Illustratie: Floris Solleveld Ook Philip peinst over het WK. Al die presterende twintigers stemmen hem mild." /> Illustratie: Floris Solleveld Ook Philip peinst over het WK. Al die presterende twintigers stemmen hem mild." />
Asset 14

Sturm und Drang

Ja, er is op het moment veel voetbal op de televisie. En dan heb ik het niet alleen over de wedstrijden, over dat groene veld met die droge toplaag en een vijf-procent-méér-lengtebal en die tweeëntwintig spelers van in de twintig dus. Want naast wedstrijden zijn er ook elk moment van de dag talking heads in beeld die over de hotelkamers, de trainingen en de huisdieren van de spelers praten.
Hun mening mogen geven.
En het merendeel van die pratende hoofden is boven de vijftig en man en kaal. Of grijs.
De gemiddelde leeftijd van de selecties is geloof ik 27.
En ik geloof dat er tegenover de 64 wedstrijden van anderhalf uur voetbal ongeveer 640 uur praattelevisie staat. Je zou dus kunnen stellen, dat de ouderen wéér van de jongeren winnen.
Maar die praattelevisie gevuld door die wijze, grijze mannen gaat voornamelijk over de twintigers op het veld.


Illustratie: Floris Solleveld

Je hoort mij vandaag dus niet klagen.
Dat wil zeggen: over de media-aandacht voor twintigers.
Want ik wil iets kwijt dat mij opviel bij het bekijken van enkele wedstrijden op het wereldkampioenschap. De vrijblijvendheid die de jonge twintiger in het maatschappelijk veld zo kenmerkt, is bij een toernooi als dit volledig weg.
De ploegen die niet gretig lijken – Engeland, Italië, Frankrijk – hebben de oudste selecties, de oudste twintigers dus. De jonge honden willen wat, lijkt het. Spanje en Duitsland doen wat: het spel maken. De goal zoeken. Presteren.
Opmerkelijk: als je weet dat de boog waarin je kunt presteren eindig is – zeg van 18 tot 34 – dan ga je er ook vol voor, zou je zeggen, zeker naar het einde toe. Maar het omgekeerde lijkt waar: hoe ouder de ploeg, hoe matter het spel, hoe groter de ego’s en hoe, nou ja, vul het zelf maar in.
De meeste twintigers kiezen een maatschappelijk pad waarin de boog niet zo kort is. De meeste twintigers denken: dat komt later wel. Het pieken. En misschien ook wel terecht, want op 32 wedstrijden en wat gemiddelde leeftijden kun je niet een heel wereldbeeld bouwen.
Maar misschien is het wel leuk te zien dat het dus wel kan, als twintiger de boog spannen en jezelf vroeg afschieten. En het streven ergens naar zo publiekelijk op de mat te leggen. Omdat er straks blijkbaar iets verandert.
En het zou mooi zijn als dat ook buiten het voetbalveld gebeurt. Omdat het later kennelijk niet meer zo hoeft allemaal, het niet meer zo makkelijk is je op te laden, omdat je verzadigd bent.
Het lijkt alsof er ook voor de jonge twintiger hier en daar iets meer op het spel kan staan.
Omdat er daarmee iets kan worden gewonnen, een behoefte kan worden bevredigd die straks naar het tweede plan is verdrongen.
Sturm und Drang, dat heb ik gisteravond niemand horen zeggen over de jonge ploegen, of de speelstijl van de Duitse ploeg, of de Ghanese (de jongste van het kampioenschap). Maar hopelijk gaan we dat vanavond weer zien. En dan is het, geloof ik, een kwestie van tijd voordat een vijftiger het verband legt.

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer