Asset 14

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

Het eerste waar je misschien aan denkt bij een Nederlander in Parijs is een fiets en je hebt gelijk: in het begin fietste ik veel, totdat mijn hangslot tijdens een afdaling vol kinderkoppen – ik snap nog steeds niet hoe – uit zichzelf op slot ging, tegen de spaken ramde en uit elkaar spatte, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Dit was mijn tweede week in Parijs.

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Dit korte essay is het eerste van zijn drie afscheidsessays. Lees deel 2 hier en deel 3 hier.

Wat er uiteindelijk met die fiets gebeurde weet ik niet meer (waarschijnlijk hetzelfde als met alle andere fietsen, namelijk dat iemand op een mooie dag besloot er meer behoefte aan te hebben dan de eigenaar), maar zijn afwezigheid liet geen diepe indruk achter. Met een karakter als het mijne is het maar goed om snel te accepteren dat je je spullen vroeg of laat zult verliezen. Gelukkig is er ook het karakter van mijn vriendin: op een even mooie dag, ik geloof vlak voor de eerste lockdown, besloot zij in een opwelling twee tweedehandsfietsen op de kop te tikken. 

De tweede fiets was voor haar huisgenoot, Ashmeen, een Engelstalige schrijver die in Parijs haar eerste publicaties voorbereidde. Ashmeen droomde graag over water, deed zich altijd net wat vreemder voor dan ik vermoedde dat ze was, en misschien wel het meest verrassende voor een Nederlander als ik: ze had nog geen dag van haar leven op een fiets gezeten. Ze bewoog graag met een bepaalde precisie en waardigheid die niet strookte met hoe mijn vriendin haar een fiets de heuvel op zag trappen, dus bovenaan bleef de impulsaankoop op de binnenplaats verroesten tot een boze buur hem maanden later zou weghalen. 

Ashmeen sprak vijf talen maar geen enkele kwam van pas in Parijs. I just don’t think it’s pretty, antwoordde ze wanneer ik haar vroeg waarom ze geen Frans wilde leren. En ik vroeg het waarschijnlijk te vaak. Een jaar later voegde ze rond twee uur ’s nachts aan haar gebruikelijke antwoord toe dat ambtenaren haar hadden uitgelachen om haar accent toen ze vlak na aankomst langskwam voor haar visum. Sindsdien was de taal haar schoonheid verloren. 

 Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok

Zoals zovele anderen in Parijs, stond ze continu op het punt om voor altijd te vertrekken, maar deed dat nooit helemaal. Zelfs toen haar visum al maanden verlopen was, bleef ze onverstoord in haar tweekamerappartement bovenop de heuvel zitten. Tegen die tijd was mijn vriendin al verhuisd; Ashmeen woonde samen met haar ex-turned-best-friend, een ongemakkelijke bio-ingenieur die nog lang na de lockdowns het vertikte zich te scheren. Ik was ervan overtuigd dat hij niets liever wilde dan met haar trouwen, maar als ik Ashmeen ernaar vroeg wimpelde ze de suggestie met een oogrol af. You’re always looking for dirt, zei ze dan. 

Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok. Het zat eraan te komen: proberen door te breken als Engelstalige schrijver is al lastig, laat staan in een Franstalig land. Hoewel ik haar vaker zag dan de meesten en me op mijn gemak voelde bij haar, heb ik niet de indruk dat ze me dichtbij liet komen. Misschien dat haar vertrek daarom zo moeilijk was: het was voortijdig.  

Er waren wel kleine momenten van toenadering. Ik herinner me hoe ik na een filmavond op de wc zat toen ze me een kortverhaal opstuurde via whatsapp. Het was laat: mijn ogen waren moe, mijn zicht te vaag voor de letters op m’n telefoon, de wc te krap om er recht op te kunnen zitten, en toch las ik het in één ruk uit. De tekst ging over haar leven in het tweekamerappartement met de bio-ingenieur vanuit het oogpunt van Alexa, de virtuele-assistent-annex-kind van het ‘gezin’: 

While mother wasted away by the window, trying her best to forget father’s existence over a shoddy wall, he would keep on imposing himself on her in the realm of sound with his constant whistles and hums, the thoughtless auditory tyranny (...) A day arrived when she didn’t know whom to talk to. So she picked up her phone and texted ‘I’ve been so profoundly lonely.’ She waited, anxiously peering at her phone. He was humming next door. He paused and called out: ‘What’s that?’ She bit her lip, retorting: “It’s nothing.” But she could hear the footsteps approaching, carrying his phone in his hand. She regretted it. The more he pressed on, the more of nothing was said. He didn’t understand that she just wanted to talk as two remote people. 

De avond dat ze me dit stuurde was ik samen met haar naar de film, in de laatste weken voor ze vertrok. Ik stapte er speciaal voor op de fiets, die ik door de pandemie zo lang niet had gebruikt dat ik hem uit het gemeenschappelijke opslaghok van het gebouw moest graven. Toen we na een paar biertjes op het Canal St-Martin terugliepen naar de bioscoop stond hij er niet meer, zelfs het kettingslot was verdwenen. De buren zouden blij zijn met de extra ruimte.  

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Bovenstaand essay was het eerste van zijn drie afscheidsessays. 

Mail

Esha Guy Hadjadj (hij/hem) studeerde hedendaagse filosofie in Amsterdam en Parijs. Hij schrijft graag over de manier waarop we ons verhouden tot een al dan niet gedeeld verleden. Daarnaast is hij geïnteresseerd in de ontoereikende oplossingen voor klimaatontwrichting.

Beyza Tolgay is een illustrator en animator gebaseerd in Mainz, Duitsland. Ze houdt van sterke kleuren en gebruikt kleurpotloden voor haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven

Steun de makers van de toekomst

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe makers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een scherpe en eigenzinnige stem kunnen ontwikkelen als zij niet worden verleid tot clickbait en sensatie: die vrijheid vormt de basis voor originele verbeelding en nieuwe verhalen.

Steun ons

  • Jochum VeenstraHoofdredacteur
  • Mark de BoorderUitgever
Lees meer
het laatste
Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Komiek schreeuwt tegen wolk

Komiek schreeuwt tegen wolk

Of je vertelt de waarheid, bent grappig en wordt vervolgens gecanceld, óf je bent ‘politiek correct’ en daarmee helemaal niet meer grappig. Daar wil Jihane Chaara het even over hebben. Lees meer

Illustratie van twee bomen. De bomen zijn wit en kaal, en je ziet hun wortels en takken voor een achtergrond van een groene en paarse gradiënt.

Van bladeren tot wortels: liefhebben zonder te verliezen

Hoeveel van jezelf lever je, dan wel niet onbewust, in om samen te kunnen zijn met een geliefde? Stefanie Gordin onderzocht wat Rainer Maria Rilke, Herman Hesse en bell hooks hebben geschreven over deze dynamiek. Ze probeert een antwoord te vinden op de vraag: Wat ging er mis in haar vorige relatie, waar ze juist zo duidelijk hadden afgesproken elkaar niet te verstikken? Lees meer

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

De slag om Lützerath: beeldvorming over solidariteit en geweld

Er is jarenlang gestreden, maar onlangs werd bruinkooldorp Lützerath hardhandig door de Duitse politie ontruimd. Een gesprek over representatie, politiegeweld en de kernboodschap van ‘Lützi Lebt'. Lees meer

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Over racistisch politiegeweld zing je geen aria’s – of wel?

Het publiek bij de allerlaatste voorstelling van Blue, over racistisch politiegeweld, hoefde niet verteld te worden hoe hyperactueel de voorstelling was die ze zagen. Lees meer

Afscheidsrede: ‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, niet een vrije markt’

‘Hard//hoofd is een vrije ruimte, geen vrije markt’

Marte Hoogenboom blikt terug op haar tijd als hoofdredacteur van Hard//hoofd. Na tweeënhalf jaar dienst vraagt ze zich nog steeds af wat Hard//hoofd eigenlijk is. Lees meer

Van 0-en en 1-en of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Van 0'en naar 1'en, of: waarom ik me eindelijk programmeur durf te noemen

Als schrijver die 'iets' met computers doet, krijgt Marten Hoekstra vaak de vraag wat dat werk precies inhoudt. In dit essay onderbouwt hij de kracht achter dit ambacht. Lees meer

Nieuws in beeld: De macht van het volk

De macht van het volk

De beelden die uit Iran naar buiten komen zijn schaars. Dat raakt illustrator Pirmin Rengers, die een wereld gewend is waarin media volledig worden gedomineerd door beeld. Lees meer

Hard//talk: Evita 3.0 1

Evita 3.0

De voormalige Argentijnse president Cristina Fernández de Kirchner overleeft een aanslag op haar leven, maar een twaalfjarige gevangenisstraf vanwege corruptie hangt boven haar hoofd. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 3/3: Métro

In ieder geval bleven we stuurloos - Métro

Zelfs de sterkste vriendschappen leden aan betonrot. Vrienden verjaren hier als sprinkhanen, hele groepen ontstonden en verdwenen in enkele seizoenen. Lees meer

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Niemand keek op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. Lees meer

Nieuws in beeld: Het kind in het badwater terugvinden

Het kind in het badwater terugvinden

Amerikaanse onderzoekers wisten het geheugen van 150 ouderen te verbeteren middels een schokkend badmutsje. Lees meer

Automatische concepten 78

De natuur huilt droge tranen

Europa maakt waarschijnlijk het ergste droogteseizoen mee in ruim 500 jaar. Lees meer

Steun de makers van de toekomst. Sluit je aan bij Hard//hoofd!

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor nieuwe kunstenaars en schrijvers. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Wij zijn al meer dan twaalf jaar bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Onze kunstverzamelaars maken dit mogelijk. Sluit je nu aan en ontvang jaarlijks gesigneerde kunstwerken van veelbelovende kunstenaars én je eigen Hard//hoofd-tasje. Veel verzamelplezier!

Steun en verzamel