiden stuk zijn, dan laat ik ze elkaar vinden, langzaam, en dan is de muziek heel. Dan maak ik haar weer stuk, dan wordt ze weer heel, dan maak ik haar stuk, dan wordt ze heel, en zo verder. Dat vind ik mooi.”

“Wil je wat laten horen?” Hij aarzelde even, knikte en ging toen midden tussen de rommel op de vloer zitten, zette een paar versterkers aan en begon. De apparaten krijsten door het geruis van de speakers, ze deden pijn aan haar oren. Toen klonken ze klaaglijk, ze huilden, tikten, bonkten, de geluiden vielen in een vreemde harmonie. Die trok hij weer los, liet hij weer samenkomen. Zij zag hem bewegen met trefzekere vingers die aan knoppen draaiden en plukten aan snaren, en de muziek werd een vacuüm waar ze in werd gezogen.

Illustratie: Elise van Iterson

Na een minuut of tien liet hij de geluiden langzaam wegebben. Nu keek hij naar haar. Ze was klein en slank, had een roofvogelachtig gezicht met lang golvend bruin haar eromheen. Hij had haar niet meteen aantrekkelijk gevonden. Ze keek voor zich uit, verveeld of geconcentreerd. Hij kapte de laatste tonen af door de versterkers uit te klikken.

Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. “Hou je van alle dingen die stuk zijn?”, vroeg ze. Zij zag er niet stuk uit, ze zag er sterk uit. “Daar heb ik nooit over nagedacht, misschien heb ik er wel een voorliefde voor. Vind je dit soort muziek mooi?” Ze keek hem recht aan. “Dit vond ik best mooi, ja.” Ze zei niet wat ze dacht, dat kon hij zien. “Dankje, en jij?” “Ik wat?” “Hou jij meer van volmaakte mensen?” Haar huid was gaaf en hard, hij vroeg zich af wat hij zou vinden als hij er een reepje vanaf zou trekken. “Wie had het over mensen?”, vroeg ze. “Ik, dingen verschillen niet zoveel van mensen.” “En mensen zijn soms net haperende machines. Waarom denk je dat ik van volmaakte mensen houd? Zie ik er zelf zo volmaakt uit?” Ze wachtte zijn antwoord niet af. “Volmaakt is niet te vertrouwen, je kan je er hoogstens achter verschuilen. Dan zou ik alleen van de façade houden, bedoel je dat?” Er verscheen een grijns op zijn gezicht. “Ja, ik geloof dat ik dat bedoel.” “Ah, dus dat vind je wel grappig?” Ze klonk verongelijkt, maar was niet boos. “Maar je vindt mij niet oppervlakkig hè?” “Nee, soms moet ik gewoon om mezelf lachen.”

Het was even stil. Toen ging ze vlak voor hem staan en keek naar zijn kruin, hij zat nog steeds gehurkt tussen zijn instrumenten. “Soms wil ik een beest zijn”, zei ze. “Dan zou ik mensen kapot scheuren om te kijken wat er binnenin ze zit, ik zou bij jou beginnen.” Nu moest hij hardop lachen. “Je kunt het ook gewoon aan me vragen.” “Nee, je zou geen eerlijk antwoord geven. Bovendien weet je het zelf niet eens.” Hij voelde haar hand vlak boven zijn haren maar zag alleen haar bovenbenen. “Daar heb je wel gelijk in. Misschien moet je maar in mijn hoofd kijken.”

Ze greep een pluk van zijn haar en zette een beetje kracht. “Misschien doe ik dat wel, een gat in je schedel slaan, en dan met mijn vingers erin om te voelen. Wat denk je dat ik vind?” “Ik denk dat je geratel hoort en allemaal metalen radartjes voelt die maar half in elkaar grijpen. Als je ze losrukt, kan ik eerst mijn armen niet meer bewegen en daarna mijn nek niet, mijn benen en zo verder. Tot mijn hart er uiteindelijk mee ophoudt.” Haar hand gleed langs zijn achterhoofd naar zijn nekwervels. “Nee dat kan niet, er moet iets levends inzitten en ik moet mezelf er terugvinden, anders heeft het geen zin.” Hij ademde traag uit en legde zijn hand op haar onderbeen. “Als jij in mijn hoofd kijkt, dan zet ik mijn tanden in je nek en bijt ik je huid stuk, zodat ik wat eronder zit naar buiten kan zien stromen, precies voor mijn voeten.” Ze duwde haar been tegen zijn gezicht. Hij haakte zijn hand achter haar knieholte en trok haar knie langs zijn lichaam. Ze zakte schuin over hem heen en zette even haar tanden in zijn hoofdhuid, daarna liet ze alleen haar lippen erop rusten. Haar handen drukten zijn hoofd tegen haar borst. “Je haar smaakt raar. Niet vies hoor.”

Mail

Bart Verbunt

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Als de bodem niet dragen kan

Als de bodem niet dragen kan

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Regenwormen

Regenwormen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Milou Lang graaft in dit tweeluik naar wormen, gangenstelsels en de geborgenheid die de grond kan bieden. ‘hier duw ik geil zijn in de kluiten aarde / durf mijn vingers te verliezen in slib en schimmeldraden’ Lees meer

Luchtspiegeling

Luchtspiegeling

'We bewegen log en lief.' Madelief Lammers onderzoekt in dit gedicht de onstilbare honger tussen twee mensen, een wankele relatie waaraan iets fundamenteels ontbreekt. 'Zie je hoe we ondanks die woede nog zo mooi zijn als een slapend paard dat met haar huid trilt om een daas te verjagen?' Lees meer

Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Journalist Rocher Koendjbiharie legt uit: 'Homoseksualiteit en vrouwenrechten zijn binnen rechtse kringen vaak pas relevant wanneer ze in relatie tot migratie besproken worden.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer