Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Foto: Pieter van Wynsberge
Amstelveen, 28/09/11 17.34u
SEVENTY SECONDS [ 39 / 52 ]
'Nou gaan we naar 12:32,' zei ik tegen Jim, die met de techniek hielp. Jim was een heel magere jongeman met lange haren, die altijd hetzelfde vale spijkerjack droeg, dat overdekt was met een fraaie collectie bekraste en soms ook behoorlijk verroeste buttons. 'U.K. Subs', stond erop, 'Buzzcocks', 'Punk's not dead', 'Adam & the Ants' en nog een heleboel van dat soort. Hij wierp een blik op een klokje op de rand van één van de drie LCD-schermen die op de niervormige en glimmend wit gelakte houten tafel in het midden van de kleine montageruimte stonden, en tikte de getallen op zijn toetsenbord. Vrijwel op hetzelfde moment klonk uit de muren rondom een driftig geratel en gesuis, met tussendoor het gegil van een woedende menigte en een indringend gepiep, hoog en zacht, dat van heel ver kwam, op de voet gevolgd door met gekletter en gerinkel van glas en metaal gelardeerde heel harde knallen, eerst onregelmatig en bijna willekeurig, totdat het geluid van die ontploffingen zich geleidelijk aan voegde naar de maat van een up-tempo beat, zij het van een nogal ongebruikelijke soort. Daar had Jim wel oren naar, want hij begon lekker mee te bangen.
'Bagdad?' vroeg hij. '2003?'
Ik schudde van nee.
'Amsterdam,' zei ik. '1980.'
24-30 september 2011
Aken (2), Amsterdam (2), Vincennes (3)
