Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Scharendijke 26/06/11, 15.18u
SEVENTY SECONDS [ 26 / 52 ]
Kort voor mijn begrafenis scheen de zon van alle kanten. Overal aan de hemel stonden er kleurige vliegers, met wapperende staarten. Zo voelde ik mij zelf ook: als de wapperende staart van een vlieger hoog aan de heldere hemel. Het was een lekker gevoel. Ik belde daarom naar de baas van het begrafeniswezen, en zei dat ik de graflegging voor onbepaalde tijd wilde uitstellen.
Dat viel niet in goede aarde. Hij lichtte de autoriteiten in.
Er volgde een woeste achtervolging. Eerst door de velden langs het Albertkanaal, van Eben-Emael tot voorbij Veldwezelt. En vandaar verder nog, de straten van Lanaken in, waar in het wilde weg met scherp werd geschoten. Het is maar goed dat er daar nauwelijks een mens buiten de deuren komt. Ik zag alleen de pastoor, die in het voorbijgaan snel wat kruisen sloeg. Een kogel schroeide een streep in mijn haren. Hij schampte mijn rechteroor en schaafde het randje. Dat voelde alsof het in brand stond, maar gelukkig kwam er verder geen bloed aan te pas, want daar kan ik niet tegen.
Wel is mijn rechteroor sindsdien blijven piepen, met een hoge cis, ongeveer; soms ietsje lager; heel af en toe ook wel eens een beetje hoger. Het is een heel harde cis, vooral in de vroege namiddag, wanneer ik veel aan andere geluiden denk.
Ik neurie er dan altijd even een gisje bij.
Dat zou de kist op veilige afstand moeten kunnen houden.
Maar ik blijf wel op mijn hoede, natuurlijk.
25 juni - 1 juli 2011
Amsterdam (5), Bagnolet, Parijs
