Asset 14

West Side Story

Na het fiasco van twee weken geleden kozen onze redacteuren opnieuw voor een musical. Ditmaal keken Meredith, Tirza, en Sanne de klassieker West Side Story (1961). Ze zagen hoe de jeugdbendes Jets en Sharks elkaar tweeënhalf uur lang bevechten met liedjes en danspasjes.

Sanne: Nou, nou, nou. Dat was een hele zit. Maar goddamn, wat is die muziek fantastisch. Ik had West Side Story jaren geleden wel eens op televisie gezien, en de soundtrack ken ik redelijk goed. Maar het was wel heel erg leuk om de beelden en muziek samen te zien, zoals het natuurlijk hoort. Het dans-basketballen!

Meredith: Totaal jeugdsentiment voor mij. Ik kon sommige scènes nog steeds meezingen.

Tirza: Die openingscène zit zo goed in elkaar. Ik bedoel, eerst heb je de credits met de proloog, waar je gewoon vier minuten lang zit te kijken naar de contouren van New York in wisselende kleuren...

Sanne: Ik dacht eerst even dat ik iets fout had gedaan met downloaden.

Meredith: Heel eerlijk gezegd heb ik door die openingsscène heen gescrold. Ik moest er echt weer even inkomen, maar dat heb je vaak met klassiekers. Het tempo is zo anders dan de hapklare narratieve brokken die we gewend zijn.

Tirza: Wat ik zo bijzonder vind aan West Side Story, is dat de muziek en de dans niet als rare onderbreking aanvoelen, maar als een logisch onderdeel van de film. In tegenstelling tot veel andere musicals, *kuch* Les Misérables *kuch*. Alles is tot in de puntjes gechoreografeerd, zoals die eerste basketbalscène, of de vechtscène, en toch denk je niet: goh, wat staan die macho bendeleden daar plots raar te dansen.

Meredith: Nou, in het begin moest ik toch wel even gniffelen om de jeugddelinquenten met jazz hands en pas de bourrées. Maar het went. Na die verhandeling tegen Officer Krupke hadden ze helemaal mijn hart weer gestolen.

Sanne: Even iets anders: wisten jullie dat twee van de mannelijke hoofdrolspelers, namelijk Tony en Riff, later samen in Twin Peaks speelden? Mind. Blown.

Tirza: Ik moet tot mijn grote schaamte bekennen dat ik Twin Peaks nooit gezien heb.

Meredith: Ik ook niet...

Sanne: Wát?

Tirza: Ja die reactie krijg ik wel vaker. Van de helft van mijn vrienden, zo ongeveer.

Sanne: Het zorgt in ieder geval voor een heel David Lynchachtig déjà-vugevoel tijdens het eerste gedeelte van de film. Anyway. Natalie Wood is beeld- en beeldschoon - ze was een tijdje geleden nog in het nieuws omdat haar nogal schimmige verdrinkingsdood in 1981 alsnog moord blijkt te zijn. Maar haar Puerto Ricaanse accent is vrij waardeloos. En ze zingt niet echt! Tegenwoordig wordt iemand als Beyoncé ongeveer gelyncht wanneer ze een bandje laat meedraaien bij een superbelangrijk optreden, maar in 1961 zat men daar niet zo mee.

Meredith: Beyoncé terzijde, Natalie Wood irriteerde me echt mateloos. Ze was zo suikerzoet als Sissi. Ik vind Shakespeare’s Julia, waar haar rol op gebaseerd is, ook een bakvis. Maar ja, die was veertien. Wat was haar excuus?

Sanne: Ik weet niet of het aan Natalie lag, het is ook wel echt de rol. Maria is gewoon een trutje.

Tirza: Voor mij is dat hele liefdesverhaal tussen Tony en Maria eigenlijk bijzaak. Ik weet wel dat het een moderne bewerking van Romeo & Julia is, maar de tragedie is hier een stuk minder geloofwaardig. Misschien omdat je te weinig te weten komt over de achtergrond van Maria en Tony. Zo is Tony de oprichter van de Jets, maar deze perfecte, cleane, all-American boy als vechtersbaas? Ik zie het niet.

Sanne: Shakespeare of geen Shakespeare, het blijft een flinterdun verhaaltje. Jongen en meisje ontmoeten elkaar, worden knetterverliefd op een manier die enige hersenschade doet vermoeden en pakken dit alles vervolgens zo knullig aan dat er dooien vallen. Hoe vaak zou Tony “Mariaaaaaa!” hebben geschreeuwd gedurende die tweeënhalf uur?

Meredith: Wel een beetje manisch, ja.

Sanne: Ik las dat Audrey Hepburn eigenlijk Maria zou spelen, maar uitviel vanwege zwangerschap. Audrey met haar aristocratische snuit was wat mij betreft al helemaal ongeloofwaardig geweest als Puerto Ricaans naaistertje uit de Lower West Side. Maar goed, ze hadden natuurlijk een ster nodig voor de vrouwelijke hoofdrol. Zeker nadat Elvis Presley de rol van Tony had afgewezen. Hij dacht dat het niet goed zou zijn voor zijn imago om een bendelid te spelen.

Meredith: Best zuur voor hem dat West Side Story 85 Oscars won.

Tirza: En Bernardo wordt dan weer gespeeld door een Griek. Met etniciteiten namen ze het niet zo nauw bij de casting. Volgens mij is alleen Rita Moreno – Anita - daadwerkelijk van Puerto Ricaanse afkomst.

Meredith: Hahaha, etniciteit? Schmetniciteit. Maar dan wel de hele moraal laten draaien om culturele verdraagzaamheid.

Sanne: Het is ook zo raar dat die Jets allemaal blond zijn. Ze moeten Poolse Amerikanen voorstellen, geloof ik, maar ze doen eerder denken aan de Hitlerjugend.

Meredith: Hitlerjugend met eng perfecte tanden.

Tirza: Volgens mij is alleen Tony Pools, of in ieder geval wordt het van hem specifiek gezegd. Het gaat er meer om dat dit tweede generatie Amerikanen zijn, die het beter hebben dan de Puerto Ricaanse migranten. Zoals Anita zegt: “Your mother’s a Pole, your father’s a Swede, but you are born here, that’s all that you need. You’re an American. But us? Foreigners!

Meredith: Anita! Zij was mijn favoriete personage. Was Rita Moreno niet fantastisch? Ze heeft Natalie Wood volledig weggespeeld! Zelfs wanneer ze de tweede stem zong.

Sanne: Anita was de echte ster van de film. Ze zingt bovendien het leukste nummer: America! Ik herinner me trouwens opeens dat ik dat nummer in een grijs verleden heb moeten spelen, toen ik bij de tweede violen zat in een jeugdorkest. Playbacken met een viool is trouwens ook mogelijk, ik fakete namelijk heel vaak. Dus ik heb wel sympathie voor onze Natalie.

Tirza: Ja, dat nummer blijft het hoogtepunt van de film. En wat mij betreft vat dat nummer helemaal samen waar de film echt over gaat. Niet het kwelerige liefdesverhaallijntje, maar de struggle om als migranten een nieuw leven op te bouwen. Een leven dat in veel aspecten beter is dan het leven thuis, zoals de vrouwen zingen, maar ook moeilijker, omdat je als tweederangs burgers behandeld wordt. Eigenlijk is Anita degene met het meest uitgewerkte karakter. De scène waarin ze door de Jets bijna wordt aangerand vind ik ook altijd weer het moeilijkst om naar te kijken.

Meredith: En toch met haar hoofd omhoog weglopen, wat een wijf.

Sanne: Jammer dat er nooit een West Side Story II is gemaakt, waarin Anita het feminisme ontdekt.

Tirza: Over vrouwen gesproken, waarom zijn de Jet-dames zulke domme dozen? Ik bedoel, het liefje van Ice zegt alleen maar “Ou, Ou, Oublie-Ou.” Al tolereren ze wel weer min of meer een vrouw in hun bende, namelijk Anybody. Maar die is dan weer gestript van al haar vrouwelijke kenmerken.

Meredith: De Puerto Ricaanse vrouwen waren ook allemaal brutale sekspoezen. Hoe kan het ook anders. Maar de vrouwelijke dansscènes waren wel echt het beste. En het waren verdomd goed geklede dozen en sekspoezen.

Sanne: Word. Ik wil iedere outfit van Anita, ook al mis ik haar voluptueuze figuur en fantastische haardos.

Tirza: Ik meende door de kleding toch wat meer sympathie van de regisseur voor de Puerto Ricanen te bespeuren. Die zagen er beter uit, waren beter gekleed, en dansten een stuk beter dan de horkerige Jets.

Sanne: Bernardo, de leider van de Sharks met zijn geföhnde kapsel, ging steevast in paars en lila gekleed.

Meredith: Zo veel swagger, niet te doen!

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer