Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
Canet-Plage, 23/04/11, 11.14u
Beeld: Pieter van Wynsberge
SEVENTY SECONDS [ 16 / 52 ]
Op de avond van Goede Vrijdag was ik nog maar nauwelijks in slaap gevallen, of er kwam een engeltje de slaapkamer binnengefladderd, rimpelig dik, met vetkussentjes, en roze als een big. Het ding bromde als een dolle strontvlieg. Van dat geluid werd ik wakker. Het was een kereltje dat met een rotvaart kringetjes draaide boven mijn bed; ik werd er duizelig van. Helemaal bloot was hij, de bolle beentjes kromgebogen. Vanonder zwiepte zijn piemel, alsof het een staartje was.
‘Wat een lange voor zo’n ventje,’ dacht ik.
Na een tijdje plofte hij op de dekens en keek me brutaal recht in de ogen. Hij wees op het oude bidplaatje, dat al jaren aan het voeteneind op het behang plakte: een Heilig Hart, strak omwikkeld met een krans van messcherpe doornen. Het bloed droop er in dikke druppels vanaf. ‘Leuke prentjes heb je hangen, joh!’ zei de engel. ‘Heel goed zo, want nou ben je erbij!’ En toen hij lachte, de tandjes bloot, zag ik dat die allemaal vies brokkelig en zwart waren, van alle suiker in de Hemel.
16 - 22 april 2011
Vincennes (6), Parijs
