Anna schrijft elke maand aan de hand van een oproep in de Albert Heijn een kort verhaal. Doe je mee? Mail haar een duidelijke foto van een bijzondere oproep en wie weet verwerkt zij hem in een van haar verhalen.
Beeld: Meinhard Spoor
De nieuwe zei niets toen ze binnenkwam.
Geen goeiemorgen, geen goeiemiddag, geen goeienavond.
Niet eens een kort hoofdknikje. Niks.
Als altijd liep Anne-Wil eerst richting de pakjes. Ze liet haar blik langs de verpleegsterpakjes, de dienstmeidenpakjes en de schone verleidsterspakjes glijden. Uit gewoonte checkte ze vluchtig de spiegel. Opgehangen voor de veiligheid, tegen diefstal. De nieuwe keek niet naar haar. Met zijn ellebogen op de toonbank las hij een tijdschrift. Zijn rechterhand roerde traag een te grote lepel rond in een klein kopje.
Ze vond de nieuwe vreemd. Harry dronk nooit als hij aan het werk was.
Ze pakte een ‘vierdelig sexy dienstmeisje kostuum’ en draaide de verpakking om. Een blond meisje tuitte haar lippen. Opnieuw keek ze in de spiegel. De nieuwe sloeg de pagina om.
Ze legde het sexy dienstmeisje terug in het schap. Ze bekeek een Dirndl-pakje. Deze kende ze al. Op de achterkant staat ‘sexy sierveter voor en achter’. Eerst las ze ‘viervoeter’ in plaats van ‘sierveter’. Er waren meer pakjes met sierveters, maar het sexy dienstmeisje had dat niet, die had een ‘kanten ruchenrand’. Bij het verpleegsterspakje zat een hoedje. In de spiegel zag ze hoe de nieuwe met zijn wijsvinger in zijn oor pulkte.
Misschien zou Harry straks terugkomen? Dan zou hij goeiemorgen of goeiemiddag of goeienavond zeggen: woorden die bij hem bijna niks betekenden. Hij kon ’s avonds goeiemorgen zeggen en ’s ochtends goeiemiddag. Het betekende dat hij haar zag. Ze wist dat Harry had gevoeld dat zij hem in de spiegel bekeek. Ze had gezien hoe hij van de zenuwen op de toonbank trommelde.
Ze vervolgde haar route richting de vibrators. Ze staarde een poosje naar de Hummer en de Willie. Het leek allemaal zo liefdeloos, zo betekenisloos nu Harry er niet was. Via de anaalkralen kwam ze bij de opblaaspoppen. Iemand had de verpakking van Pamela geopend. Een onidentificeerbaar stuk roze plastic stak er uit. Ze stopte Pamela terug in haar vergeelde doosje. De Lady Gag Gag-pop was populair. Ze was weer uitverkocht. Harry zou haar nabestellen. Deed de nieuwe dat nu?
Voor de korsetten bleef ze staan. Ze had ze bijna allemaal. Alleen de gouden niet.
Anne-Wil durfde steeds langer in Harry’s te blijven.
De eerste keer stond ze na vier minuten weer buiten. Dat wist ze zeker, want ze was om 18.43 uit de bus gestapt. Het was koopavond. Iets meer dan tien uur eerder las ze bij toeval op Johans mobiel ‘Ik zal je missen vandaag! Bel je me als je klaar bent? Suc6! Xxxx!’. De afzender heette Aafke. Zij kende geen Aafke.
Even later staarde ze naar Johan terwijl hij, drie stropdassen voor zijn overhemd hield. Een grijze, een blauwe en een rode. “Welke is beter?” vroeg hij. “De grijze,” antwoordde ze, naar eerlijkheid, al had de blauwe ook prima gekund. Johan had een sollicitatiegesprek, hij was zenuwachtig. Als zijn hoofd rood werd, zou een rode stropdas dat benadrukken. Dat wist zij, want ze had erover gelezen. Op hun trouwerij had hij een lichtgrijze stropdas gedragen, bij een pak dat hem nu niet meer paste. Het stond ‘m goed.
Zo gauw hij de deur achter zich sloot, belde Anne-Wil Sonja op, die haar uithoorde. Deden ze het nog wel? Hoe? Hoe vaak? Sonja wilde alles weten. Ze zou het ongetwijfeld iedereen vertellen, maar dat gaf niet. Er was niet zo veel om te weten. “Niks aan de hand, je moet het een beetje op spicen tussen jullie. Dan is hij die Eva zo vergeten. Je moet naar Harry’s!” zei Sonja. “Aafke,” zei Anne-Wil. “Wat?” zei Sonja. “Ze heet Aafke.” “Nou en?” vroeg Sonja.
De hele dag lang had Anne-Wil moed verzameld. Over een laag foundation bracht ze een laagje poeder aan en daarop smeerde ze nog wat foundation en als ze dan moest huilen begon ze opnieuw.
Nadat ze uit de bus was gestapt, had ze haar paraplu opgestoken. Het regende niet, maar ze voelde zich veilig onder de grote zwarte plu. Ze had ‘m binnen in de paraplubak gezet en ze was ‘m daar vergeten.
Hij stond er nog steeds.
Die eerste vier minuten in Harry’s had ze alleen oog gehad voor Harry.
Hij had geknikt toen ze binnenkwam, hij had goeiemorgen gezegd.
Ze kon aan zijn blouse zien dat hij vrijgezel was. Er misten een paar knoopjes. De gedachte deze knoopjes aan te naaien wond haar meer op dan alle seksartikelen van Harry en zijn video’s ‘in alle denkbare genres’ bij elkaar.
Die avond vrijde ze gepassioneerd met Johan.
De volgende koopavond kocht ze haar eerste korset.
Nu pakte ze de gouden, de hoofdprijs. Volgende week zou Harry er weer zijn.
En ooit zou hij naar haar kijken, in haar korsetten met jarretels, terwijl zij zijn knoopjes aannaaide.
De nieuwe gaf haar het foldertje en ze had het gedachteloos aangepakt.
Pas toen ze thuis was en het gouden korset netjes achterin de kast had verstopt bij de andere, bekeek ze het.
‘Geachte klant, wegens omstandigheden verandert Harry’s per 1 maart 2011 in Eroticaland. U kunt bij ons terecht voor het vertrouwde assortiment en vele extra’s. Om dit heuglijke feit te vieren, bieden wij u als trouwe klant de eerste week 30% korting aan op een geselecteerd aantal seksartikelen...’
Ze bleef met haar ogen knipperen, maar ze kreeg de tranen niet weg. Het briefje werd steeds waziger, de letters wilden niet op hun plek blijven.
In de badkamer bekeek ze haar betraande gezicht.
Ze pakte haar foundation en haar poeder en begon opnieuw.