Conversatie op een Amsterdams terras
Persoon 1: “Oh ja. Die laars. Kijk nou.”
Persoon 2: “Als je dan per se laarzen wil dragen met zulke kuiten, kies dan in godsnaam niet zo’n model. Jezus.”
Persoon 1: “Niet te doen.”
Persoon 2: “Die jas ook.”
Het lijdend voorwerp van dit gesprek was een blonde vrouw van een jaar of veertig op het belendende terras, wiens blote benen als gevolg van haar net iets te strakke cowboylaarzen deden denken aan twee flinke rollades. Ze stond nietsvermoedend een glas wijn te drinken, terwijl een paar meter verderop minstens vijf mensen besmuikt om haar zaten te gniffelen.
Gemeen? Jazeker. Kinderachtig? Absoluut. Maar wel lekker. We maken ons allemaal wel eens schuldig aan het schaamteloos afzeiken van onze op modieus gebied minder begaafde medemens. Wanneer je in de zomer langs een vol terras loopt, houd je automatisch je buik in en ben je blij als je snel nog even je spiegelbeeld kunt controleren in een winkelruit: je weet dat je door iedereen “gecheckt” wordt, omdat je het zelf ook doet.
Ik kreeg medelijden met de vrouw met de cowboylaarzen. Toegegeven, ik had ook meegelachen met de rest en de laarzen waren echt heel erg lelijk, maar misschien dacht ze zelf dat ze haar heel sexy en stoer tegelijk maakten. Misschien had ze uren in de winkel staan twijfelen, en had ze tien keer aan de verkoopster of een vriendin gevraagd: “Kan ik het wel hebben, met mijn kuiten?” (Een verkoopster kun je een leugentje om bestwil niet verwijten, maar met vriendinnen die je laten rondlopen in te krappe cowboylaarzen heb je geen vijanden meer nodig.)
Zelfs als het buiten gehoorsafstand gebeurt, is het vast vreselijk slecht voor je karma om iemand die je niet kent volledig de grond in te trappen vanwege een slechtzittend overhemd of een ongelukkige keuze in hotpants. Sommige mensen denken nu eenmaal dat een legging hetzelfde is als een broek, en dat is geen reden om ze meteen af te schrijven.
Voor wie zich ook voorneemt om deze zomer eens niet middagenlang met een glas prosecco en een superioriteitscomplex te gaan bitchen over het gebrek aan stijl bij de gemiddelde Nederlander in vrijetijdskleding, is er altijd nog de heerlijke blog Go Fug Yourself. Elke fashion-faux-pas op de Amerikaanse rode loper vindt zijn weg naar deze site, waar de schrijvers in sarcastische oneliners korte metten maken met de kledingkeuze van de onfortuinlijke beroemdheid in kwestie. Het afzeiken blijft echter altijd geestig en intelligent: geen opmerkingen in de trant van “ze is te dik voor die jurk”, maar “the only tips I’d take from a person in this dress would be for quick stain-removal” (over Gwyneth Paltrow in een vreemde witte jurk).
Lachen om celebrity’s die stilisten, kappers en visagisten in dienst hebben en het nog steeds presteren om er compleet krankzinnig uit te zien, weegt toch een stuk minder zwaar op je geweten dan het bespotten van morsige Hollanders in de Kalverstraat. Laten we alleen hopen dat de Fug Girls ons nooit in het vizier krijgen.
