Asset 14

Onder het mom van fictie (2)

Hard//talk: Onder het mom van fictie

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Het slot van Stefano Keizers' theatervoorstelling lokte bizarre reacties uit bij zijn publiek: hij werd tot bloedens toe gesneden, gewaterboard en betast. "Theatermagie in volle glorie", vindt Keizers. Ella Kuijpers ziet echter iets heel anders: Keizers legt sadisme bloot en daar moet iets mee gebeuren.

Achter fictie kan een theatermaker zich goed verschuilen. Hij kan daarmee over het randje gaan, maar ook kan het publiek haar rol als toeschouwer verliezen en fictie als excuus gebruiken voor excessief gedrag. Dat toonde de publieksreactie op de cabaretvoorstelling Erg Heel van Stefano Keizers.

In zijn nieuwe cabaretvoorstelling valt maker Stefano Keizers aan het eind neer op het podium, waarmee hij zijn eigen dood ensceneert. Hij blijft roerloos liggen, ook als hij applaus ontvangt. Dit doet hij bewust, om af te wachten welke reactie het oproept bij het publiek. Maar de reacties die hij ontving, had Keizers niet zien aankomen, zo laat hij weten in een interview met NRC. Dat interview was de eerste plaats waar het einde van de voorstelling in geuren en kleuren wordt beschreven. De meeste recensenten hielden daarvoor het slot van de voorstelling in hun recensies voor zich, om de verwachtingen van het publiek niet te sturen.

Wat blijkt uit het interview is het sadisme dat schuilt in de mens. Nadat Keizers neer was gevallen op het podium betekende dat voor het publiek blijkbaar een vrijbrief om met hem te doen wat het wilde. Keizers werd bijvoorbeeld met hondenvoer besmeurd, vernederend in zijn oor gefluisterd, gereanimeerd inclusief mond-op-mondbeademing, in zijn polsen gesneden met een autosleutel, betast en op een steekwagen naar een kroeg gebracht. Toen ik het interview las, was ik verbouwereerd. Ik dacht dat het een grap was.

Ook al wisten de bezoekers dat hij niet echt dood was, toch leken ze zijn dood te willen geloven om hem te mogen aandoen wat ze wilden.

Het publiek dat Keizers toetakelde leek het ook grappig te vinden. Ook al wisten de bezoekers dat hij niet echt dood was, toch leken ze zijn dood te willen geloven om hem te mogen aandoen wat ze wilden. Anders zou hij toch wel wakker worden en zeggen dat de grens was bereikt? Zolang Keizers geen krimp gaf, was dit voor het publiek een reden om door te gaan. Het was immers een theatervoorstelling. Of was deze inmiddels al afgelopen?

Of het theater was doet er echter niet toe. Al was Keizers dood of levend en ook al was het onderdeel van een show, hij blijft een mens. De mogelijkheid om iemand te mishandelen die ontstaat als niemand er tegenin gaat, grijpen veel mensen met beide handen aan. En dat is schokkend.

Keizers is trots op de scène met het steekkarretje en de mishandeling in Utrecht, ook al noemt hij het gedrag grensoverschrijdend. Ik denk dat Keizers er daarom goed aan doet om een vervolg te geven aan wat hem is overkomen. Het gedrag dat is getoond is ontoelaatbaar en een vorm van mishandeling. Dat Keizers met zijn voorstelling deze reacties opriep en het sadisme blootlegde is interessant, maar hij kan het hier niet bij laten. Hij kan zich ook niet meer verschuilen achter fictie, want dit heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. Het is een teken van zwakte om eerst reacties op te roepen die wetteloosheid in de hand werken en hier later enkel op te reageren in een interview. Als je gruwelijk gedrag uitlokt moet je de dader er ook op wijzen. Nu lijkt zijn voorstelling helaas enkel iets dat choqueert, puur om te choqueren.

(Keizers tweede voorstelling Sorry baby is te zien t/m 25 mei)

Mail

Ella Kuijpers voelt zich Rotterdamse, windt zich op en schrijft, houdt van zingen en cultuurfinanciering.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Zomers zwijgen

Volim nas: hoe de taal van de liefde mijn lichaam tot stilte maande

Wat als je vertrouwen in jezelf en je lichaam plotsklaps wordt aangetast door epileptische aanvallen? En tegelijkertijd je vertrouwen in de onvoorwaardelijke liefde van je oma ook op losse schroeven komt te staan? In een persoonlijk essay neemt Dorea Laan je in beeldende taal mee in deze zoektocht. Lees meer

:Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst 3

Meer dan Maria: het moederschap in de beeldende kunst

Wat betekent het om moeder te zijn? En wanneer ben je dan een ‘goede moeder’? Moederschap, en alle nuances daarrond, blijft onderbelicht. Anne Louïse van den Dool onderzoekt via de representatie van moeders in de beeldende kunst de vele kanten die horen bij moeder zijn. Lees meer

Als je écht kinderen wilt redden

Als je écht kinderen wilt redden

Shashitu Rahima Tarirga kwam 33 jaar geleden via interlandelijke adoptie naar Nederland vanuit Ethiopië. Na een reis naar Ethiopië maakt ze nu een afweging tussen haar leven hier en het gemiste leven daar. 'Weegt een westers paspoort op tegen het moeten omgaan met de trauma’s van scheiding en achterlating? Weegt een leven hier op tegen onbekendheid met je leven daar?' Lees meer

nuclear family

Queerkroost

In een briefwisseling over queer ouderschap zoeken Eke Krijnen en Lisanne Brouwer naar steun, herkenning en een houding om de maatschappelijke discriminatie buiten het gezinsleven te houden. Lees meer

Informatiehonger

Informatiehonger

We verslikken ons in data, maar blijven gulzig drinken. In dit essay onderzoekt Paola Verhaert hoe onze honger naar informatie — ooit gevoed door boeken, nu door eindeloze datastromen — ons hoofd én onze wereld begint te verzwelgen. Waar ligt de grens? En merken we het als we die overschrijden? Lees meer

:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer