Asset 14

Zittend plassen

Het is een vraag die mij soms urenlang wakker houdt. Waarom komt ons vloeibare afval uit hetzelfde lichaamsdeel waarmee we de liefde bedrijven? Of, directer geformuleerd: waarom pissen we uit onze kutten en pikken? Dat is toch echt een ontwerpfout van God geweest, waarschijnlijk omdat Hij zelf nooit hoeft te urineren, en zich daardoor niet goed kon voorstellen hoe onhygiënisch deze combinatie zou zijn. Als onze plas nu nog in een perfecte straal geloosd zou worden, zoals de ketchup van Heinz door die handige doseerdoppen, dan zou het nog te doen zijn. Maar niets is minder waar. Waarom zit er niet gewoon een kraantje op je heup, waar je af en toe iets uit laat lopen, als speeksel uit een trompet? Je kunt veel zeggen over mensen met een stoma, maar die hebben wel heerlijk schone geslachtsdelen.

Natuurlijk geldt dit probleem vooral voor mannen, de goorste wezens op aarde. Waar vrouwen weigeren te piesen zonder beschikbaar WC-papier, komt het bij de meeste mannen niet eens op om hun met urine besmeurde penissen schoon te vegen. Produceren zij soms honing in plaats van vloeibaar afval? De snelheid van het plassen, waardoor zij nooit in de rij hoeven te staan, komt alleen omdat ze stiekem met een vieze piemel in hun broek terugkeren (vaak zonder de handen te wassen). Het is een hygiënisch geheim dat consequent in de doofpot wordt gestopt. Dit gaat de hele dag zo door, tot ze ’s avonds vol trots hun stinkzwam in het gezicht van een arme deerne steken. Het urinoir is eigenlijk een schandalige, vrouwonvriendelijke uitvinding.

Ik heb regelmatig mijn piemel staan wassen in het wasbakje van een vreemd toilet omdat er een pijpbeurt in het verschiet leek te liggen. Ook geen pretje, maar wel wat empathischer (op mijn tenen staand om bij de rand te kunnen). Mannen maken vaak grappen over vagina’s en de geur van vis, maar ze zouden hun eigen rotte aal eens moeten ruiken. Of in de mond nemen. De gedachte aan al die gore pikken die elke seconde in een vrouw verdwijnen, stemt mij regelmatig somber.

Mijn vriendengroep komt vaak bij de moeder van een van ons thuis. Zij kookt uitgebreid, en na afloop spelen we een spelletje of kijken een film. Hier staat tegenover dat wij helpen met opruimen, en ons aan de regels van haar tot in de puntjes uitgedachte woon- en levensstijl houden. Een van die regels is dat we niet staand mogen plassen. Op elke WC hangt een (mooi vormgegeven) briefje, of is het zelfs met marker op de doortrekknop geschreven (in prachtig handschrift): ZITTEN NIET STAAN!

In het begin had ik grote moeite met deze aanpassing. Het staand plassen is iets waar mannen trots op zijn, wat ons onderscheid van vrouwen en wat we van jongs af aan al doen. Je broek losknopen, samen met onderbroek naar beneden trekken en op een koude bril plaatsnemen terwijl je je piemel met een knullig handje naar beneden duwt, was me bovendien te veel moeite.

Maar zoals met zoveel dingen leerde ik dit te  waarderen toen ik zelf met de donkere zijde van staand plassen geconfronteerd werd. Naarmate ik ouder werd, steeds meer van mijn huizen hield en vaker mensen over de vloer had, merkte ik dat een WC onvermijdelijk goor wordt als een man er gebruik van maakt. Ik leefde volgens het credo ‘heren doe de bril omhoog, dames zitten ook graag droog’ dat mijn moeder jarenlang in mijn oor schreeuwde, maar voor het gespetter op je muur en je douchegordijn en de geur maakt dat niets uit. Als je niet eens in de twee dagen op je knieën zit te borstelen, zoals alle moeders doen maar de moeder van mijn vriend weigerde, wordt elke mannen-WC een kleine dependance van de hel. Een mannentoilet is een satanszetel. Zo begon ik ook thuis met zittend plassen, en vraag ik dit ook van mijn gasten.

Naast de schoonmaakverlichting, is het ook heel ontspannend om even alleen te zitten met je iPhone of een krantenbericht, net zoals bij het schijten. Het helpt bovendien bij het Goddelijke constructieprobleem, omdat het WC-papier bij de hand is en je zo gemakkelijk je geslacht kunt redden van de geur- en smaakondergang.

Staand plassen kan natuurlijk nog wel. Maar het is een genot dat thuishoort waar het vandaan komt: in de natuur. In onze beschaving wordt het echt tijd dat mannen gaan zitten, niet staan. Heren, jullie zijn leuk. Maar hou je pis voor jezelf.

Mail

Rutger Lemm is schrijver, grappenmaker en scenarist. In 2015 verscheen zijn debuut, 'Een grootse mislukking'. Hij is een van de oprichters van Hard//hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Vrijheid

Vrijheid

Liggend onder de auto van de buren overdenkt een man de relatie tot zijn familie, de gevolgen van zijn gedrag en de reactie van omstanders. Eva Gabriela schreef een kwetsbaar verhaal waarin de dreiging en het ongemak constant voelbaar zijn, en waarin de pleger van huiselijk geweld de hoofdpersoon is. Lees meer

Anders voel ik me zo oud 1

Anders voel ik me zo oud

In dit essay analyseert Loulou Drinkwaard de tegenstrijdige etiquetten die haar zijn geleerd of opgelegd: ‘Tussen u en jou in, zweef ik. De waarden van mijn vader in mijn ene hand en de waarheid van mijn moeder in mijn andere. Mijn oma deelt de kennis van ons moederland en ‘De Nederlander’ bepaalt wat hoort. Ondertussen vond ik een alternatief. Zullen wij elkaar vousvoyeren?’ Lees meer

:De herhaling van de zombie-apocalyps: Op zoek naar een alternatieve dystopie

De herhaling van de zombie-apocalyps: Op zoek naar een alternatieve dystopie

De zombie is een popcultuuricoon. En niet alleen tijdens Halloween! Series als The Walking Dead en The Last of Us volgen de gebaande zombiepaden. Volgens Anne Ballon hebben zombies méér narratief potentieel. In vernieuwende verhalen wordt onderzocht 'hoe wij als halfbewusten de wereld beleven, hoe we opgaan in systemen die we niet hebben gekozen, hoe we verlangen en met verlies omgaan.' Lees meer

Kleding gaat als warme broodjes over de toonbank, maar dat mag wel wat letterlijker

Kleding gaat als warme broodjes over de toonbank, maar dat mag wel wat letterlijker

We weten precies wat er in ons eten zit, maar wat dragen we eigenlijk op onze huid? Net als jij, verlangt Loïs Blank ook naar meer transparantie van de kledingindustrie. Zou die wens dan toch in vervulling kunnen komen? Lees meer

Twee dagen

Twee dagen

Rocher Koendjbiharie belicht de verschillende paden die we tijdens de aankomende verkiezingen in kunnen slaan. Kiest Nederland opnieuw voor rechts, en strompelen we verder richting democratisch en moreel verval? Of kiest Nederland toch voor een samenleving waarin we omkijken naar elkaar? 'Alleen fascisten zien antifascisme als een bedreiging.' Lees meer

Vergeten vrouwen 1

Vergeten vrouwen

In dit essay schrijft Anne Louïse van den Dool over vrouwelijke kunstenaars die meer dan ooit in de schijnwerpers staan. Niet alleen hedendaagse makers, maar ook opvallend veel vrouwen die rond 1900 actief waren in de kunstwereld trekken veel aandacht. Met solotentoonstellingen over Suze Robertson, Coba Ritsema en Jo Koster laten musea zien waarom juist deze kunstenaars alsnog een plek in de canon verdienen. Lees meer

De verdwenen kosmonaut

De verdwenen kosmonaut

Duizenden kilometers van de kosmonaut vandaan zit Igor, uitkijkend over de stad, terwijl hij luistert naar de ruis op de tv, naar de beukende eurodance plaat die nog naklinkt in zijn oren en naar een stem die hem probeert te overtuigen terug te komen. In De verdwenen kosmonaut van Thijs van der Heijden raakt een... Lees meer

Geen geld maakt ook niet gelukkig

Hard//hoofd zoekt een zakelijk assistent!

Wij zoeken een enthousiaste en veelzijdige zakelijk assistent (x/v/m) die ons zakelijke team wil versterken. In deze functie krijg je de kans om ervaring op te doen met de zakelijke en organisatorische kant van een literair tijdschrift en online platform. Lees meer

Het huis in mijn hoofd

Het huis in mijn hoofd

Wat als technologie je verbeelding probeert te esthetiseren? Mina Etemad bezocht in juni, tijdens de twaalfdaagse oorlog tussen Iran en Israël, de VR-voorstelling From Dust van Michel van der Aa. ‘Het zou troostend moeten zijn, maar hoe kan ik het rijmen met de realiteit hierbuiten?’ Lees meer

Het borrelt 1

Ortolaan

Liefde gaat door de maag, weet de chef in het verhaal van Fleur Klemann. Zorgvuldig bereidt hij al zijn ingrediënten én zijn geliefde: ‘Haar tong die ze langs haar vette lippen haalde, het rozige vlees.’ Lees meer

Naweeën

Naweeën

In Naweeën dicht Vlinder Verouden over vervellen, verpoppen, verschonen, volgroeien en legt zo het proces van veranderen vast. ‘Hier slaat de klok tien en stap ik uit spinseldraden slijmerig warm een / Laatste vinger die glijdt over de plastic bodem van een pot haargel.’ Lees meer

Het borrelt

Het borrelt

‘Vuur raakt water / en alles sist barst klapt fluit schuimt vergaat stijgt verdampt smelt breekt sterft’. Dieuke Kingma dicht over het moment dat het ondergrondse naar boven breekt: zoals bij vulkaanuitbarstingen, of de tweede symfonie van Mahler. Lees meer

Laboratoriumkinderen

Laboratoriumkinderen

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In dit drieluik onderzoekt Louise van der Veen in vitro fertilisatie (IVF) als een mogelijke grond van het bestaan. Lees meer

:Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Podcast: Maandagavond – De aanleiding

Een nieuw seizoen van Maandagavonden door Nwe Tijd, dit keer ook te beluisteren bij Hard//hoofd. Met Johannes Lievens die zich – tegen wil en dank – in het feestgedruis stort, Ellis Meeusen over de voorpret, Suzanne Grotenhuis met een pleidooi voor kleine vieringen en Freek Vielen opent de avond met twee anekdotes. Lees meer

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wil de Nederlander opstaan alsjeblieft?

Wanneer de VVD pleit voor het bijhouden van gegevens over ‘culturele normen en waarden’ van mensen met een migratieachtergrond, over welke normen en waarden hebben ze het hier dan eigenlijk? Rocher Koendjbiharie neemt de eisen onder de loep die de politiek alleen stelt aan mensen die zichtbaar wortels elders ter wereld hebben. ‘Men wil geen vermenging van culturen en geen uitwisseling van gedachten. De echte eis is assimilatie en het afbreken van wortels.’ Lees meer

Als de bodem niet dragen kan

Groeipijn

‘Volwassen worden is zorgen voor’ luidt de wijsheid waar de hoofdpersoon in dit verhaal zich aan vasthoudt. In Groeipijn laat Tim Kobussen zien hoe hoe er een steeds letterlijke invulling aan die wijsheid wordt gegeven in een studentenkamer. Lees meer

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen 1

In een miniatuurgrafkistje wordt het duingentiaanblauwtje naar de natuurbegraafplaats gedragen

Van het zetten van kopjes koffie en het branden van salie tot de Pinterest-pagina van DELA: Maartje Franken schrijft over rouwrituelen en onderzoekt de grond waarin rouw wortelt. Lees meer

Voor de meisjes

Voor de meisjes

Terra van Dorst dicht over de passiviteit van het wachten op morgen en het uitstellen van keuzemomenten. ‘morgen gaan we een ijsje halen / zullen de bramen rijp zijn / maak ik een besluit’ Lees meer

Regenwormen 1

Als de bodem niet dragen kan

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. Anouk von Seida schrijft over de betonplaten op een boerderij en het onverwachte leven dat zich daarin afspeelt. Lees meer

Grond & Ik

Grond & Ik

Afgelopen zomer namen tien aanstormende schrijftalenten deel aan het Schrijverskamp van Frontaal, waar ze werkten ze aan teksten rondom het thema Grond. In 'Grond & Ik' zoekt Lisia Leurdijk naar manieren om een dialoog tussen het individu en de grond te openen. Lees meer

Bestel de bundel ‘Ik wil, wil jij ook!’

Op zoek naar een intiem, verzachtend en verzettend cadeau? Voor maar €10 bestel je de bundel ‘Ik wil, wil jij ook?’, een voorstel voor een nieuwe taal om over seksualiteit te spreken. Met ploeterende brieven en prikkelende beelden. Alleen te bestellen vóór het einde van dit jaar en zolang de voorraad strekt!

Bestel nu