Asset 14

Zittend plassen

Het is een vraag die mij soms urenlang wakker houdt. Waarom komt ons vloeibare afval uit hetzelfde lichaamsdeel waarmee we de liefde bedrijven? Of, directer geformuleerd: waarom pissen we uit onze kutten en pikken? Dat is toch echt een ontwerpfout van God geweest, waarschijnlijk omdat Hij zelf nooit hoeft te urineren, en zich daardoor niet goed kon voorstellen hoe onhygiënisch deze combinatie zou zijn. Als onze plas nu nog in een perfecte straal geloosd zou worden, zoals de ketchup van Heinz door die handige doseerdoppen, dan zou het nog te doen zijn. Maar niets is minder waar. Waarom zit er niet gewoon een kraantje op je heup, waar je af en toe iets uit laat lopen, als speeksel uit een trompet? Je kunt veel zeggen over mensen met een stoma, maar die hebben wel heerlijk schone geslachtsdelen.

Natuurlijk geldt dit probleem vooral voor mannen, de goorste wezens op aarde. Waar vrouwen weigeren te piesen zonder beschikbaar WC-papier, komt het bij de meeste mannen niet eens op om hun met urine besmeurde penissen schoon te vegen. Produceren zij soms honing in plaats van vloeibaar afval? De snelheid van het plassen, waardoor zij nooit in de rij hoeven te staan, komt alleen omdat ze stiekem met een vieze piemel in hun broek terugkeren (vaak zonder de handen te wassen). Het is een hygiënisch geheim dat consequent in de doofpot wordt gestopt. Dit gaat de hele dag zo door, tot ze ’s avonds vol trots hun stinkzwam in het gezicht van een arme deerne steken. Het urinoir is eigenlijk een schandalige, vrouwonvriendelijke uitvinding.

Ik heb regelmatig mijn piemel staan wassen in het wasbakje van een vreemd toilet omdat er een pijpbeurt in het verschiet leek te liggen. Ook geen pretje, maar wel wat empathischer (op mijn tenen staand om bij de rand te kunnen). Mannen maken vaak grappen over vagina’s en de geur van vis, maar ze zouden hun eigen rotte aal eens moeten ruiken. Of in de mond nemen. De gedachte aan al die gore pikken die elke seconde in een vrouw verdwijnen, stemt mij regelmatig somber.

Mijn vriendengroep komt vaak bij de moeder van een van ons thuis. Zij kookt uitgebreid, en na afloop spelen we een spelletje of kijken een film. Hier staat tegenover dat wij helpen met opruimen, en ons aan de regels van haar tot in de puntjes uitgedachte woon- en levensstijl houden. Een van die regels is dat we niet staand mogen plassen. Op elke WC hangt een (mooi vormgegeven) briefje, of is het zelfs met marker op de doortrekknop geschreven (in prachtig handschrift): ZITTEN NIET STAAN!

In het begin had ik grote moeite met deze aanpassing. Het staand plassen is iets waar mannen trots op zijn, wat ons onderscheid van vrouwen en wat we van jongs af aan al doen. Je broek losknopen, samen met onderbroek naar beneden trekken en op een koude bril plaatsnemen terwijl je je piemel met een knullig handje naar beneden duwt, was me bovendien te veel moeite.

Maar zoals met zoveel dingen leerde ik dit te  waarderen toen ik zelf met de donkere zijde van staand plassen geconfronteerd werd. Naarmate ik ouder werd, steeds meer van mijn huizen hield en vaker mensen over de vloer had, merkte ik dat een WC onvermijdelijk goor wordt als een man er gebruik van maakt. Ik leefde volgens het credo ‘heren doe de bril omhoog, dames zitten ook graag droog’ dat mijn moeder jarenlang in mijn oor schreeuwde, maar voor het gespetter op je muur en je douchegordijn en de geur maakt dat niets uit. Als je niet eens in de twee dagen op je knieën zit te borstelen, zoals alle moeders doen maar de moeder van mijn vriend weigerde, wordt elke mannen-WC een kleine dependance van de hel. Een mannentoilet is een satanszetel. Zo begon ik ook thuis met zittend plassen, en vraag ik dit ook van mijn gasten.

Naast de schoonmaakverlichting, is het ook heel ontspannend om even alleen te zitten met je iPhone of een krantenbericht, net zoals bij het schijten. Het helpt bovendien bij het Goddelijke constructieprobleem, omdat het WC-papier bij de hand is en je zo gemakkelijk je geslacht kunt redden van de geur- en smaakondergang.

Staand plassen kan natuurlijk nog wel. Maar het is een genot dat thuishoort waar het vandaan komt: in de natuur. In onze beschaving wordt het echt tijd dat mannen gaan zitten, niet staan. Heren, jullie zijn leuk. Maar hou je pis voor jezelf.

