Wat bereikt Sap zonder stekkerdoos, en wat hebben Haagse politici en grote loopvogels met elkaar gemeen?" /> Wat bereikt Sap zonder stekkerdoos, en wat hebben Haagse politici en grote loopvogels met elkaar gemeen?" />
Asset 14

Ben jij een antisemiet?

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vijf korte commentaren van onze redacteuren.

De Hofstad

Struisvogels

Soms lijkt de politiek wel een grote struisvogelboerderij: allemaal zo lang mogelijk je kop in het zand steken. Dat kun je doen door je te concentreren op bijzaken, of door het de hele tijd ergens over te hebben zonder daadwerkelijk iets te doen.
Struisvogels steken bij dreigend gevaar niet hun kop in het zand, heb ik me laten vertellen. Maar zo gemakkelijk laat ik me een fijne metafoor niet afhandig maken: ik ondervang dat probleem – heel toepasselijk – door het te negeren.
De PvdA heeft er na de muilpeer van Pim tien jaar over gedaan om een leider te kiezen die met gezag en ervaring over straatschoffies praat. Iets wat de natuurlijke achterban wel op prijst stelt. Fijn, maar dat probleem is de afgelopen jaren wel genoeg 'benoemd', de tijd om er iets aan te doen is zelfs al bijna verstreken. Gelukkig, en ik vrees toevallig, schijnt die Samsom ook verstand van energie te hebben.
De grootste struisvogel is Premier Rutte. Wilders organiseerde twee prachtige nederlagen door Europa het gedrag van onze premier te laten veroordelen en ons kabinet te weerhouden van een veroordeling van geweld (!) door kolonisten in Israël. Wilders speelt niet om te winnen, hij speelt om anderen te laten verliezen. Rutte dacht: “Ik houd mijn mond, laat die blonde maar blaten.” Heel even leek dat te werken en stond hij boven het gekrakeel.
Nu wordt duidelijk dat hij gewoon een wegkijker is. Hij maakt liever een misogyne partij (de SGP) en een xenofobe politicus het hof, dan dat hij een liberaal alternatief formuleert. Deze struisvogel heeft zijn blauwe verendek afgeschud. Let op mijn woorden, rond 2022 stelt de VVD de vraag: wil de echte liberaal opstaan.

Door Jan Postma

Machtige Media

Sap zonder stekkerdoos

Dat we leven in een tijd waarin het niet gaat om wat er gezegd wordt, maar om domme show, weten we sinds Jolande Sap in de Tweede Kamer haar punt probeerde te maken met behulp van een stekkerdoos. Schijnt dat een andere Groenlinkser onlangs iets soortgelijks deed met een kinderpuzzel. Tenenkrommend dat een partij met een hoogopgeleide achterban verzandt in kindertaal.
Het kan natuurlijk altijd inhoudslozer. Neem Wakker Nederland, dat met het programma Vandaag de dag elke ochtend vier blokjes van een kwartier vult met items die eindeloos worden herhaald. Hoogtepunt van de afgelopen weken was een serie over een Amerikaanse terminaal zieke man die een schip had gebouwd van ijsstokjes. Op achtereenvolgende dagen kon je met slaap in je ogen zien hoe de man moest huilen omdat (1) de boot was gezonken; (2) de boot uit het water werd gehaald en in tweeën brak; (3) hij een speeltuin mocht uitzoeken om het schip te plaatsen. Die laatste tranen waren van geluk.
De anchorwoman van Wakker Nederland, Eva Jinek, heeft op zondagochtend haar eigen talkshow. En laat Jolande Sap daar nou net het afgelopen weekend te gast zijn geweest. Die had iets onaardigs over de VVD geschreven en mocht dat tussen twee VVD’ers op de bank verantwoorden aan een partijdige Jinek, die Sap als een blozende pitbull aanviel. Telegraaflezers en Wakker Nederland-kijkers juichten op Twitter. Wat een show! Wat er werkelijk gezegd werd deed er voor hen niet toe.
Wat deed Jolande? Die deed wat je moet doen in een leeuwenkuil: rustig blijven en praten over de inhoud. Geen stekkerdoos te bekennen. Reaguurders hoorden het niet, die buitelden over elkaar heen met grapjes als "Jinek perst Sap uit". Maar eigenlijk deed Sap het best goed, zo zonder stekkerdoos.

Door Kelli van der Waals

Nieuws in beeld

Het dubbele paspoort is in de mode.

Illustratie: Elise van Iterson

Commentaar

Ben jij een antisemiet?

Afgelopen week verwijderde VPRO Dorst na veel kritiek een bijdrage met de naam De Kolonisten van de Westelijke Jordaanoever, een kritische satire op het Israëlische nederzettingenbeleid in de vorm van een spelhandleiding naar het idee van Kolonisten van Catan. In het spel was het “Anne Frank huis” een overwinningspunt en kon je kaarten spelen met “Joodse gierigheid” en “Typische handelsgeest”.
Tegelijkertijd publiceerde weblog dejaap.nl een stuk onder de titel Ben ik een antisemiet?, waarin de schrijver betoogt dat de door hem geplaatste spotprent geen antisemitisme is, maar legitieme kritiek op Israël. Zijn boodschap tegen de criticasters: jullie verwarren kritiek op Israël met antisemitisme.
In de spotprent wordt Israël uitgebeeld door een sjofel mannetje met een baard, uitpuilende ogen en, ja, hoe kan het ook anders, een opvallend grote neus. Op zijn hoedje staat een davidster.
De schrijver claimt, net als de VPRO, dat het gebruik van stereotypen en de verwijzing naar vooroordelen gebruikelijk zijn bij spotprenten en satire. En dat klopt. Satire van George W. Bush maakte vaak gebruik van het vooroordeel dat hij dom zou zijn. Maar misschien had dat daadwerkelijk ook iets met Bush te maken. Interessant is echter dat het sjofele mannetje, evenals de bovengenoemde spelkaarten, niets te maken heeft met Israël, maar enkel de negatieve stereotypering echoot van De Eeuwige Jood: een propagandistisch verzinsel, geworteld in de eeuwenlange traditie van Europees antisemitisme.
Dat kritiek op Israël soms onterecht verward wordt met antisemitisme is oud nieuws. Maar laten we vooral niet blind zijn voor het feit dat de verwarring andersom evengoed plaatsvindt.

Door Elon Heymans

Rolmodel

Vogue

Dinsdag werd de eerste Nederlandse Vogue-cover gepresenteerd in Conservatorium Hotel te Amsterdam. "Een willekeurige Libelle uit de jaren vijftig met de uitstraling van een natte krant", was één van de reacties die ik hoorde. Vanuit modekringen was er over het algemeen niettemin veel lof voor het project van voormalig Glamour-hoofdredacteur Karin Swerink. In het diepste geheim is er gewerkt aan deze eerste editie, die vandaag in de Bijenkorf als ‘collector’s edition’ te koop is, en vanaf morgen in alle winkels zal liggen.
Nu moet ik toegeven dat de cover (‘kuffer’) inderdaad een hoog retro-gehalte heeft: de in snoepjeskleuren getooide up-and-coming modellen Romee Strijd, Ymre Stiekema en Josefien Rodermans roepen associaties op met vroeg werk van modefotograaf Richard Avedon en zijn Hollandse tijdgenoot Paul Huf. Schattig, een beetje truttig en niet bepaald vernieuwend. Wellicht pleit het voor de redactie dat ze niet voor de makkelijke weg hebben gekozen een gearriveerd Hollands topmodel als Doutzen Kroes of Lara Stone als covermodel te gebruiken, hoewel die laatste waarschijnlijk in staat was geweest deze keurige bedoening iets meer bite te geven.
Desondanks wil ik me nu eens niet aansluiten bij de cynici: laten we Vogue NL een eerlijke kans geven! Het is zo makkelijk om altijd maar te roepen dat Nederland geen modeland is, en de gemiddelde Nederlander het stijlgevoel van een Drentse veenboer nooit is ontstegen. Maar zijn we niet ook het land van Viktor & Rolf, Eric Frenken en Michael van der Ham (die onlangs op de Londense modeweek hoge ogen gooide met zijn voorjaarscollectie)? Karin Swerink mag dan geen Anna dello Russo zijn (de excentrieke editor-in-chief van Vogue Japan), ze heeft dit toch maar mooi van de grond gekregen. Ik geloof in Karin. En ik geloof dat ik, wanneer ik morgen de Nederlandse Vogue opensla, eindelijk eens verrast zal worden met artistieke fotografie, sterke modejournalistiek en interessante interviews.
Ik WIL het geloven.

Door Sanne Rispens

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer