Asset 14

Onder het mom van fictie

Onder het mom van fictie

Ella Kuijpers bezocht ‘All Inclusive’, een voorstelling die choqueert en de grens tussen fictie en realiteit volledig doet vervagen – maar niet op een goede manier. Het nastreven van catharsis heiligt niet alle middelen, aldus Kuijpers.

‘All Inclusive’ is een voorstelling gemaakt door de Duitse theatermaker Julian Hetzel die op dit moment door Nederland tourt. Ze gaat over de schoonheid in destructie, de esthetisering van oorlog en hoe de kunstwereld hierop reageert. Hetzel staat bekend om zijn theater waarbij de zogenaamde vierde muur wordt doorbroken. Het doorbreken van die muur maakt dat de grens tussen theater en realiteit vervaagt, omdat het publiek direct wordt aangesproken. Je kunt je dan niet langer verschuilen achter het feit dat je ergens naar zit te kijken, want je wordt onderdeel van de voorstelling. En dat heb ik gemerkt.

Aristoteles introduceerde de werking van catharsis in de Griekse tragedie. Eleos (medelijden) en fobos (angst) zijn emoties die het Griekse theater moest opwekken, zodat het publiek wordt gereinigd. Ook in ‘All Inclusive’ lijkt catharsis een rol te spelen. Er valt wat voor te zeggen, maar ik vraag me af of theater niet ook een moraal moet kennen.

In het Griekse theater werd catharsis behoorlijk serieus genomen. Zo werden slaven ingezet om gruwelijke gevechten uit te beelden. Deze gruwel zou emotionele zuivering opleveren bij het publiek. Hoewel hedendaags theater zulke taferelen niet zal herhalen, riep ‘All Inclusive’ bij mij de vraag op of theater wel alles mag tonen, onder het mom van fictie.

De voorstelling is op zijn zachtst gezegd paradoxaal. Ze neemt kunst op de hak door een rondleiding in een museum te tonen, waarbij de rondleider pretendeert met haar uitgekozen kunst te kunnen uitleggen welke schoonheid verborgen zit in oorlogvoering. Ze toont geluidsfragmenten van bombardementen, geïmporteerd gruis van een platgebombardeerd gebouw en zet zelfs haar eigen moord in scène. Hetzel koos ervoor om echte vluchtelingen uit onder andere Syrië, Irak en Maleisië, die speciaal voor deze ene uitvoering van de voorstelling waren gevraagd, deel te laten nemen aan de rondleiding. Voor hen was de kunst te herkenbaar en pijnlijk. Ze verlieten de rondleiding meerdere keren uit afgunst voor het getoonde.

Ook al participeerden de vluchtelingen vrijwillig in deze voorstelling, dan nog vraag ik me af of Hetzel niet te ver ging.

Wat ik in het stuk zag, was dat er een parodie werd gemaakt op een museumrondleiding. Daardoor vormde het een kritiek op die rondleidingen, waarin zogenaamd gepretendeerd werd vat te kunnen krijgen op de werkelijkheid, terwijl ze werd gemaakt door mensen die een te grote afstand tot het onderwerp hadden. In deze theaterrondleiding namen echter echte vluchtelingen deel. Voor hen was de getoonde kunst geen kunst, maar gruwel. Tenminste, in de ‘echte wereld’. En ook al waren de getoonde kunstwerken nep (omdat ze onderdeel waren van theater), dan nog denk ik dat ze obsceen waren voor de vluchtelingen, zoals ze ook in de voorstelling lieten blijken. En daarmee is Hetzel eigenlijk net zo bot en toont hij net zo weinig begrip als de rondleider uit zijn eigen voorstelling.

Het zien van de gruwelijke taferelen was niet leuk meer, zeker niet in het kader van ‘theater’. Het was niet grappig, artistiek of interessant. De grens tussen de voorstelling en de realiteit was compleet vervaagd. Het werd écht. En naar. En ook al participeerden de vluchtelingen vrijwillig in deze voorstelling, dan nog vraag ik me af of Hetzel niet te ver ging. De bezoekers van de rondleiding waren onderdeel van het theater, maar voor hen zijn oorlogsbeelden en
-geluiden vast geen kunst. De reële angst van de vluchtelingen schuurde met de fictieve werkelijkheid.

Ook al is kunst fictie, ze kan dicht bij de realiteit komen. Dit kan belangrijk zijn als kunst de enige manier is om dingen aan de kaak te stellen of bijvoorbeeld de absurditeit van onze werkelijkheid te tonen. Ik denk echter dat kunst, en daarmee theater, ook een moraal moet hebben. De boodschap van een stuk gaat aan mij voorbij als het enige wat me bijblijft iets heftigs of obsceens is. Catharsis mag dan een helende werking hebben, maar theater kan niet alles tonen onder het mom van fictie.



Beeld: Julian Hetzel

Mail

Ella Kuijpers voelt zich Rotterdamse, windt zich op en schrijft, houdt van zingen en cultuurfinanciering.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Schroot voor de kunstkenner 1

Schroot voor de kunstkenner

Wat doet een beschilderd stuk schroot in het Stedelijk? Waarom ruikt het er opeens chemisch en zoet tegelijk? Het is het werk van Selma Selman, die opnieuw definieert wat kunst is en mag zijn. Ivana Kalaš is onder de indruk – en heroverweegt haar eigen positie. Zoetig en naar ijzer – dat aroma komt op... Lees meer

Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer