Toen ik een jaar of 13 was, ontdekte ik Bob Marley. Technisch gezien had deze ontdekking een soort paradigmawisseling teweeg moeten brengen, want ik was een blanke grunge-fanaat met groen haar en een plichtmatige hekel aan vrolijkheid en lichaamsbeweging. Vreemd genoeg paste Bob Marley met zijn vrolijke gedans en Jamaïcaanse afkomst gewoon in mijn wereld, naast de bleke en uitgemergelde verslaafden die ook nog gitaar speelden en kreunden over hoe verschrikkelijk kut het leven wel niet is.
Van mijn vader kreeg ik de cd Legend en na zes keer luisteren meende ik oprecht dat er roots begonnen te ontwaken waar ik geen weet van had. Op mijn kamer probeerde ik stiekem zwierig als een elastieken pop te dansen, zoals Bob dat ook deed en zong ik samen met hem over een buffel soldaat, over Jah en over dreadlocks. Allemaal zaken waar ik me moeilijker in kon vinden dan het grunge-pessimisme, maar die me er uiteindelijk wel toe verleidden om in de Kerkstraat met behulp van enkele liters permanentvloeistof dreads te laten zetten. (Een kortstondig geluk, die haarstijl, dat kan ik u verzekeren.)
Toen mijn dreads eraf gingen leek alle nuchterheid ten overstaan van de reggea daarmee teruggekeerd. Ook de grunge-mannen liet ik achter me en ik wijdde me vol overtuiging en een tikkeltje verliefdheid aan Ani Difranco, 'righteous babe' en folk godin.
Op een onbekommerde zomeravond tijdens mijn Ani-periode bezocht ik met een vriendin een concert van Alpha Blondy, de levende legende van de Afrikaanse reggea in de Melkweg. Al bij de tweede maat van het eerste nummer voelde ik iets in mijn lichaam gebeuren. Mijn rastafari roots speelden op en daar stond ik opeens mijn versie van de elastieken Marley-moves op te voeren. Zelfverzekerd danste ik de dans die ik in de privésfeer van mijn kamer zo vaak had gedanst. Ik hopte ik op en neer en zwierde links en rechts met mijn ogen half gesloten. Zo danste ik een hele tijd, samen met mijn vriendin, zo dacht ik. Op het hoogtepunt van mijn zelfverzekerdheid opende ik mijn ogen en keek ik recht in het gezicht van een grote zwarte man die dicht tegen me aan danste. Ik lachte beleefd en voelde m'n roots in de schoenen zakken. Ogen maar weer dicht en een 180˚. Hops. Een tweede keer opende ik in mijn ogen en warempel, daar danste achter mij nog een grote zwarte man. Ik was ingesloten.
Woensdag 20 april treedt Alpha Blondy met zijn band, The Solar System op in Paradiso. De kaarten zijn 30 euro exclusief lidmaatschap, maar voor dames inclusief twee grote zwarte mannen, als je maar je best doet.