Mail

Rutger Lemm is schrijver, grappenmaker en scenarist. In 2015 verscheen zijn debuut, 'Een grootse mislukking'. Hij is een van de oprichters van Hard//hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Waarom stellen journalisten zo weinig vragen?

Waarom stellen journalisten zo weinig vragen?

Bij de media heerst ziekte, journalisten stellen te weinig vragen. Fausto en Marthe van Bronkhorst komen met een behandelplan. Lees meer

Essaywedstrijd: 'Dat is dan jouw waarheid' Hooray for the Essay 2026

'Dat is dan jouw waarheid' Hooray for the Essay 2026

In deze editie van Hooray for the Essay dagen we je uit om na te denken over waarheid. Reageer voor 19 januari. Lees meer

:Schoonheid van de partij: Mogen politieke partijen een eigen esthetiek ontwikkelen? 1

Schoonheid van de partij: Mogen politieke partijen een eigen esthetiek ontwikkelen?

Is politieke inmenging met kunst en esthetiek vooral iets van vroeger, en is schoonheid tegenwoordig gedepolitiseerd? Patrick Hoop schreef een essay over waarom ons huidige politieke stelsel zich mag - of moet - bemoeien met schoonheid. Lees meer

Een eerste keer

Een eerste keer

In dit erotische verhaal vraagt Jochum Veenstra zich af of het opwindend kan zijn om constant expliciete consent te vragen, en of er dan ook echte consent tot stand komt. Een eerste keer is ook gepubliceerd als audioverhaal bij deBuren. 'Als onze monden elkaar raken, lijkt de vriendschap die we bij daglicht hebben weer tot leven te komen.' Lees meer

Politiek is de olifant in de kamer, maar modejournalistiek trekt de deur liever dicht

Politiek is de olifant in de kamer, maar modejournalistiek trekt de deur liever dicht

Mode lijkt glanzend en zorgeloos, maar er schuilt een wereld van politiek achter. Loïs Blank vraagt zich af: wie bepaalt eigenlijk welke verhalen verteld mogen worden? Wat gebeurt er met de progressieve stemmen van een bedrijf dat vooral voor de winst gaat? Lees meer

Suriname - van onafhankelijk land naar natie

Suriname - van onafhankelijk land naar natie

Op 25 november is het 50 jaar geleden dat Suriname onafhankelijk werd van Nederland. Kevin Headley bespreekt hoe de onafhankelijkheid van Suriname tot stand is gekomen en hoe het zich verder ontwikkelt tot natie: van politieke geschiedenis tot hedendaagse successen. Lees meer

Balletles

Balletles

In een rumoerig café herinnert een groep meisjes zich heel helder: 'Meisjes zoals wij leren vroeg de kunst van de onwaarneembare volharding.' In dit korte verhaal neemt Marieke Ornelis je mee in een wereld vol witte panty's, billen op een koude vloer en honingachtig vocht, terwijl de intimiteit wegsmelt onder de toneellampen. Lees meer

De integratie-stok slaat wéér de ‘problematische Moslim’

De integratie-stok slaat wéér de ‘problematische Moslim’

'Een begrip als integratie lijkt een middel om te streven naar een inclusievere samenleving, maar dwingt in feite minderheden om hun culturele en religieuze identiteit op te geven.' Aslıhan Öztürk legt de retoriek bloot waarmee de integratie-stok dreigend boven het hoofd van generaties migranten wordt gehouden. Lees meer

Pomme d’amour 1

Pomme d’amour

In dit gedicht van Elise Vos vinden de glazen muiltjes en kikkerprinsen uit de klassieke sprookjes hun weg tussen de HR-medewerkers en stadsduiven met verminkte pootjes. Een hoofdpersoon zoekt diens plek in de wereld, terwijl mannen dwars door de ontknoping van het verhaal heen slapen. Lees meer

Ademruimte

Ademruimte

‘Hij kon toen alleen Catalaanse woorden fluisteren en zijn wijsvinger buigen om aan te geven wanneer hij naar buiten wilde om te roken.’ In Ademruimte, van Elisa Ros Villarte, keert het hoofdpersonage terug naar haar ouderlijk huis dat gevuld is met onbekend speelgoed, bevroren maaltijden en beladen vragen. Lees meer

Wifey material

Wifey material

Wifey of wervelwind, Madonna of hoer. Marthe van Bronkhorst had gehoopt dat dit binaire denken passé was, maar helaas, de emancipatietrein blijkt op dit spoor nog steeds haperen. Ik oefen een enorme aantrekkingskracht uit op één specifiek soort mensen: mensen van wie de favoriete contactfrequentie eens in het kwartaal is. Mensen van wie de love... Lees meer

Nwe Tijd x Hard//hoofd: Maandagavond – De uitnodiging

Podcast: Maandagavond – De uitnodiging

Deze Maandagavond liep iets anders dan gepland. Of beter gezegd: precies zoals gepland, althans voor iedereen behalve Suzanne Grotenhuis. Met Freek Vielen, Ellis Meeusen en Johannes Lievens, die in de tweede aflevering van dit Maandagavond-seizoen stilstaan bij momenten die je anders aan je voorbij zou laten gaan. Lees meer

Bestel ‘Ik wil, wil jij ook?’ - briefwisseling over seksueel consent 1

Bestel ‘Ik wil, wil jij ook?’ - briefwisseling over seksueel consent

Bestel onze bundel 'Ik wil, wil jij ook?' een briefwisseling over seksueel consent Lees meer

Vrijheid

Vrijheid

Liggend onder de auto van de buren overdenkt een man de relatie tot zijn familie, de gevolgen van zijn gedrag en de reactie van omstanders. Eva Gabriela schreef een kwetsbaar verhaal waarin de dreiging en het ongemak constant voelbaar zijn, en waarin de pleger van huiselijk geweld de hoofdpersoon is. Lees meer

Anders voel ik me zo oud 1

Anders voel ik me zo oud

In dit essay analyseert Loulou Drinkwaard de tegenstrijdige etiquetten die haar zijn geleerd of opgelegd: ‘Tussen u en jou in, zweef ik. De waarden van mijn vader in mijn ene hand en de waarheid van mijn moeder in mijn andere. Mijn oma deelt de kennis van ons moederland en ‘De Nederlander’ bepaalt wat hoort. Ondertussen vond ik een alternatief. Zullen wij elkaar vousvoyeren?’ Lees meer

:De herhaling van de zombie-apocalyps: Op zoek naar een alternatieve dystopie

De herhaling van de zombie-apocalyps: Op zoek naar een alternatieve dystopie

De zombie is een popcultuuricoon. En niet alleen tijdens Halloween! Series als The Walking Dead en The Last of Us volgen de gebaande zombiepaden. Volgens Anne Ballon hebben zombies méér narratief potentieel. In vernieuwende verhalen wordt onderzocht 'hoe wij als halfbewusten de wereld beleven, hoe we opgaan in systemen die we niet hebben gekozen, hoe we verlangen en met verlies omgaan.' Lees meer

Kleding gaat als warme broodjes over de toonbank, maar dat mag wel wat letterlijker

Kleding gaat als warme broodjes over de toonbank, maar dat mag wel wat letterlijker

We weten precies wat er in ons eten zit, maar wat dragen we eigenlijk op onze huid? Net als jij, verlangt Loïs Blank ook naar meer transparantie van de kledingindustrie. Zou die wens dan toch in vervulling kunnen komen? Lees meer

Twee dagen

Twee dagen

Rocher Koendjbiharie belicht de verschillende paden die we tijdens de aankomende verkiezingen in kunnen slaan. Kiest Nederland opnieuw voor rechts, en strompelen we verder richting democratisch en moreel verval? Of kiest Nederland toch voor een samenleving waarin we omkijken naar elkaar? 'Alleen fascisten zien antifascisme als een bedreiging.' Lees meer

Vergeten vrouwen 1

Vergeten vrouwen

In dit essay schrijft Anne Louïse van den Dool over vrouwelijke kunstenaars die meer dan ooit in de schijnwerpers staan. Niet alleen hedendaagse makers, maar ook opvallend veel vrouwen die rond 1900 actief waren in de kunstwereld trekken veel aandacht. Met solotentoonstellingen over Suze Robertson, Coba Ritsema en Jo Koster laten musea zien waarom juist deze kunstenaars alsnog een plek in de canon verdienen. Lees meer

De verdwenen kosmonaut

De verdwenen kosmonaut

Duizenden kilometers van de kosmonaut vandaan zit Igor, uitkijkend over de stad, terwijl hij luistert naar de ruis op de tv, naar de beukende eurodance plaat die nog naklinkt in zijn oren en naar een stem die hem probeert te overtuigen terug te komen. In De verdwenen kosmonaut van Thijs van der Heijden raakt een... Lees meer

Steun Hard//hoofd en verzamel kunst!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe schrijvers en kunstenaars. We zijn al vijftien (!) jaar gratis toegankelijk en advertentievrij. Zo’n vrije ruimte is harder nodig dan ooit. Steun de makers van de toekomst; sluit je vóór 1 januari aan als kunstverzamelaar en ontvang in januari je eerste kunstwerk!

Word kunstverzamelaar