Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Foto: Pieter van Wynsberge
Berdorf, 06/09/11, 19.01u
SEVENTY SECONDS [ 36 / 52 ]
‘Eigenlijk ben jij helemaal niet nieuwsgierig,’ zei Rachel. ‘Je bent alleen maar nieuwsgierig als iets in je eigen kader past. Je zegt het toch zelf, dat voor jou dit hier allemaal alleen maar decor is?’ Ik wist dat het niet waar was, en ook dat het waar was; maar hoe moest je dat zeggen? Daarom zei ik maar niks. Ze keek stuurs omlaag naar haar voeten. Ik blies de rook van mijn sigaret omhoog en trok de kurk van een nieuwe fles wijn. Even later klokte die in haar glas, en in het mijne. Van heinde en verre zongen er krekeltjes. Af en toe stak de wind op, maar die ging steeds snel weer liggen. In de schuur aan het einde van het weggetje dat verderop naar beneden liep, blafte zonder ophouden een eenzame hond. In het zachte licht van de maan en de sterren aan de hemel golfden donkere heuvels alle kanten op. We zaten buiten, als op een onbewoond eiland. In de verte rechts gloorde Pienza; aan de linkerkant, veel verder weg nog, lag Montalcino. Er was ook een zwembad met ligstoelen, parasols en lampjes rondom die brandden tot laat in de nacht; en een tuin, met verse tomaten en bomen met vijgen.
Allemaal voor ons.
Achter ons lag een zee van tijd.
3-9 september 2011
Maastricht, Pienza (4), Montalcino, Seggiano