Asset 14

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

Het eerste waar je misschien aan denkt bij een Nederlander in Parijs is een fiets en je hebt gelijk: in het begin fietste ik veel, totdat mijn hangslot tijdens een afdaling vol kinderkoppen – ik snap nog steeds niet hoe – uit zichzelf op slot ging, tegen de spaken ramde en uit elkaar spatte, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Dit was mijn tweede week in Parijs.

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Dit korte essay is het eerste van zijn drie afscheidsessays. Lees deel 2 hier en deel 3 hier.

Wat er uiteindelijk met die fiets gebeurde weet ik niet meer (waarschijnlijk hetzelfde als met alle andere fietsen, namelijk dat iemand op een mooie dag besloot er meer behoefte aan te hebben dan de eigenaar), maar zijn afwezigheid liet geen diepe indruk achter. Met een karakter als het mijne is het maar goed om snel te accepteren dat je je spullen vroeg of laat zult verliezen. Gelukkig is er ook het karakter van mijn vriendin: op een even mooie dag, ik geloof vlak voor de eerste lockdown, besloot zij in een opwelling twee tweedehandsfietsen op de kop te tikken. 

De tweede fiets was voor haar huisgenoot, Ashmeen, een Engelstalige schrijver die in Parijs haar eerste publicaties voorbereidde. Ashmeen droomde graag over water, deed zich altijd net wat vreemder voor dan ik vermoedde dat ze was, en misschien wel het meest verrassende voor een Nederlander als ik: ze had nog geen dag van haar leven op een fiets gezeten. Ze bewoog graag met een bepaalde precisie en waardigheid die niet strookte met hoe mijn vriendin haar een fiets de heuvel op zag trappen, dus bovenaan bleef de impulsaankoop op de binnenplaats verroesten tot een boze buur hem maanden later zou weghalen. 

Ashmeen sprak vijf talen maar geen enkele kwam van pas in Parijs. I just don’t think it’s pretty, antwoordde ze wanneer ik haar vroeg waarom ze geen Frans wilde leren. En ik vroeg het waarschijnlijk te vaak. Een jaar later voegde ze rond twee uur ’s nachts aan haar gebruikelijke antwoord toe dat ambtenaren haar hadden uitgelachen om haar accent toen ze vlak na aankomst langskwam voor haar visum. Sindsdien was de taal haar schoonheid verloren. 

 Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok

Zoals zovele anderen in Parijs, stond ze continu op het punt om voor altijd te vertrekken, maar deed dat nooit helemaal. Zelfs toen haar visum al maanden verlopen was, bleef ze onverstoord in haar tweekamerappartement bovenop de heuvel zitten. Tegen die tijd was mijn vriendin al verhuisd; Ashmeen woonde samen met haar ex-turned-best-friend, een ongemakkelijke bio-ingenieur die nog lang na de lockdowns het vertikte zich te scheren. Ik was ervan overtuigd dat hij niets liever wilde dan met haar trouwen, maar als ik Ashmeen ernaar vroeg wimpelde ze de suggestie met een oogrol af. You’re always looking for dirt, zei ze dan. 

Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok. Het zat eraan te komen: proberen door te breken als Engelstalige schrijver is al lastig, laat staan in een Franstalig land. Hoewel ik haar vaker zag dan de meesten en me op mijn gemak voelde bij haar, heb ik niet de indruk dat ze me dichtbij liet komen. Misschien dat haar vertrek daarom zo moeilijk was: het was voortijdig.  

Er waren wel kleine momenten van toenadering. Ik herinner me hoe ik na een filmavond op de wc zat toen ze me een kortverhaal opstuurde via whatsapp. Het was laat: mijn ogen waren moe, mijn zicht te vaag voor de letters op m’n telefoon, de wc te krap om er recht op te kunnen zitten, en toch las ik het in één ruk uit. De tekst ging over haar leven in het tweekamerappartement met de bio-ingenieur vanuit het oogpunt van Alexa, de virtuele-assistent-annex-kind van het ‘gezin’: 

While mother wasted away by the window, trying her best to forget father’s existence over a shoddy wall, he would keep on imposing himself on her in the realm of sound with his constant whistles and hums, the thoughtless auditory tyranny (...) A day arrived when she didn’t know whom to talk to. So she picked up her phone and texted ‘I’ve been so profoundly lonely.’ She waited, anxiously peering at her phone. He was humming next door. He paused and called out: ‘What’s that?’ She bit her lip, retorting: “It’s nothing.” But she could hear the footsteps approaching, carrying his phone in his hand. She regretted it. The more he pressed on, the more of nothing was said. He didn’t understand that she just wanted to talk as two remote people. 

De avond dat ze me dit stuurde was ik samen met haar naar de film, in de laatste weken voor ze vertrok. Ik stapte er speciaal voor op de fiets, die ik door de pandemie zo lang niet had gebruikt dat ik hem uit het gemeenschappelijke opslaghok van het gebouw moest graven. Toen we na een paar biertjes op het Canal St-Martin terugliepen naar de bioscoop stond hij er niet meer, zelfs het kettingslot was verdwenen. De buren zouden blij zijn met de extra ruimte.  

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Bovenstaand essay was het eerste van zijn drie afscheidsessays. 

Mail

Esha Guy Hadjadj (hij/hem) studeerde hedendaagse filosofie in Amsterdam en Parijs. Hij schrijft graag over de manier waarop we ons verhouden tot een al dan niet gedeeld verleden. Daarnaast is hij geïnteresseerd in de ontoereikende oplossingen voor klimaatontwrichting.

Beyza Tolgay is een illustrator en animator gebaseerd in Mainz, Duitsland. Ze houdt van sterke kleuren en gebruikt kleurpotloden voor haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer