Asset 14

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

Na jaren vergeefse pogingen leerde ik in 2020 dankzij Macron de rollende R uitspreken. De president wilde koste wat kost de pensioenleeftijd verhogen naar 64 jaar, met als gevolg een maandenlange metrostaking in Parijs. Mijn universiteit sloot gewoontegetrouw haar deuren. Ik liep iedere week urenlang van mijn eigen huis naar dat van mijn vriendin en terug.  

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Dit korte essay is het tweede van zijn drie afscheidsessays. Lees deel 1 hier en deel 3 hier.

 Nog meer dan voorheen was Parijs een chaos: files legden de stad plat, rood aangelopen bestuurders scholden alles wat bewoog uit, overvolle bussen kropen langzamer dan een peuter van halte naar halte, en fietsers dartelden vrolijk tussen alle opstoppingen. Op mijn eigen manier droeg ik ook bij aan het kabaal van claxons en scheldtirades, maar om dat te begrijpen moeten we eerst terug naar Rome, 2013, toen ik in een klooster vlak buiten de stad woonde, en waar ik voor het eerst besloot de rollende R te leren. 

 Ik was daar op een aparte school – een ‘kweekvijver’ zoals ze zichzelf noemde – waar mijn leeftijdsgenoten me dagelijks uitlachten om mijn raspende R. Op een gegeven moment had ik er genoeg van: ik gebruikte het beetje internetverbinding dat we hadden in één overvol kamertje van het klooster om op te zoeken hoe je de rollende R uitspreekt. Eén methode trok in het bijzonder mijn aandacht, omdat hij beweerde binnen een mum van tijd tot resultaten te leiden. Het gaat zo: je bouwt zo veel mogelijk druk op door je tong tegen je gehemelte te duwen, verheft je stem, en op het hoogtepunt schreeuw je zo hard mogelijk een woord uit dat met de ‘dr’ begint – in mijn geval ‘DRAAK’. Het idee is dat je tong door de overdaad aan druk en spierkracht genoeg kan aanspannen om je tong op zijn plek te houden, terwijl het puntje begint te trillen. Ik schreef de instructies op een papiertje, vertrok uit het kleine hok vol skypende familieleden en liep de volgende dag voor het eerst in weken het terrein af. Op het graanveld achter het klooster verplaatste een kolossale tractor hooibalen. De motor overstemde me met gemak.  

Op mijn eigen manier droeg ik ook bij aan het kabaal van claxons en scheldtirades

 Na twee weken gaf ik het op. Het was me gelukt om mijn tong te laten trillen, maar alleen als ik uit volle borst ‘DRAAK’ schreeuwde, wat mogelijk nog triester was dan de letter in zijn geheel niet kunnen uitspreken. Uiteindelijk was het een van de vele manieren waarop ik probeerde te ontsnappen aan de kostschoolfantasie die ik zo naïef had nagejaagd. Ook al woonden we allemaal in hetzelfde gebouw, of misschien juist daarom, ieder contact met andere klasgenoten leek voorwaardelijk, een manier om de tijd te slijten voordat er een wind opstak die ons naar andere oorden zou brengen. Eenzaamheid voelde ik in Rome voor het eerst, tijdens de lunch aan een gevulde 15-meter lange tafel. Vaak bleef ik als een van de laatsten zitten om alle restjes op te eten, maar deze keer legde ik mijn bestek als eerste op m’n bord, waarna ik op de springplank van het gedempte zwembad ging zitten om wat voor me uit te staren. 

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Van de duizenden mensen die mij tijdens de OV-staking in Parijs gehoord hebben op mijn wekelijkse wandeltocht, keek niemand op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. 

 Tijdens de staking slonken mijn dagen tot het puntje van mijn tong, maar om mij heen gebeurde er veel: een opeenstapeling van protesten tegen het uithollen van de Franse verzorgingsstaat die zijn kookpunt vond in de Gele Hesjes, afkoelde met de maandenlange OV-staking en uiteindelijk bevroor door de COVID-lockdown die ieder mogelijk protest bij voorbaat had kaltgestellt. Het was ook de tijd dat Frankrijk – tégen de officiële positie van de EU in en voor de zakken van Total – de oorlog in Libië bleef bewapenen die ontketende rond de tijd dat ik in de Italiaanse velden mijn tong trainde. En Libië was dan weer de reden waarom ik tweemaal per week op straat ‘DRAAK’ stond te schreeuwen. Het Arabisch bleek ze namelijk allebei te hebben: de rollende en de raspende. Zonder die R kon ik me nauwelijks verstaanbaar maken. 

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Bovenstaand essay was het tweede van zijn drie afscheidsessays. 

Mail

Esha Guy Hadjadj (hij/hem) studeerde hedendaagse filosofie in Amsterdam en Parijs. Hij schrijft graag over de manier waarop we ons verhouden tot een al dan niet gedeeld verleden. Daarnaast is hij geïnteresseerd in de ontoereikende oplossingen voor klimaatontwrichting.

Beyza Tolgay is een illustrator en animator gebaseerd in Mainz, Duitsland. Ze houdt van sterke kleuren en gebruikt kleurpotloden voor haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

Naar een taal die consent fucking overbodig maakt: brieven over consent

In haar laatste brief aan Alara buigt Yousra zich over taal: hoe taal seksueel geweld normaliseert en hoe taal inwerkt op onze erotische verbeelding. Geweldloze verhoudingen scheppen via taal is voor haar zowel een kwestie van nieuwe talen schrijven als oude of bestaande talen herinneren. Lees meer

Kind van lelijke huizen

Kind van lelijke huizen

Om haar heen ziet Anne Schepers dat de kinderen uit ‘mooie huizen’ die wél een financieel vangnet hebben eerder de stap naar freelancewerk kunnen maken. Ze staat voor de keuze: lijden voor de kunst of doen wat de maatschappij verantwoordelijk acht? Lees meer

:Een reeks foto’s: brieven over consent

Een reeks foto’s: brieven over consent

Voor Alara Adilow voelt het alsof er altijd hiaten overblijven na het schrijven van een antwoord op een brief, en ze vraagt zich af of ze daarom steeds midden in de nacht wakker wordt. Ze denkt na over hoe de zachte aanrakingen niet alleen voor haar lichaam helend kunnen zijn, maar ook voor onze gewelddadige maatschappij, waar pestgedrag en leedvermaak machtsgrepen zijn. Lees meer

:Hoe te dromen:  Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Hoe te dromen: Over slaap, verlangen en dromen over een betere wereld

Als Stella Kummer ’s ochtends wakker wordt, bespreekt ze in bed haar dromen met haar vriend. Terwijl ze aan hem vertelt wat er die nacht in haar droomwereld is omgegaan, denkt ze na over dromen over de wereld. Begint het veranderen van de wereld niet eigenlijk gewoon in bed? Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Eiland zonder eilandjes

Eiland zonder eilandjes

Bram de Ridder is vervangend psychiater op Bonaire. Maar hoe moet hij zich als witte zorgprofessional verhouden tot de mensen van het eiland? Lees meer

Huizen, omhulsels

Huizen, omhulsels

Anne Schepers had nooit gedacht dat ze een huis kon kopen. Tijdens de verbouwing denkt ze na over huizen als politiek middel, hoe het is om als sociale klimmer ruimte in te nemen en waarom dromen over een fantasiehuis een privilege is. Lees meer

:Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent als verzet: brieven over consent in een koloniale wereld

Consent is complex in een wereld gevormd door koloniaal geweld. Yousra Benfquih vraagt zich in haar eerste brief aan Alara Adilow af hoe consent een instrument kan worden van verzet. Lees meer

Iemand die in je gelooft

Iemand die in je gelooft

Jam van der Aa ontdekte pas laat dat ze autisme heeft. Toen ze jong was herkende jeugdzorg bovendien niet de rol van autisme in de onveilige situatie bij haar thuis. Ze was gedreven en nieuwsgierig, maar lange tijd op zichzelf aangewezen. Dit essay is een pleidooi voor betere jeugdzorg en gaat over veerkracht en jezelf leren begrijpen en vertrouwen. Lees meer

Automatische concepten 87

Van mijn spreekkamer tot aan Afghanistan

In haar behandelkamer zit Jihane Chaara als forensisch psycholoog niet alleen tegenover slachtoffers, maar ook tegenover daders van dwingende controle, een vorm van huiselijk geweld. Wat is het verband tussen deze psychologische, onderdrukkende machtstructuur van een individidu als meneer X in haar spreekkamer, en het regime van de Taliban in Afghanistan? Een essay over de verbinding tussen daderschap, ontkenning, grotere structuren van vrouwenonderdrukking en verzet. Lees meer

Einde Schooldag

Einde Schooldag

Leerlingen zijn als tijdelijke passanten van wie je een hoop weet, maar nooit hoe het met ze af zal lopen. 'Ze zijn open eindes', zo schrijft Engels docente Charlotte Knoors in dit persoonlijke essay over de raadselachtige verhouding tussen docent en student. Lees meer

Zo rood als een kreeft

Wanneer twee Spaanse vrienden Ferenz Jacobs uitnodigen voor een protestmars tegen toerisme in Barcelona, voelt hij zich voor het eerst weer een 'outsider'. In dit essay richt hij zich op de gevolgen van massatoerisme op de permanente bewoners. Is er een ander soort toerisme mogelijk, buiten de logica van onderdanigheid, kolonialisme en uitbuiting om? Lees meer

Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer