Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Beeld: Pieter van Wynsberge
Amsterdam-Zuidoost, 24/06/11, 13.36u
SEVENTY SECONDS [ 25 / 52 ]
Drie jaar lang in je eigen huis dood en vergeten in een stoel voor de televisie zitten, terwijl dat ding maar doorspeelt en niet stuk wil.
Is dat het toppunt van eenzaamheid?
In Berlijn schuilden we veel voor de regen, want een contrabas kan daar niet tegen. Ook zaterdag, op het hoekje van de Lexisstraße en de Schmollerplatz, bij Bistro Mekong, recht tegenover Kaiser’s Verbräuchermarkt. We bestelden binnen currywurst, pommes frites en bier. En we wachtten buiten, onder het zonnescherm. Aan het tafeltje naast ons zaten drie oudere heren. Onderling wisselden zij korte zinnen in het Russisch uit. Wij deden dat in het Nederlands en in het Frans. De olijkste had een hengel bij zich, die kwam van het vissen. Hij vroeg me of ik soms een tweelingbroer van dokter Haufi aan de overkant was. Haufi was hun huisarts, van Pakistaanse oorsprong. Ik leek als twee druppels water op dokter Haufi, zei hij, en zijn vrienden knikten dat het ook heus waar was. ‘Ik zeg altijd: Haufi, als bij ons in Beieren iemand op het balkon staat, dan roept-ie van Komm raufi!’ Hij schuddebuikte van het lachen. Maar eigenlijk had Haufi geen benul. De dokter schreef iedereen ziek, die het voltijd op een zuipen zette. De visser gaf een betekenisvolle knik in de richting van zijn kameraden, die daarop wat beschaamd in hun bijna lege glazen tuurden. Die drank moet de deur uit, hop, zei hij, dan zijn ze zo beter. Maar als puntje bij paaltje komt, gaat het ook bij Haufi om het geld. ‘Leider ist das Leben so, leider, leider...’
Rondom floten Berlijnse vogeltjes alsof het een lieve lust was.
Want het klaarde weer op, en we gingen weer door.
18 - 24 juni 2011
Berlijn (6), Amsterdam
