Manchester-by-the-Sea had een loodzwaar rouwdrama kunnen zijn, of juist een voorspelbare feelgood. Mede dankzij het sterke acteerwerk van Casey Affleck en Michelle Williams overstijgt de film die categorieën. En er valt zelfs nog best veel te lachen.
Dorien: Ik las ergens dat iemand zei dat de plek waar het speelt ook een personage is, daar ben ik het wel mee eens. Die hele sfeer van een kleine plaats waar je bent opgegroeid, en hoe dat in je vezels gaat zitten, vond ik heel goed gevangen in deze film.
Hedda: Ja, zo'n geïsoleerde gemeenschap.
Dorien: Dat je na jaren terugkomt en weer dezelfde figuren terugziet in de dorpskroeg…
Hedda: En dat iedereen weet dat jij iets heel ergs gedaan hebt.
Jozien: En dat mensen je nog altijd aanspreken op je ouderschapskwaliteiten, door wat er gebeurd is.
Hedda: Ik ben blij dat ik geen recensies gelezen heb, alleen koppen... Ik wist dat het drama ging worden, maar niet waarom.
Jozien: Ja zoals die ene waar stond 'er valt heel wat te lachen'.
Hedda: Ik wist alleen: een beetje lachen + IETS HEEL ERGS.
Jozien: Ik moest bijna niet lachen.
Hedda: Ik moest heel vaak lachen! Nou ja, heel vaak, dat klinkt wat ziek, best vaak. Maar wat vonden jullie van de film? Jozien: Ik vond de film heel echt. De dialogen, hoe het in beeld was gebracht. Dat dingen onhandig, ongemakkelijk en 'echt' waren.
Hedda: En Casey. MAN, die was echt. Die speelde echt de rol van zijn leven.
Dorien: De afwisseling van ellende en hoe alles dan maar gewoon weer doorgaat vond ik ook erg sterk. Stom een ijsje halen na de begrafenis, met een balletje gooien.
Jozien: Wat vonden jullie van het hele 'een man die niet over z'n gevoelens kan praten'- thema?
Hedda: Nou, zo zag ik dat eigenlijk niet. Dat dat het thema was.
Jozien: Nee niet het belangrijkste thema, maar wel een van de.
Hedda: Ik denk eerder dat als dit je overkomt, je nooit meer normaal kunt praten. Man of vrouw. Die schuld waar hij mee moet leven. Dat valt niet in woorden uit te drukken. Dus dat werd gelukkig ook geen enkele keer gedaan. Je zag het gewoon in zijn houding, zijn gedragingen; er was geen taal voor nodig.
Dorien: Eigenlijk vroeg ik me dat vooral steeds af: kun je dan gewoon verder leven?
Hedda: Nou nee, niet gewoon. Dat was duidelijk.
Dorien: Nee maar toch, op de een of andere manier lukt het hem wel. En zijn ex ook.
Hedda: Ja, maar is dat leven?
Jozien: Ik bedoel, werken, drinken en af en toe iemand op z'n gezicht slaan in een kroeg is niet echt een constructief bestaan.
Hedda: Haha. Er zijn mensen die daar heel anders over denken. In mijn geboortedorp bijvoorbeeld.
Jozien: Of in het mijne.
Dorien: Ha. Slaan we nu dit zijpad in?
Jozien: Ja, sorry, getroebleerde jeugd. Continue. Hadden we meer Michelle Williams, die de ex speelt, willen zien?
Hedda: Ja. Ergens wel.
Jozien: Als in: haar rol? Of de actrice?
Dorien: Haar rol. Iets meer over hoe t haar vergaan is
Jozien: Ik hoopte eigenlijk ergens dat hij wel met haar ging lunchen. Maar voor het verhaal was het wel beter dat hij dat niet deed.
Manchester by the Sea is
Hedda: Ik weet eigenlijk inderdaad niet waar ik haar meer had willen zien. Want die scene op straat, die zei eigenlijk wel alles. Als ze elkaar op straat tegenkomen, en zij een kind heeft met een andere man. Dat gesprek, o man.
Jozien: Ja, precies. En de scene als het misgaat, bij dat huis. Ik moest echt wegkijken toen ze die brancard niet de ambulance in kregen, trouwens.
Hedda: Ja dat was zo verschrikkelijk goed!
Dorien: Bijna fysiek pijnlijk.
Hedda: Die scene had heel veel ingrediënten waardoor het over the top kon zijn. Alles werd zo letterlijk in beeld gebracht, en dan die gezwollen muziek erbij. Maar die ambulance maakte het weer echt.
Jozien: Ja, en dat hij dan ook die boodschappentas gewoon weer oppakt. Die hij net was gaan halen. Dat gestuntel, dat is wat er gebeurt op zo’n moment.
Hedda: Over die muziek: ik moet zeggen dat ik dat het minder geslaagde aan deze film vond. Het was al zo zwaar en dan die bombastische klassieke shizzle eroverheen.
Dorien: Eens. Aan het begin en eind zat iets heel drakerigs
Jozien: Maar, conclusie: goeie film?
Dorien: Absoluut.
Hedda: Vooral het acteerwerk was fantastisch.
Dorien: Vinden jullie het trouwens zielig voor Ben Affleck?
Jozien: YES, daar is Ben. Wat is er zielig voor Ben?
Hedda: Dat ie Casey als broer heeft?
Dorien: Dat zijn broer zoveel beter is.
Jozien: Kunnen we dat nu al zeggen?
Hedda: Ik zou het pas zielig vinden als Casey mijn broer was. Dat dan iedere mogelijkheid dat Casey en ik zouden trouwen bij voorbaat uitgesloten is. Maar even serieus: Manchester-by-the-Sea is een aanrader. De film gaat over hele nare, zware thema’s en wordt toch nooit te zwaar. Wat knap is, is dat het ook geen klassieke feelgood is geworden, met een happy end en nieuwe liefde. Een hele fijne film.
