Asset 14

THIS IS MY PARK

Hard//talk: THIS IS MY PARK

Kun je als vrouw wel stellen dat een park voor jou is? Marthe van Bronkhorst ziet in de billboards van Beyoncé meer verkooptruc dan feminisme. En stelt: het feminisme is er nog lang niet.

Beyoncé hurkte tot voor kort in badpak in een parkje op een billboard aan de Amsterdamse Nassaukade. THIS IS MY PARK brullen blokletters onder haar blote benen. Ik betwijfel het, denk ik als ik erheen fiets, want als ze hier in West zo hurkte in een verlaten park, was ze waarschijnlijk verkracht. Immers, één op de vijf vrouwen wordt misbruikt, één op de tien vrouwen in Nederland is verkracht, meer dan de helft geïntimideerd. Dat bedenk ik altijd weer even als iemand zich afvraagt of ‘feminisme nu wel klaar is.’

‘Hé meisje, hé, wat heb jij een mooie lange jas,’ klinkt het. Ik ontwijk het groepje jongens dat op het fietspad blijft staan. Ook in een jas tot mijn voeten, moet ik blijkbaar worden nageroepen. Ik wacht voor het stoplicht bij Beyoncé en denk aan het stuk dat verscheen op Hard//hoofd over Teleurstellende Feministen. Simone de Beauvoir (overigens een fervent drager van hooggesloten blousejes en coltruien) werd aangehaald als ‘teleurstelling’, wegens haar romantische onderwerping aan Sartre. Slaafs! Een schoothond! Emma Wortelboer (weinig tot geen kleding) werd als tegenvoorbeeld aangehaald: naakt op instagram, seksueel vrij. Maar ook die bekritiseren we, medefeministen. Sletterig! Aandachtshoer! Of je je nu aankleedt voor één man of uitkleedt voor vele – altijd draait het toch weer om aandacht. Van de man. Wat hebben we eigenlijk met die seksualisering van het feminisme bereikt? denk ik.

Merken tonen vooral vrouwenlichamen om zichzelf een vrouwvriendelijk imago te geven, niet om een feministisch doel na te streven

Het is doorgeschoten naar een verdienmodel. Wie z’n merk voor de verkoop oppoetst met queer-friendly quotes en regenbogen, doet aan ‘pinkwashing’. Idem dito is het oppoetsen van je product (of personal brand) met sexy assertieve vrouwen ‘purplewashing’. Een vrouwenlichaam wordt vooral getoond als middel om een female-friendly-imago te geven aan het merk en niet om een feministisch doel na te streven. Een vrouw blijft dus een instrument. ‘’Purplewashing is het instrumentaliseren van de feministische zaak voor neoliberale doeleinden”, aldus bedenker van de term, feminist Brigitte Vasallo. Barbie kreeg in 2016 billen, een Frida Kahlo-Barbie volgde, maar zonder unibrow. De game-industrie kiest steeds vaker voor female characters, ze wachten alleen nog op armor in plaats van lingerie. Famke Louise zou je volgens haarzelf ‘best feminist kunnen noemen.’ Beyoncé twerkt om haar trainingspakken aan te prijzen. Representatie van sexy, assertieve vrouwen, is dat erg, kun je je afvragen. Het is toch fijn dat vrouwen niet meer óf kuise tuinbroektypes of hulpeloze prinsessen hoeven te zijn? Dat is zo. Alleen jammer dat die seksualisatie zo ontzettend afleidt van/schuurt met andere boodschappen van het feminisme. Namelijk dat een vrouw géén instrument is. En dat rape culture bestaat.

En zo lang een vrouw een instrument blijft, denken anderen dat ze haar kunnen gebruiken of misbruiken. 80% van de daders van misbruik is een bekende. Misschien begint 80% van de verkrachtingen wel met een uit de hand gelopen ‘compliment’ of flirt van een man. Een patiënt in mijn praktijk werd verkracht door de buurman, ze draait haar deur driedubbel op slot en sluit al haar gordijnen. Een andere werd twee dagen verkracht en gedrogeerd op een kinderboerderij, niemand had haar gemist.

Ik bereik het centrum en ga de pont op. Een vriendin werd in Noord door een onbekende in een bushokje belaagd. Ze werd niet verkracht omdat de daders haar jumpsuit (jasje zat vast aan de broek) niet van haar lijf kregen. Lichaamsbedekkende kleding als enige effectieve verdediging tegen de verkrachters. Net op tijd kwam een voorbijganger langs die de politie belde. Beyoncé is de eerste zwarte vrouwelijke sportmerkeigenaar, maar ik denk wel drie keer na voor ik in haar sexy creaties door het Westerpark fiets. Als iemand een tracksuit ontwerpt met noodknop, die keihard ‘I NEED A SOLDIER’ afspeelt met je coördinaten naar een internationaal vrouwennetwerk, dan koop ik hem.

 

Beeld: Gorbachevsergeyfoto via Pixabay

Mail

Marthe van Bronkhorst (zij/haar) is schrijver, theatermaker en psycholoog en studeerde aan de VU Amsterdam en Harvard Medical School. Ze schreef voor onder meer Theater Ins Blau, Sonnevanck, Over het IJ festival, Kluger Hans, Meander, De Revisor en werkt aan een roman over duikers bij uitgeverij De Geus.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Eenzaamheid trekt me niet, maar ik heb er behoefte aan

Eenzaamheid trekt me niet, maar ik heb er behoefte aan

Eva van den Boogaard schreef een brief aan Roland Barthes, die in zijn dagboeken over eenzaamheid en vrijheid schreef wat zij zelf niet kon verwoorden. “Je hebt me lang gerustgesteld, maar waar ik de herkenning eerst geruststellend vond, vind ik haar de laatste tijd steeds verontrustender.” Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer