Toepasselijk uitgegeven in de reeks 'Nieuwe Russen', waarvan Anatoli Gavrilov nummer 4 is. Ik moet bekennen dat ik nummer 1 t/m 3 nog niet gelezen heb, dus er zit een onzeker element in deze tip.
Gavrilov is een Russische korte verhalenschrijver die zich onderscheidt van de bekende Rusissche schrijvers en dichters omdat hij nog leeft. Wie weet er immers dat de Rusissche literaire geschiedenis niet is opgehouden bij Tolstoy, maar nog springlevend is? Is het feit dat hij uit Rusland komt trouwens van belang? Misschien. Al zijn verhalen spelen zich af in kleine dorpen, die vergeven zijn van beton, industrie en tuig dat zich letterlijk dood verveelt. De bewoners bezwijken bijna onder de last van een roemrijk communistisch verleden.
Het is alsof een land de blues zingt. De personages in En de zon komt op en 53 andere verhalen zijn kansarm, teleurgesteld en doorgaans berustend. Ze worden echter met zo'n kernachtige zakelijkheid neergezet dat hun groot en klein leed normaal wordt, en de lezer zich pardoes in hun belevingswereld bevindt. Gavrilovs zinnen zijn afgemeten. Hij gebruikt geen woord teveel maar bedient zich op meesterlijke wijze van tempo, wrange humor en rake beeldende beschrijvingen. De onverholen treurnis wordt bijna poëzie.
De zwarte ijsbreker breekt het zwarte ijs, de lichtblauwe schilfers schitteren in de felle maartzon.
IJs. Bergen ijs tot aan de horizon.
Trouwens, nog even en het vaarseizoen is afgelopen.
Mijn ouders zaten ook in het ijs: vader op een ijsbreker, moeder in het mortuarium.fragment uit: 'IJs'
Anatoli Gavrilov, En de zon komt op en 53 andere verhalen, Uitgeverij Douane
