Asset 14

In ieder geval bleven we stuurloos - À pied

In ieder geval bleven we stuurloos 2/3: Á pied

Na jaren vergeefse pogingen leerde ik in 2020 dankzij Macron de rollende R uitspreken. De president wilde koste wat kost de pensioenleeftijd verhogen naar 64 jaar, met als gevolg een maandenlange metrostaking in Parijs. Mijn universiteit sloot gewoontegetrouw haar deuren. Ik liep iedere week urenlang van mijn eigen huis naar dat van mijn vriendin en terug.  

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Dit korte essay is het tweede van zijn drie afscheidsessays. Lees deel 1 hier en deel 3 hier.

 Nog meer dan voorheen was Parijs een chaos: files legden de stad plat, rood aangelopen bestuurders scholden alles wat bewoog uit, overvolle bussen kropen langzamer dan een peuter van halte naar halte, en fietsers dartelden vrolijk tussen alle opstoppingen. Op mijn eigen manier droeg ik ook bij aan het kabaal van claxons en scheldtirades, maar om dat te begrijpen moeten we eerst terug naar Rome, 2013, toen ik in een klooster vlak buiten de stad woonde, en waar ik voor het eerst besloot de rollende R te leren. 

 Ik was daar op een aparte school – een ‘kweekvijver’ zoals ze zichzelf noemde – waar mijn leeftijdsgenoten me dagelijks uitlachten om mijn raspende R. Op een gegeven moment had ik er genoeg van: ik gebruikte het beetje internetverbinding dat we hadden in één overvol kamertje van het klooster om op te zoeken hoe je de rollende R uitspreekt. Eén methode trok in het bijzonder mijn aandacht, omdat hij beweerde binnen een mum van tijd tot resultaten te leiden. Het gaat zo: je bouwt zo veel mogelijk druk op door je tong tegen je gehemelte te duwen, verheft je stem, en op het hoogtepunt schreeuw je zo hard mogelijk een woord uit dat met de ‘dr’ begint – in mijn geval ‘DRAAK’. Het idee is dat je tong door de overdaad aan druk en spierkracht genoeg kan aanspannen om je tong op zijn plek te houden, terwijl het puntje begint te trillen. Ik schreef de instructies op een papiertje, vertrok uit het kleine hok vol skypende familieleden en liep de volgende dag voor het eerst in weken het terrein af. Op het graanveld achter het klooster verplaatste een kolossale tractor hooibalen. De motor overstemde me met gemak.  

Op mijn eigen manier droeg ik ook bij aan het kabaal van claxons en scheldtirades

 Na twee weken gaf ik het op. Het was me gelukt om mijn tong te laten trillen, maar alleen als ik uit volle borst ‘DRAAK’ schreeuwde, wat mogelijk nog triester was dan de letter in zijn geheel niet kunnen uitspreken. Uiteindelijk was het een van de vele manieren waarop ik probeerde te ontsnappen aan de kostschoolfantasie die ik zo naïef had nagejaagd. Ook al woonden we allemaal in hetzelfde gebouw, of misschien juist daarom, ieder contact met andere klasgenoten leek voorwaardelijk, een manier om de tijd te slijten voordat er een wind opstak die ons naar andere oorden zou brengen. Eenzaamheid voelde ik in Rome voor het eerst, tijdens de lunch aan een gevulde 15-meter lange tafel. Vaak bleef ik als een van de laatsten zitten om alle restjes op te eten, maar deze keer legde ik mijn bestek als eerste op m’n bord, waarna ik op de springplank van het gedempte zwembad ging zitten om wat voor me uit te staren. 

 Voor eenzaamheid heb je geen kostschool nodig. Van de duizenden mensen die mij tijdens de OV-staking in Parijs gehoord hebben op mijn wekelijkse wandeltocht, keek niemand op wanneer ik ‘DRRRAAAAK’ schreeuwde zonder mijn pas te vertragen. 

 Tijdens de staking slonken mijn dagen tot het puntje van mijn tong, maar om mij heen gebeurde er veel: een opeenstapeling van protesten tegen het uithollen van de Franse verzorgingsstaat die zijn kookpunt vond in de Gele Hesjes, afkoelde met de maandenlange OV-staking en uiteindelijk bevroor door de COVID-lockdown die ieder mogelijk protest bij voorbaat had kaltgestellt. Het was ook de tijd dat Frankrijk – tégen de officiële positie van de EU in en voor de zakken van Total – de oorlog in Libië bleef bewapenen die ontketende rond de tijd dat ik in de Italiaanse velden mijn tong trainde. En Libië was dan weer de reden waarom ik tweemaal per week op straat ‘DRAAK’ stond te schreeuwen. Het Arabisch bleek ze namelijk allebei te hebben: de rollende en de raspende. Zonder die R kon ik me nauwelijks verstaanbaar maken. 

Esha Guy Hadjadj gaat weg. Weg bij Hard//hoofd en weg uit zijn geliefde Parijs. Bovenstaand essay was het tweede van zijn drie afscheidsessays. 

Mail

Esha Guy Hadjadj (hij/hem) studeerde hedendaagse filosofie in Amsterdam en Parijs. Hij schrijft graag over de manier waarop we ons verhouden tot een al dan niet gedeeld verleden. Daarnaast is hij geïnteresseerd in de ontoereikende oplossingen voor klimaatontwrichting.

Beyza Tolgay is een illustrator en animator gebaseerd in Mainz, Duitsland. Ze houdt van sterke kleuren en gebruikt kleurpotloden voor haar werk.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Een villa voor het onbekende

Een villa voor het onbekende

Floris Tesink bezocht het FOMU, waar Grace Ndiritu door associatieve combinatie een expositie invulde. "Dit conflict tussen de fotografie en de ruimte brengt je op een plek die niet te begrijpen is, maar toch verslavend voelt voor degene die zich hieraan overgeeft." Lees meer

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echt subsidies zijn’?

Wat dondert het of fossiele subsidies ‘echte subsidies’ zijn?

‘De grootste catastrofe in de geschiedenis van de mensheid is niet het moment voor afleidingsmanoeuvres.’ Lees meer

:De aankondiging: De kunst van vertrekken (deel 1)

De kunst van vertrekken: de aankondiging

Voor kunstenaars is het essentieel om zichtbaar te zijn voor publiek. Maar wat gebeurt er als een kunstenaar zich terugtrekt of zelfs helemaal stopt met het maken van kunst? In deel 1 van de serie ‘De kunst van het vertrekken’ kijkt Lara den Hartog Jager naar de kunst waarmee sommige kunstenaars afscheid nemen uit de kunstwereld. Lees meer

Een gestolde eeuwigheid

Futiliteit op een gestolde eeuwigheid

De bergen laten Nick Sens al even niet meer met rust. Waar komt de drang vandaan ze, ondanks de mogelijke gevaren, te willen beklimmen? Lees meer

:Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag 1

Koloniale pijn: Papoeavlag niet gewenst tijdens defilé Veteranendag

24 juni was het Veteranendag, acht jaar geleden was het de oud-militairen voor het eerst verboden tijdens het veteranendefilé te lopen met de Morgenster, de vlag van de Papoea’s. Waarom gebeurde dat? Lees meer

 1

Alleen het gehele verhaal kan voor heling zorgen

Bijna 80 jaar na dato erkent de Nederlandse staat 17 augustus 1945 pas als officiële Indonesische onafhankelijkheidsdatum. Benjamin Caton vraagt zich af waarom sommige partijen deze ontwikkelingen tegenwerken en waar hun denkfouten zitten. 'Het is niet nodig is om de ene pijn te ontkennen om erkenning te krijgen voor de andere.' Lees meer

:De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt 1

De roman als tapijt van verweven geschiedenissen: hoe een collectieve schrijversblik houvast biedt

Wat willen we vertellen, wat hebben we te vertellen en hoe willen we dat vertellen? Amber Netten, Marleen Doré en Zuma Knegjes vinden houvast in collectiviteit. Lees meer

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Zelfs een kapotte klok wijst tweemaal per dag de juiste tijd aan

Als klein meisje had Roosje van der Kamp een ritueel waarmee ze hoopte haar ouders te kunnen beschermen tegen de dood. Kan magisch denken in plaats van een poging tot controle, ook een vorm van loslaten zijn? Kan het ook een daad van liefde zijn? Lees meer

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia) 4

De on//smakelijke week: Wondermeisjes (of: de aantrekkingskracht van anorexia)

Toen in juni 2014 een week in het teken van eten stond was Emy Koopman not amused. Ze schreef een nog altijd actueel essay over de vraag of een eetstoornis een modeverschijnsel is. Eten door de ogen van een ex-magerzuchtige. Lees meer

Zeikwijf

De on//smakelijke week: Pisnijd

Van hoge prijzen tot pottenkijkers: een bezoek aan een openbaar toilet is voor vrouwen vaak niet vanzelfsprekend. Sofie Hees verdiept zich in de ins en outs van dit decennia-oude probleem. Lees meer

Ik heb schijt

Ik heb schijt

Maatschappelijke ongelijkheid begint in de buurt waarin je opgroeit laat Milio van de Kamp zien in zijn debuut ‘Misschien moet je iets lager mikken’, dat op 16 mei verschijnt. Een voorpublicatie. Lees meer

Toxic Friendships

Toxic Friendships

Het verbreken van toxic friendships geldt op TikTok als een vorm van self-care, maar is dat wel zo? Rijk Kistemaker buigt zich erover. Lees meer

Factdroppen

Factdroppen

Is het herhalen van feiten een manier om grip te krijgen op een wereld die steeds onzekerder is? Max Beijneveld gaat op zoek naar een alternatief voor ongebreideld factdroppen. Lees meer

Een <em>mountain home</em> in een wereld waar de tijd verdwijnt

Een mountain home in een wereld waar de tijd verdwijnt

Na het luisteren van de podcast Dolly Parton’s America besluit Anna van der Kruis haar eigen fascinatie voor Dolly Parton te onderzoeken. Waarom slikt ze alles wat Dolly haar verkoopt? Hoe kan het dat Dolly zoveel verschillende mensen samenbrengt? Tijdens de zoektocht komt ze erachter dat haar verhouding tot Dolly Parton persoonlijker is dan ze... Lees meer

Porseleinen beeldje van Vrouwe Justitia: vrouw met een roze gedrapeerde jurk en een witte blinddoek rond haar ogen

Academische vrijheid m’n reet

Promovenda Harriët Bergman voelt niet de vrijheid om zich écht kritisch uit te laten over machthebbers. De oorverdovende stilte op rechts na het ontslag van universitair hoofddocent Susanne Täuber bewijst voor haar eens te meer: veel hoeders van het vrije woord geven alleen om de status quo. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer