Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Amsterdam, 24/02/11, 13.21u
Foto: Pieter van Wynsberge
SEVENTY SECONDS [ 8 / 52 ]
‘We zaten lekker te warcraften toen de hond ineens ontzettend begon te janken. Die moest pissen, dacht ik. Daarom gingen we even de straat op.’
‘Het was dinsdagmiddag, en er was verder geen mens. Zie je dat? vroeg ik aan Steven. Die zei van God, ja. Achter de flats, aan de andere kant van het kanaal trok een enorme lichtbol baantjes langs de hemel, kwam vervolgens, pzoefff!, recht op ons af en bleef voor onze neuzen in de lucht hangen.’
‘In het midden was er een venster, waar een fel oranje licht uit flitste. Het had de vorm van een rugbybal. Steven dacht meer aan een boemerang. Maar ik stond wel mooi de hele tijd op de stoep te kijken, terwijl hij naar binnen rende om de camera te halen en foto’s te maken. Die waren allemaal overbelicht. Dat is logisch natuurlijk, met die felle flitslamp. Wat een ogen en oren moet dat ding hebben gehad! Om van die afstand zo precies te mikken… Na een minuut of twee schoot-ie ineens weer weg, pzoefff!, net zo lijnrecht. Doodstil werd het. Zo stil had ik het nog nooit gehoord. We stonden allebei te trillen als rietjes.’
En de hond?
‘Die heeft tegen de Opel van de buren gepist. Toen zijn we weer naar binnen gegaan.’
19 - 25 februari 2011
Amsterdam (5), Egmond aan den Hoef, Arnhem
