Asset 14

In ieder geval bleven we stuurloos - Vélo

In ieder geval bleven we stuurloos 1/3: Vélo

Het eerste waar je misschien aan denkt bij een Nederlander in Parijs is een fiets en je hebt gelijk: in het begin fietste ik veel, totdat mijn hangslot tijdens een afdaling vol kinderkoppen – ik snap nog steeds niet hoe – uit zichzelf op slot ging, tegen de spaken ramde en uit elkaar spatte, waarna mijn sleutelbos in een nabijgelegen afvoerputje verdween. Dit was mijn tweede week in Parijs.

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Dit korte essay is het eerste van zijn drie afscheidsessays. Lees deel 2 hier en deel 3 hier.

Wat er uiteindelijk met die fiets gebeurde weet ik niet meer (waarschijnlijk hetzelfde als met alle andere fietsen, namelijk dat iemand op een mooie dag besloot er meer behoefte aan te hebben dan de eigenaar), maar zijn afwezigheid liet geen diepe indruk achter. Met een karakter als het mijne is het maar goed om snel te accepteren dat je je spullen vroeg of laat zult verliezen. Gelukkig is er ook het karakter van mijn vriendin: op een even mooie dag, ik geloof vlak voor de eerste lockdown, besloot zij in een opwelling twee tweedehandsfietsen op de kop te tikken. 

De tweede fiets was voor haar huisgenoot, Ashmeen, een Engelstalige schrijver die in Parijs haar eerste publicaties voorbereidde. Ashmeen droomde graag over water, deed zich altijd net wat vreemder voor dan ik vermoedde dat ze was, en misschien wel het meest verrassende voor een Nederlander als ik: ze had nog geen dag van haar leven op een fiets gezeten. Ze bewoog graag met een bepaalde precisie en waardigheid die niet strookte met hoe mijn vriendin haar een fiets de heuvel op zag trappen, dus bovenaan bleef de impulsaankoop op de binnenplaats verroesten tot een boze buur hem maanden later zou weghalen. 

Ashmeen sprak vijf talen maar geen enkele kwam van pas in Parijs. I just don’t think it’s pretty, antwoordde ze wanneer ik haar vroeg waarom ze geen Frans wilde leren. En ik vroeg het waarschijnlijk te vaak. Een jaar later voegde ze rond twee uur ’s nachts aan haar gebruikelijke antwoord toe dat ambtenaren haar hadden uitgelachen om haar accent toen ze vlak na aankomst langskwam voor haar visum. Sindsdien was de taal haar schoonheid verloren. 

 Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok

Zoals zovele anderen in Parijs, stond ze continu op het punt om voor altijd te vertrekken, maar deed dat nooit helemaal. Zelfs toen haar visum al maanden verlopen was, bleef ze onverstoord in haar tweekamerappartement bovenop de heuvel zitten. Tegen die tijd was mijn vriendin al verhuisd; Ashmeen woonde samen met haar ex-turned-best-friend, een ongemakkelijke bio-ingenieur die nog lang na de lockdowns het vertikte zich te scheren. Ik was ervan overtuigd dat hij niets liever wilde dan met haar trouwen, maar als ik Ashmeen ernaar vroeg wimpelde ze de suggestie met een oogrol af. You’re always looking for dirt, zei ze dan. 

Misschien dat ik nu aan haar terugdenk omdat zij de eerste was die daadwerkelijk vertrok. Het zat eraan te komen: proberen door te breken als Engelstalige schrijver is al lastig, laat staan in een Franstalig land. Hoewel ik haar vaker zag dan de meesten en me op mijn gemak voelde bij haar, heb ik niet de indruk dat ze me dichtbij liet komen. Misschien dat haar vertrek daarom zo moeilijk was: het was voortijdig.  

Er waren wel kleine momenten van toenadering. Ik herinner me hoe ik na een filmavond op de wc zat toen ze me een kortverhaal opstuurde via whatsapp. Het was laat: mijn ogen waren moe, mijn zicht te vaag voor de letters op m’n telefoon, de wc te krap om er recht op te kunnen zitten, en toch las ik het in één ruk uit. De tekst ging over haar leven in het tweekamerappartement met de bio-ingenieur vanuit het oogpunt van Alexa, de virtuele-assistent-annex-kind van het ‘gezin’: 

While mother wasted away by the window, trying her best to forget father’s existence over a shoddy wall, he would keep on imposing himself on her in the realm of sound with his constant whistles and hums, the thoughtless auditory tyranny (...) A day arrived when she didn’t know whom to talk to. So she picked up her phone and texted ‘I’ve been so profoundly lonely.’ She waited, anxiously peering at her phone. He was humming next door. He paused and called out: ‘What’s that?’ She bit her lip, retorting: “It’s nothing.” But she could hear the footsteps approaching, carrying his phone in his hand. She regretted it. The more he pressed on, the more of nothing was said. He didn’t understand that she just wanted to talk as two remote people. 

De avond dat ze me dit stuurde was ik samen met haar naar de film, in de laatste weken voor ze vertrok. Ik stapte er speciaal voor op de fiets, die ik door de pandemie zo lang niet had gebruikt dat ik hem uit het gemeenschappelijke opslaghok van het gebouw moest graven. Toen we na een paar biertjes op het Canal St-Martin terugliepen naar de bioscoop stond hij er niet meer, zelfs het kettingslot was verdwenen. De buren zouden blij zijn met de extra ruimte.  

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Bovenstaand essay was het eerste van zijn drie afscheidsessays. 

Mail

Esha Guy Hadjadj (hij/hem) studeerde hedendaagse filosofie in Amsterdam en Parijs. Hij schrijft graag over de manier waarop we ons verhouden tot een al dan niet gedeeld verleden. Daarnaast is hij geïnteresseerd in de ontoereikende oplossingen voor klimaatontwrichting.

Beyza Tolgay is een illustrator en animator gebaseerd in Mainz, Duitsland. Ze houdt van sterke kleuren en gebruikt kleurpotloden voor haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer