Ok, ok. Guilty pleasure. Genesis was natuurlijk één van de grondleggers van het veelal monsterlijke genre progrock – dat overigens haast unaniem gehaat wordt onder critici, terwijl de liefhebbers met velen zijn – en bracht ook de verschrikking voort die zich Phil Collins noemt – die overigens retegoed kan drummen, maar nooit had moeten gaan zingen. Maar de nieuwe plaat van de eerste Genesiszanger Peter Gabriel is eigenlijk gewoon goed.
Scratch My Back is een coverplaat. Ook dat is al een beetje een vies woord. En ook nog eens met een orkest; jakkie! Gabriel covert klassiekers als ‘Heroes’ van David Bowie en ‘The Boy in the Bubble’ van Paul Simon, maar ook onverwachte jongelingen als ‘My Body is a Cage’ van The Arcade Fire en ‘Flume’ van Bon Iver. Het idee is dat het tweede deel (getiteld "I’ll Scratch Yours", ook nog een slecht woordgrapje...) zal bestaan uit de gecoverde artiesten die op hun beurt nummers van Gabriel onder handen nemen.
Maar, alle vooroordelen overboord! Want het is een intrigerende plaat. Niet makkelijk, want vrij afstandelijk en Gabriel is een tamelijk intellectuele zanger; iemand die niet met passie, maar doordacht zingt. Daardoor is vooral zijn tekstbehandeling subliem. Je hoort dat hij weet waar de gekozen nummers, in ieder geval voor hemzelf, over gaan. Hij vertelt een verhaal, zonder kleinkunsterig te acteren of overdreven accenten te leggen, maar door volleerd, met overtuigingskracht en precies te fraseren, elk woord zijn plek te gunnen en elke song een kop en een staart te geven.
De orkestaanpak geeft de nummers daarnaast een heel eigen kleur en zo doet de plaat wat elke goede coverplaat moet doen: bekende (of onbekende) nummers afstoffen, omkeren, eens goed bekijken en opnieuw uitvinden, waardoor zowel tekst, als muziek een nieuwe lading krijgen.
