Asset 14

THIS IS MY PARK

Hard//talk: THIS IS MY PARK

Kun je als vrouw wel stellen dat een park voor jou is? Marthe van Bronkhorst ziet in de billboards van Beyoncé meer verkooptruc dan feminisme. En stelt: het feminisme is er nog lang niet.

Beyoncé hurkte tot voor kort in badpak in een parkje op een billboard aan de Amsterdamse Nassaukade. THIS IS MY PARK brullen blokletters onder haar blote benen. Ik betwijfel het, denk ik als ik erheen fiets, want als ze hier in West zo hurkte in een verlaten park, was ze waarschijnlijk verkracht. Immers, één op de vijf vrouwen wordt misbruikt, één op de tien vrouwen in Nederland is verkracht, meer dan de helft geïntimideerd. Dat bedenk ik altijd weer even als iemand zich afvraagt of ‘feminisme nu wel klaar is.’

‘Hé meisje, hé, wat heb jij een mooie lange jas,’ klinkt het. Ik ontwijk het groepje jongens dat op het fietspad blijft staan. Ook in een jas tot mijn voeten, moet ik blijkbaar worden nageroepen. Ik wacht voor het stoplicht bij Beyoncé en denk aan het stuk dat verscheen op Hard//hoofd over Teleurstellende Feministen. Simone de Beauvoir (overigens een fervent drager van hooggesloten blousejes en coltruien) werd aangehaald als ‘teleurstelling’, wegens haar romantische onderwerping aan Sartre. Slaafs! Een schoothond! Emma Wortelboer (weinig tot geen kleding) werd als tegenvoorbeeld aangehaald: naakt op instagram, seksueel vrij. Maar ook die bekritiseren we, medefeministen. Sletterig! Aandachtshoer! Of je je nu aankleedt voor één man of uitkleedt voor vele – altijd draait het toch weer om aandacht. Van de man. Wat hebben we eigenlijk met die seksualisering van het feminisme bereikt? denk ik.

Merken tonen vooral vrouwenlichamen om zichzelf een vrouwvriendelijk imago te geven, niet om een feministisch doel na te streven

Het is doorgeschoten naar een verdienmodel. Wie z’n merk voor de verkoop oppoetst met queer-friendly quotes en regenbogen, doet aan ‘pinkwashing’. Idem dito is het oppoetsen van je product (of personal brand) met sexy assertieve vrouwen ‘purplewashing’. Een vrouwenlichaam wordt vooral getoond als middel om een female-friendly-imago te geven aan het merk en niet om een feministisch doel na te streven. Een vrouw blijft dus een instrument. ‘’Purplewashing is het instrumentaliseren van de feministische zaak voor neoliberale doeleinden”, aldus bedenker van de term, feminist Brigitte Vasallo. Barbie kreeg in 2016 billen, een Frida Kahlo-Barbie volgde, maar zonder unibrow. De game-industrie kiest steeds vaker voor female characters, ze wachten alleen nog op armor in plaats van lingerie. Famke Louise zou je volgens haarzelf ‘best feminist kunnen noemen.’ Beyoncé twerkt om haar trainingspakken aan te prijzen. Representatie van sexy, assertieve vrouwen, is dat erg, kun je je afvragen. Het is toch fijn dat vrouwen niet meer óf kuise tuinbroektypes of hulpeloze prinsessen hoeven te zijn? Dat is zo. Alleen jammer dat die seksualisatie zo ontzettend afleidt van/schuurt met andere boodschappen van het feminisme. Namelijk dat een vrouw géén instrument is. En dat rape culture bestaat.

En zo lang een vrouw een instrument blijft, denken anderen dat ze haar kunnen gebruiken of misbruiken. 80% van de daders van misbruik is een bekende. Misschien begint 80% van de verkrachtingen wel met een uit de hand gelopen ‘compliment’ of flirt van een man. Een patiënt in mijn praktijk werd verkracht door de buurman, ze draait haar deur driedubbel op slot en sluit al haar gordijnen. Een andere werd twee dagen verkracht en gedrogeerd op een kinderboerderij, niemand had haar gemist.

Ik bereik het centrum en ga de pont op. Een vriendin werd in Noord door een onbekende in een bushokje belaagd. Ze werd niet verkracht omdat de daders haar jumpsuit (jasje zat vast aan de broek) niet van haar lijf kregen. Lichaamsbedekkende kleding als enige effectieve verdediging tegen de verkrachters. Net op tijd kwam een voorbijganger langs die de politie belde. Beyoncé is de eerste zwarte vrouwelijke sportmerkeigenaar, maar ik denk wel drie keer na voor ik in haar sexy creaties door het Westerpark fiets. Als iemand een tracksuit ontwerpt met noodknop, die keihard ‘I NEED A SOLDIER’ afspeelt met je coördinaten naar een internationaal vrouwennetwerk, dan koop ik hem.

 

Beeld: Gorbachevsergeyfoto via Pixabay

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer