De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Het slot van Stefano Keizers' theatervoorstelling lokte bizarre reacties uit bij zijn publiek: hij werd tot bloedens toe gesneden, gewaterboard en betast. "Theatermagie in volle glorie", vindt Keizers. Ella Kuijpers ziet echter iets heel anders: Keizers legt sadisme bloot en daar moet iets mee gebeuren.
Achter fictie kan een theatermaker zich goed verschuilen. Hij kan daarmee over het randje gaan, maar ook kan het publiek haar rol als toeschouwer verliezen en fictie als excuus gebruiken voor excessief gedrag. Dat toonde de publieksreactie op de cabaretvoorstelling Erg Heel van Stefano Keizers.
In zijn nieuwe cabaretvoorstelling valt maker Stefano Keizers aan het eind neer op het podium, waarmee hij zijn eigen dood ensceneert. Hij blijft roerloos liggen, ook als hij applaus ontvangt. Dit doet hij bewust, om af te wachten welke reactie het oproept bij het publiek. Maar de reacties die hij ontving, had Keizers niet zien aankomen, zo laat hij weten in een interview met NRC. Dat interview was de eerste plaats waar het einde van de voorstelling in geuren en kleuren wordt beschreven. De meeste recensenten hielden daarvoor het slot van de voorstelling in hun recensies voor zich, om de verwachtingen van het publiek niet te sturen.
Wat blijkt uit het interview is het sadisme dat schuilt in de mens. Nadat Keizers neer was gevallen op het podium betekende dat voor het publiek blijkbaar een vrijbrief om met hem te doen wat het wilde. Keizers werd bijvoorbeeld met hondenvoer besmeurd, vernederend in zijn oor gefluisterd, gereanimeerd inclusief mond-op-mondbeademing, in zijn polsen gesneden met een autosleutel, betast en op een steekwagen naar een kroeg gebracht. Toen ik het interview las, was ik verbouwereerd. Ik dacht dat het een grap was.
Ook al wisten de bezoekers dat hij niet echt dood was, toch leken ze zijn dood te willen geloven om hem te mogen aandoen wat ze wilden.
Het publiek dat Keizers toetakelde leek het ook grappig te vinden. Ook al wisten de bezoekers dat hij niet echt dood was, toch leken ze zijn dood te willen geloven om hem te mogen aandoen wat ze wilden. Anders zou hij toch wel wakker worden en zeggen dat de grens was bereikt? Zolang Keizers geen krimp gaf, was dit voor het publiek een reden om door te gaan. Het was immers een theatervoorstelling. Of was deze inmiddels al afgelopen?
Of het theater was doet er echter niet toe. Al was Keizers dood of levend en ook al was het onderdeel van een show, hij blijft een mens. De mogelijkheid om iemand te mishandelen die ontstaat als niemand er tegenin gaat, grijpen veel mensen met beide handen aan. En dat is schokkend.
Keizers is trots op de scène met het steekkarretje en de mishandeling in Utrecht, ook al noemt hij het gedrag grensoverschrijdend. Ik denk dat Keizers er daarom goed aan doet om een vervolg te geven aan wat hem is overkomen. Het gedrag dat is getoond is ontoelaatbaar en een vorm van mishandeling. Dat Keizers met zijn voorstelling deze reacties opriep en het sadisme blootlegde is interessant, maar hij kan het hier niet bij laten. Hij kan zich ook niet meer verschuilen achter fictie, want dit heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. Het is een teken van zwakte om eerst reacties op te roepen die wetteloosheid in de hand werken en hier later enkel op te reageren in een interview. Als je gruwelijk gedrag uitlokt moet je de dader er ook op wijzen. Nu lijkt zijn voorstelling helaas enkel iets dat choqueert, puur om te choqueren.
(Keizers tweede voorstelling Sorry baby is te zien t/m 25 mei)
