Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Foto: Pieter van Wynsberge
Amsterdam, 10/08/11, 22.37u
SEVENTY SECONDS [ 32 / 52 ]
‘Ik ken je niet meer,’ gilde Diane, ‘zelfs al doe je het dan met je oren, je begrijpt wat ik bedoel, ik weet niet hoe dat heet. Voor mij is het over, voorbij. Ik ben je al vergeten!’ Ze gilde met een zachte g. Haar handen trilden, terwijl ze het longdrinkglas dat onder een zeefdruk van Rob Scholte op de schoorsteenmantel stond tot aan het randje toe vol Glenfiddich goot. Ze nam een veel te grote slok, verslikte zich, en stampte onbedaarlijk proestend op de houten vloer. Ik stond als aan de grond genageld, met in mijn hand een bel Ragnaud Sabourin die nu bijna was uitgewiegd. Ik keek uit het raam. ‘Als twee dingen ongelijk zijn, dan zijn ze niet hetzelfde,’ dacht ik. Maar of dat er ook maar iets mee te maken had? In de verte daalde een Airbus in de richting van Schiphol. Ik keek naar Diane. Er stonden dikke tranen in haar mooie grote ogen. Ze wachtte ergens op, maar ik wist niet op wat. Of eigenlijk wist ik het wel, maar het was me ontschoten, als een naam die op het puntje van mijn tong lag en er maar niet vanaf kwam.
Ik wou dat van heel dichtbij het tikken van een klok had geklonken.
Tiktak, tiktak, tiktak.
Dan steeds harder, harder, harder.
Met op de achtergrond het geronk van de Airbus.
Wat zou dat mooi zijn geweest! ...
Maar al onze klokken waren digitaal.
5 - 12 augustus 2011
Vincennes (3), Parijs, Ars-en-Ré (3)
