Gedurende het priemjaar 2011 maakt audiokunstenaar Harold Schellinx een geluidskiekje van tien seconden. Elke dag van de week, op steeds wisselende uren. Of hij nou in Amsterdam of in Parijs is, in Brussel of in Kyoto, in Brooklyn of in Wiesengrund. Iedere zondag hoor je op hard//hoofd de zeven geluidsprentjes van de week daarvoor, aaneengeregen tot een stukje van 70 seconden: de tijd die het ook ongeveer zal kosten om het bijhorende tekstje te lezen.
Op precies hetzelfde moment maakt fotograaf Pieter van Wynsberge ergens een foto...
SEVENTY SECONDS [ 14 / 52 ]
Toen ik deze week op een ochtend wat vroeger dan anders de deur uit ging om vers brood te halen, stond er een dame midden op de stoep, met in haar armen een bruinleren aktetas. Ze murmelde. Haar ogen waren wijd open. Haar lippen die gingen heel snel op en neer.
Ik moest eromheen.
Ze droeg zwarte schoentjes, was een jaar of veertig, hooguit vijftig. Om haar schouders hingen een middellange jas en een sjaal van dunne zijde. Ze had lak op haar nagels, een donkere ooglijn, en op de wangen een laagje mascara. Om dat alles heen warrelden vlaagjes parfum.
Bij bakkerij Emek was ik de enige niet. Ik stond in de rij en luisterde naar het gekwebbel van de klanten, in overwegend oosterse talen; naar het geritsel van zakken en papiertjes; naar het gerinkel van kleingeld, dat samen met allerlei maten en vormen van brood in rap tempo over de toonbank ging. Toen ik wat later terug naar huis liep, was die vreemde dame nergens meer te bekennen. Maar bovenop de verdeelkast bij het hek van de school stond een bruinleren aktetas.
Ik pakte de tas, en deed hem open.
Er zat bijna niks in, alleen een exemplaar van ‘De Wachttoren’. Op het omslag stond een bijgekleurde foto van een jonge vrouw die angstig in een onbepaalde richting keek. Uit een dreigend donkere hemel lichtten in de verte donder en bliksem. Haar blonde krullen wapperden, en in dikke witte letters stond geschreven: ‘De Openbaring. Haar Grootste Climax Is Nabij!’
Het was een heel mooie tas.
2 - 8 april 2011
Brussel