Het is niet moeilijk mensen te overtuigen om een keer naar The Sopranos of Mad Men te kijken. Bekroonde series uit de Verenigde Staten verkopen meestal goed in Nederland. Dat zal veel lastiger zijn met Glee, een highschool musicalserie van FOX die vol zit met Sky Radio liedjes, stereotype personages en brave verhaallijnen. Maar juist daarom moet je het proberen. Daal af uit je salonfähige ivoren toren van keurige HBO series. Dit jaar gebeurt het op FOX.
Een middelbare school in de VS kan niet zonder cheerleaders. In Glee (naar 'glee club', oftewel, zangkoor) worden de cheerleaders begeleid door Sue Silvester, een ijzervretende docente die voortdurend rondloopt in haar trainingspak en belachelijke oneliners uitbraakt. In het begin volstond ze nog door af en toe onder vier ogen haar visie uit te leggen: "I empower my Cheerios to live in a state of constant fear by creating an environment of irrational random terror." Later krijgt ze ook op de lokale televisie haar eigen lifestyle programma: "You're about to enter the Sue Silvester express. Destination? HORROR." Sue Silvester is de grote vijand van Glee, want er is maar een beperkt budget voor extra-curriculaire activiteiten en elke cent voor de Glee club is een cent minder voor haar cheerleaders.
In de aflevering The Rhodes Not Taken komt een voormalig populairste-meisje-van-de-klas, nu natuurlijk totaal vergane glorie, terug voor een gastoptreden in de Glee club. April Rhodes wordt in die aflevering gespeeld door Kristin Chenoweth, voor mij herkenbaar als de Deputy Press Secretary Annabeth Schott uit de West Wing, maar voor Amerikanen vooral bekend als broadway actrice. Ze is 1,50 meter en heeft een stem als Betty Boop, maar ze is bovendien een hooggeschoolde sopraan met een bereik van vier octaven. Dat leidt in Glee tot een vocaal gevecht tussen Chenoweth en de hoofdrolspeelster uit de serie en een geweldig optreden tussen de dansende cowboys.
William McKinley Highschool in Ohio is een middelbare school uit de oertijd. De cheerleaders staan bovenaan de ladder, samen met de quarterbacks uit het American Footballteam. Onderaan de ladder staan de homo's, de dikzakken en de gehandicapten. De ladder wordt elke aflevering gedefinieerd doordat de sukkels een beker limonade in hun gezicht krijgen. Er wordt een wereld neergezet die cliché en conservatief is. In elke uitzending zit bovendien een boodschap waar zelfs Danny Tanner uit Fullhouse braakneigingen van zou krijgen. Het geheel wordt doorgaans kracht bijgezet doordat de club een keer of drie per uitzending in zingen uitbarst. Maar de vreselijkheid is ook de kracht van de serie, want het wordt vergezeld met politiek verschrikkelijk incorrecte grappen over bijvoorbeeld gehandicapten en Schindler's List. De kracht zit in de vreemde combinatie: Behalve lachwekkend moralistisch is de serie ook sarcastisch en provocatief. In de ene scène wordt hard werken en samenwerking geprezen, om in de volgende scène een oud vrouwtje genadeloos van de trap te laten vallen.
Elk jaar worden in de Verenigde Staten in het voorjaar een aantal pilots uitgezonden om te kijken hoe het publiek reageert. De pilot van Glee was geen toevalstreffer: de serie zit echt vol met stereotypen, onoriginele verhaallijnen en vette playbackshows, maar tegelijk zitten er ook hysterische grappen in, jaren tachtig liedjes, Kristin Chenoweth, Sue Silvester en vallen er omaatjes van trappen. FOX zag het en bestelde gelijk 22 afleveringen. Kijken naar Glee is charmant en vies, fout en goed, smaakloos en hip.