Asset 14

Waarom ik vrijwillig mijn verhaal weggeef

 1

Als Jihane Chaara zich ‘feminist’ noemt, geeft ze een stukje van haar autonomie weg. Want wat verstaat haar publiek onder ‘feminist’? Het maakt haar niet uit, ze draagt het label niet met minder trots om.

“Because as soon as you all hear me say anything about myself, I’ll stop meaning me. I’ll start meaning you.” — Ali Smith, Spring

Het is bijna een decennium geleden sinds ik me intensief begon te verdiepen in maatschappelijke en sociale structuren. Voor die tijd zag ik mezelf als losstaande entiteit. Ik was dan wel een vrouw en ik was dan wel gekleurd, maar die zaken hadden niets te maken met mijn identiteit. Ik was immers niet te vatten in stereotypes! Een speciaal sneeuwvlokje, dat was ik! Gewoon mens en niets anders. Ik had geen oog voor de machtsdynamieken die doorsijpelen in alle kiertjes van ons bestaan.

Intussen noem ik mezelf al mijn hele volwassen leven een feminist. Als ik hierover het gesprek aanga met mensen die zich niet zo noemen, vragen ze me waarom ik mezelf vrijwillig wil opsluiten in een vooropgezet hokje. Ik weet toch dat niet iedereen precies dezelfde ideeën heeft over het feminisme? Waarom zou ik mezelf dan toch een feminist blijven noemen? Zodat de ander met mijn identiteit aan de haal kan gaan? Er worden op dat moment allerlei verhalen aan mij gehangen, mogelijk zelfs verhalen waar ik niets van moet weten.

Het is een misdaad om een ander te vereenvoudigen tot slechts een paar woorden

Als ik deze redenering tot het uiterste doortrek, zou het ideaal zijn om me geen enkel label toe te eigenen. Wie bén ik? Dat valt niet in woorden te vatten! Ik ben ik en ik kader mezelf niet in! Elke groepering en elk stickertje is benauwend voor alle ‘ikkigheid’ van dit glorieuze ik.

Schitterend bedacht, dat is het zeker. Het nastreven van de vrijheid van je persoonlijke identiteit is een doel dat ik kan respecteren. Niemand is te vatten in een verzameling woorden en kaders. Het liefst worden we allemaal gezien voor wat we zijn: ingewikkeld en tegenstrijdig, een complex web aan angsten, impulsen en dromen. Het is een misdaad om de ander te vereenvoudigen tot slechts een paar woorden.

Is het niet tragisch dat we nooit zullen ontsnappen aan de blik van de ander, die altijd metaforische kapstokken zal gebruiken om ons bestaan aan op te hangen? Ik kan niet ontsnappen aan mijn vrouw-zijn. Dat is niet erg, want ik wil er niet aan ontsnappen. Maar als ik dan een vrouw moet zijn, dan kies ik ervoor een vrijgevochten vrouw zijn.

Ik sta op de schouders van reuzinnen die de geschiedenis hebben veranderd

Vanzelfsprekend verstaat niet iedereen hetzelfde onder een term, zeker niet als die term zo breed is geworden als ‘het feminisme’. Ik vind dat helemaal niet catastrofaal. Men weet grofweg heus wat de term betekent, en over de puntjes op de i kun je heerlijk babbelen en discussiëren.

Ik kan lekker meefilosoferen over de vrijheid van het individu en wat voor impact het op je identiteit heeft als je die aan groepen en labels ophangt. En terwijl abstraheren ontzettend leuk en verrijkend kan zijn, moeten we ook gegrond blijven in de harde realiteit: activisme is nodig en politiek is belangrijk. Ik sta op de schouders van reuzinnen die de geschiedenis hebben veranderd. Ik zie dat er nog genoeg ruimte is voor verandering in de toekomst. Ik weiger me los te koppelen daarvan omdat ik gewoonweg niet vind dat mijn individuele vrijheid (wat dat ook betekenen mag) oppermachtig regeert. Ik maak dingen politiek omdat ik bereid ben achter een beweging te staan die scheve machtsverhoudingen in vraag stelt, bekritiseert en tracht te veranderen.

De nuances daarvan mogen verschillen. Mijn definitie van het feminisme is misschien niet identiek aan die van jou. Dat neem ik voor lief. Je had al een idee over mij, nu heb je er nog eentje. Alsjeblieft. Deze heb ik tenminste zelf uitgekozen.


Mail

Jihane Chaara (zij/haar, 1991) is een idealist met een voorliefde voor doortastende en zachtaardige mensen/woorden.

Yasmin Veenman fotografeert en schrijft, voornamelijk in haar woonplaats Amsterdam. Ze is op zoek naar het bijzondere in het alledaagse – in onderwerp, kleur of compositie. Is het kunst of kan het weg?

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer