Deze week wordt alles anders: Almelo, Dior, 'de politiek', het filmmuseum en ja, zelfs Stalin." /> Deze week wordt alles anders: Almelo, Dior, 'de politiek', het filmmuseum en ja, zelfs Stalin." />
Asset 14

De smaak van macht

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Vier korte commentaren van onze redacteuren.

Ver Weg

De Wedstrijd van de Eeuw

Afgelopen zondag stond ik op een bijna leeg plein in Almelo. Er hing een spandoek met de tekst “Succes Heracles” onder het balkon van het Snooker & Poolcentrum Almelo. Daar zou de selectie van Heracles bij een overwinning in de bekerfinale worden gehuldigd. Met zijn 18 duizenden zaten de meeste Heraclesfans in een stadion in Rotterdam, dus zag ik met slechts een paar honderd man op een beeldscherm boven de McDonald’s hoe Heracles van de mat werd gespeeld.
In Almelo waren drie pleinen gereserveerd voor deinende massa’s enthousiaste voetbalfans, maar het meest enthousiast was waarschijnlijk de gemeente geweest. Er was speciaal Heraclesbier in zwart-witte blikjes, de plastic bekers stonden in veelvoud opgestapeld bij de mobiele biertappen en met Ilse DeLange op de achtergrond zag ik de lokale overheid in haar handjes knijpen. Eindelijk: Almelo in de finale. Almelo op de kaart en verlost van dat eeuwige, saaie imago.
Maar ondertussen was het bier in de tap aan het doodslaan en keek het  Heraclespubliek, waarvan de helft schijnbaar bestond uit beveiliging en horecapersoneel, gelaten naar de  ‘wedstrijd van de eeuw’. Misschien keken ze ook wel naar de McDonald’s, wachtend op het laatste fluitsignaal. Je krijgt van weinig dingen meer honger dan van een saaie voetbalwedstrijd.
Een ambitieuze Eerste Paasdag loopt uit op een kansloze 3-0 nederlaag. Burgemeester Jon Hermans-Vloedbeld en wethouder van Sport Jan van Marle zetten teleurgesteld de tv uit en wachten tot de telefoon gaat rinkelen. Aan de andere kant van de lijn horen ze een kritische Almeloër met dat karakteristieke stemgeluid, dat schippert tussen zangerig en zeurderig, “al die dranghekken, security, bereden politie, ME-busjes, beeldschermen en gesloten kroegen, wat heeft dat ons eigenlijk allemaal gekost?”. “Ach,” countert de burgemeester, “had u liever ‘Almelo’ in enorme plastic letters verspreid door de stad gezien. Of dat we 190.000 euro zouden besteden aan de introductie van een nieuw stadslogo? Wij kozen voor iets waar u nog wat aan kon hebben, een leuk feestje bijvoorbeeld. Eigenlijk is politiek net als voetbal, je kunt van alles bedenken en plannen, maar uiteindelijk wordt het pleit op het veld beslecht. En ja, soms win je dan, soms verlies je.”

Door Rutger Westerhof

Rolmodel

Grijze modemuis

Na een 1 april-grap dat Kanye West Dior zou gaan leiden, is er eindelijk verlossing: De Belgische Raf Simons is de man die John Galliano opvolgt als hoofdontwerper van het Franse modehuis. Simons presenteerde collecties onder zijn eigen naam en voor Jil Sander en Walter van Beirendonck – hij is in tegenstelling tot de extravagante Galliano een minimalist, die vooral bekend is om zijn mannenmode.
Simons verklaarde stilistisch terug te willen grijpen op het werk van de vroeg gestorven Christian Dior – de periode 1947-1957. In feite was Simons’ laatste Jil Sander-show een vette knipoog naar zijn nieuwe werkgever: de elegante jurkjes en mantels waren een zachte, hedendaagse echo van Dior’s iconische New Look uit de jaren vijftig. Veelbelovend, maar misschien ook een beetje veilig.
Sinds Galliano's roemloze aftocht na een antisemitisch getinte scheldkanonnade in september 2011, werd er binnen modekringen koortsachtig gespeculeerd over wie het wonderkind zou kunnen, en willen, vervangen. Hij schreef al modegeschiedenis met zijn afstudeercollectie, gebaseerd op de Franse Revolutie. In de jaren daarna stuwde hij het ietwat ingeslapen huis Dior naar grote hoogten met uitbundige, barokke collecties, fantastische shows en – niet onbelangrijk – zijn eigen star quality. Een Dior-modeshow werd steevast afgesloten door een onweerstaanbaar excentriek over de catwalk paraderende Galliano.
Nu wordt reikhalzend uitgezien naar Simons’ eerste Dior-collectie in juli, maar iets zegt me dat hij niet verkleed als toreador het applaus in ontvangst zal nemen, of Kate Moss in een baljurk keihard over de catwalk zal laten rennen.
De pauw wordt opgevolgd door een grijze muis. Galliano’s ondergang was tragisch en verdiend, maar ik zal hem toch een beetje missen.

Door Sanne Rispens

Nieuws in beeld

Eindelijk wordt er, 21 jaar na de val van het communisme, een ander licht geworpen op de persoon Jozef Stalin, in het Stalin museum in Georgië.

Illustratie: Elise van Iterson

Commentaar

Goed nieuws, slechte naam

Het is een vuistregel bij grote publieke gebouwen: alles gaat mis, en aan het einde is iedereen blij. Zo ook bij het nieuwe EYE filminstituut. De begroting is flagrant overschreden, het fotomuseum in Rotterdam wilde (terecht) niet meeverhuizen naar Amsterdam Noord, het budget werd gekort, en dan was er ook nog gelazer met de architecten over een brandwerend scherm. Maar als je eenmaal in de hal staat, waar een waaier aan trappen en terrassen omhoog leidt naar de filmzalen, en de tentoonstelling Found Footage ziet, dan verdwijnt die scepsis abrupt. Zelfs als je zelden naar de film gaat.
Het blijft jammer van het oude Filmmuseum in het Vondelpark. Maar in alle eerlijkheid: dat was toch vooral een druk café met een museum waar bijna niemand kwam, met nogal krappe bioscoopzalen. Het valt te hopen dat de AVRO (de nieuwe gebruiker) er iets voor het publiek mee blijft doen, en dat Vertigo open blijft. Want hoe belangrijk EYE ook is voor Noord, en hoe mooi het ook aan het IJ ligt, het park was mooier.
In dezelfde week dat EYE open ging, kondigde het Nederlands Instituut voor Mediakunst aan dat het definitief sluit en opgaat in de Smart Project Space. Dat is, cynisch genoeg, goed nieuws. Het NIMk was een te grote jas voor een paar dozijn bezoekers per dag, en vervulde allang geen voortrekkersrol meer. De grote waarde van het NIMk ligt in het netwerk en de expertise; en die kun je beter onderbrengen op een plek waar het wél bruist, met concerten, films, drukbezochte openingen en een hip restaurant. Dat er maar veel moois uit mag voortkomen.
Alleen die naamsveranderingen bij fusies, daar wordt niemand blij van. De meest voor de hand liggende naam voor een filmmuseum is toch echt Filmmuseum, niet EYE, al zit er een nieuw instituut aan vast. Om maar te zwijgen van het herdopen van Smart Project Space tot NASA. Als je toch aan het bezuinigen bent, waarom zou je dan tienduizenden euro's uitgeven aan een restyle?

Door Floris Solleveld

De Hofstad

De smaak van macht

Enkele maanden geleden zaten drie grijze mannen van statuur bij Nieuwsuur. Ze analyseerden de crisis en waren het in grote lijnen met elkaar eens. Wijsheid komt met de jaren zo leken Wim Kok, Ruud Lubbers en Frits Bolkestein met hun eensgezindheid te onderstrepen.
Zoals wel vaker in de politiek: schijn bedriegt. In een opiniestuk bijt Bolkestein dinsdag van zich af. Zielig links en de vaderlandse pers (hetzelfde laken een pak, voor de VVD-coryfee) krijgen er van langs. Zijn eigen partij, daar zit je goed, want “wat men ook van de VVD vindt, zij moraliseert niet”.
De staatsman van weleer heeft gelijk. Van moraliseren is bij zijn partij op dit moment geen sprake. Van veel moreel besef helaas evenmin. Daarvan mag het Polenmeldpunt getuigen, onze nationele wond die doorettert dankzij Rutte. Gelukkig kan het liberale pleit worden beslecht op basis van een volgens Bolkestein “objectief waarneembare” waarde: vrijheid. Inderdaad, een helder afgebakend begrip. Meetlint ernaast en ‘rechts’ mag zichzelf van harte feliciteren, terwijl ‘zielig links’ zich uit de voeten maakt.
Het zijn retorische stuiptrekkingen van een politiek die op haar rug ligt, spartelend met haar pootjes. Vooraanstaande vertegenwoordigers ervan blaffen naar elkaar in speeches en in de krant. Tegenstellingen worden opgeklopt in plaats van overbrugt en ondertussen bepaalt een vergrijsde club van om en nabij duizend actieve partijleden de politieke koers.
Dan liever de politiek van een nieuwe generatie, zoals zondag door Sywert van Lienden in Buitenhof gelanceerd. Geen onderling uitgewisselde schouderklopjes en daarna alsnog verzuurd venijn. Niet handelen in het belang van één partij. Wèl op georganiseerde wijze met vijfhonderd man en evenzoveel lidmaatschappen van CDA, PvdA en VVD de koers van die partijen beïnvloeden. Behendig de zwaktes van het systeem bespelen dus, dan ligt de macht voor het oprapen. En die macht, die is niet vies, die smaakt naar verandering.

Door Boy van Dijk

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Die betere wereld wordt al gemaakt

Die betere wereld wordt al gemaakt

Kun je, met alles wat er gebeurt in de wereld, nog gelukkig zijn? Marthe van Bronkhorst vindt het antwoord en ontdekt een boel hoopvolle initiatieven Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

Schrijvers en beeldmakers gezocht voor ‘Harnas’, het achtste Hard//hoofd Magazine!

In welk harnas hul jij je? Stuur voor 14 september je pitch in en draag met een (beeld)verhaal, essay, poëzie of kunstkritiek bij aan het magazine ‘Harnas’. Lees meer

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Misschien voor mezelf, maar niet voor jou

Eva van den Boogaard lijkt op iemand die ze nooit gekend heeft. Via een persoonlijke brief en een angstaanjagende gebeurtenis leert ze hem toch een beetje kennen. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Lois Cohen maakte foto voor onze kunstverzamelaars: ‘Ik regisseerde per ongeluk een etalagepop’

Word vóór 1 juli kunstverzamelaar bij Hard//hoofd en ontvang een unieke print van Lois Cohen! In gesprek met chef Kunst Jorne Vriens licht Lois een tipje van de sluier op. Lees meer

Was dit nou een flirt?

Was dit nou een flirt?

Als de Amsterdamse Carrie Bradshaw schrijft Marthe van Bronkhorst over de schemerflirt: een net te lange blik, een ambigu compliment, een hand die 'per ongeluk' de jouwe aanraakt. Lees meer

In gesprek met Jacqueline Peeters

In gesprek met Jacqueline Peeters: ‘Schilderen is denken en doen’

Aucke Paulusma gaat in gesprek met Jacqueline Peeters over haar nieuwe tentoonstelling. ‘Ik hoop dat ze in mijn werk iets van die spanning zien tussen wat zichtbaar is en wat verborgen blijft, en dat ze voelen hoe ik dat proces van schilderen benader.’ Lees meer

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Terugblik op de schrijfworkshop: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?'

Op 25 mei organiseerde Hard//hoofd een schrijfworkshop met het thema: 'Hoe schrijf je over mannelijkheid?' Tijdens deze middag hebben de uitgekozen deelnemers onder begeleiding van één van de vier hosts uit het netwerk van Hard//hoofd de tijd gekregen om ideeën uit te wisselen, hun eigen tekst aan te scherpen en te reflecteren op hun eigen schrijfproces. Samen met de hosts kijken we terug op een verdiepende, inspirerende dag vol uitwisseling en reflecties. Lees meer

Dit maakten onze kunstverzamelaars en magazineabonnees mogelijk in 2024

Dit maakten onze kunstverzamelaars mogelijk in 2024

Kunstverzamelaars dragen bij aan onze missie om nieuw talent te ondersteunen en een vrije ruimte te bieden. We leggen graag uit hoe we de donaties in 2024 hebben besteed. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

De talkshow is dood, lang leve de talkshow

In deze colum geeft Marthe Bronkhorst je een van haar geheime toverzinnen om vervelende talkshowgasten de mond te snoeren. 'Is dat zo?' Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Comme tu veux

Comme tu veux

In de bruisende souks van Marrakech leert Aisha Mansaray haar vader – de ultieme hosselaar, de praatjesmaker in zes talen, en de filosoof in een (illegale) taxi – beter begrijpen. Lees meer

:De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

De kunst van vertrekken – Deel II: Macht en onmacht

In het tweede deel van deze essayreeks over kunststakingen schrijft Lara den Hartog Jager over kunstenaars die worstelen met systemen van macht en de vraag of hun kunst verandering teweeg kan brengen. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer