Illustratie: Floris Solleveld De strijd voor gelijkheid tussen de geslachten kan wel wat nieuw leven gebruiken, zo constateert Philip." /> Illustratie: Floris Solleveld De strijd voor gelijkheid tussen de geslachten kan wel wat nieuw leven gebruiken, zo constateert Philip." />
Asset 14

Feminisme 2.0


Illustratie: Floris Solleveld

Voor Hardhoofd bekijkt Philip Huff elke week een actuele kwestie uit de media. Vaak reageert hij op de televisie, soms op de krant, en bij regen en onweer wil de radio wel eens voorbij komen. Leidraad is: wordt de twintiger genoeg aan het woord gelaten?

"fe·mi·nis·me het; o het streven naar gelijke rechten voor vrouwen en mannen." Wouter Bos en Camiel Eurlings verlieten deze maand de politiek. De eerste om meer tijd aan zijn gezin te kunnen besteden, de tweede zelfs om een gezin te kunnen stichten. Een nobel voorbeeld, zou je zeggen. De heren werden voor de redenen van hun afscheid dan ook toegejuicht. Maar zouden de mensen dat ook hebben gedaan als Agnes Kant een zelfde reden had aangedragen voor haar vertrek? Of wanneer Femke Halsema uit de politiek zou zijn gestapt na het krijgen van haar tweeling? Dat lijkt me niet. En dat zegt wat, volgens mij.

Maar wat dan?

Het zegt dat mannen en vrouwen nog helemaal niet gelijk zijn aan elkaar. Dat mannen die voor hun kinderen willen zorgen – of hen in ieder geval meer willen zien – als bijzonder worden beschouwd. En vrouwen die dat doen, niet. Zo worden vrouwen en mannen anders bekeken en beloond. En niet alleen met lofuitingen. Ook financieel lopen de mannen – nog steeds – behoorlijk op de vrouwen voor, al is dat in de politiek hopelijk wel anders. Maar vorige maand las ik in een – klein – krantenbericht nog dat vrouwen bijna een kwart minder verdienen dan mannen. En internetonderzoek leert dat dit in 2006 ook zo was. Net als in 2004. Er is dus geen sprake van een slinkende voorsprong.

En ik zag hier niets over terug op televisie, hoorde er niets over op de radio. Nergens klonk een jong, ontevreden gemor. Als de inkomstenverschillen zich elk jaar zouden verkleinen, zou ik dat begrijpen. Maar nu doe ik dat niet. Dus: waarom klagen er zo weinigen over dit verschil? Waar zijn de jonge vrouwen? En de jonge mannen? Die nog onvermoeid zijn en de wereld willen veranderen? De kop van een achtergrondreportage uit 2006 over dit probleem, in de Volkskrant: ‘Vrouwen verdienen veel minder – maar niemand vindt dat erg’. Says who? De mannelijke redacteur van middelbare leeftijd, zeker.

Nee, zeggen sommige jonge vrouwen zelf. Ook tegen mij. ‘Ik wil niet klagen. Want dan ben ik meteen een feministe.’ En het woord feminisme heeft een zure bijsmaak: mensen denken aan Ciska Dresselhuys, aan dat kleine, zuinige mondje en dat scheefgehouden, zure gezicht. Aan vrouwen met okselhaar. Flauw. Want feminist zijn betekent niets anders dan dat je gelijke rechten – en plichten –voor mannen en vrouwen wilt. Gelijke behandeling, gelijke beloning. Gelijke vertegenwoordiging. De willekeur van je geslacht onbelangrijk maken voor je kansen en belangen. En daar waar nodig: een voorkeursbehandeling om dat proces van gelijkheid te versnellen.

Dus geen applaus als een man stopt met werken om voor de kinderen te zorgen, of wel applaus, maar dan net zo veel als voor een andere ‘huisouder’. Even veel belonen. En daar waar vrouwen ondervertegenwoordigd zijn: ze meer vertegenwoordigen. Mannen kunnen kinderen krijgen. Vrouwen ook. Maar voor vrouwen is het proces net iets ingrijpender, net wat langdradiger – net ‘een stukje arbeidsintensiever’, om eens een populaire zinsnede te gebruiken. Dat betekent dat vrouwen die met zwangerschapsverlof gaan en daarna van baan wisselen niet als paria’s gezien mogen worden. En dat herintredende vrouwen niet laag in de loonschaal moeten beginnen als ze weer aan de slag gaan, maar op het niveau waar hun mannelijke evenknieën ook op opereren.

Dat vereist een nieuw bewustzijn. Een nieuwe vorm van feminisme voor vrouwen en voor mannen. Feminisme 2.0. Burgers en politici die geloven in de gelijkheid van rechten en plichten voor man en vrouw. Een nieuwe Wouter Bos die zegt: ‘Dank u, dank u. Maar uw applaus slaat nergens op dan op uw eigen handen. Die – passief – de hele dag discrimineren. Pak, dames en heren van de pers, liever het volgende probleem eens op: waarom zitten er vanavond weer zo weinig vrouwen aan tafel bij Pauw en Witteman om mijn vertrek te bespreken? Waarom weer Ciska D.? Waarom zijn er zo weinig vrouwelijke fractievoorzitters? Zo weinig columnisten om mijn vertrek te bespreken? Waarom weer Jan Blokker? Ja, dames en heren van de pers, ik hoop dat de nieuwe columnist van de NRC next een vrouw is (en een twintiger, ook nog). Die wat over het nieuwe feminisme zegt. Want als we die plek ook nog eens verliezen, staan we weer helemaal achteraan.

Ik dank u voor uw aandacht. En tot ziens.'

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

De staat ontvoerde mijn oudoom naar het front. En wie weet straks ook mijn broer?

Marthe van Bronkhorst vraagt zich op 4 mei bij de herdenking af of we wel weten wat oorlog is en waar het begint. Lees meer

Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

De rode draad 1

De rode draad? Dat zijn wij, voor elkaar

Jihane Chaara is geen determinist, maar vraagt zich toch af of sommige ontmoetingen in het leven wel echt toeval zijn. Wat als we allemaal volgens een rode draad met elkaar verbonden zijn, zowel in ons huidige netwerk, als ook met degenen die op magische wijze ons leven in komen? Lees meer

Met deze column kan ik de wereldvernietigen

Met deze column kan ik de wereld vernietigen

‘Maar als ik die column nu verder schrijf’ zegt Marthe van Bronkhorst, ‘dan komt deze informatie online, en kan ik die AI op ideeën brengen.' Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem 1

Kun je liefde delen?

Marthe van Bronkhorst onderzoekt polyamorie: 'Als ik mijn hart versplinterd heb, kan ik het dan minder hard breken?' Lees meer

De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

:We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer