Twitteraars deelden gisteren hun ervaringen met seksueel geweld, en gaven daarmee gehoor aan een oproep van Anke Laterveer en Pauw om het taboe te doorbreken. Paula's reactie op #zeghet was in eerste instantie twijfel en scepsis. Zij kon haar verhaal niet kwijt in 140 tekens, maar hier wel.
Ik stond te huilen in zijn woonkamer, na een telefoontje waarin me verteld werd dat mijn grootvader overleden was. Hij troostte me, bracht me naar de douche en zei dat dat zou helpen. Hij kwam bij me staan en kleedde zich uit.
Wat begon als troosten, veranderde in iemand die mijn lichaam niet alleen meer vasthield, maar nu ook voorzichtig stuurde. Ik voelde me intens verdrietig en nam zijn handreiking aan. Ik vertrouwde hem, dacht dat hij me troostte en zou helpen, maar wat hij onder troosten verstond, was iets anders dan ik had verwacht. Ineens stond ik ergens waar ik niet wilde zijn; dat was vrij snel gegaan.
Ik huilde, even hard als ik daarvoor al deed en duwde hem van me af. Hij zag mijn tranen niet; dat, of hij deed alsof hij niets door had. Herhaaldelijk leunde hij naar me toe; nu had het geen zin meer. Hij hield me vast – en ik gaf op. Als ik me maar zo stil mogelijk houd, dan gaat het zo snel mogelijk voorbij, dacht ik. Ik voelde me lichtelijk verdoofd. Ik liet mezelf geloven dat dit liefde was; en dus liet ik het gebeuren.
Anke Laterveer vertelde donderdagavond aan tafel bij Pauw over haar aanranding. Dezelfde avond blies ze samen met EinsteinBarbie leven in een nieuwe hashtag: #zeghet.
Help ons. Mannen en vrouwen. Heb je iets meegemaakt op gebied van seksueel geweld. Verbreek de stilte. #zeghet.
— EINSTEINBARBIE (@EinsteinBarbie) 2 november 2015
Ik had mijn verhaal hierboven niet in 140 tekens kunnen vatten. Ik vraag me bovendien altijd af of iemand zit te wachten op de details van één van mijn ervaringen met misbruik. Je begint toch ook niet op een verjaardagsfeestje over die ene keer dat die ene jongen je in een hoek drukte en je benen uit elkaar duwde? Of over alle andere keren, dat het misschien niet om seks ging maar een 'gewone' uit de hand gelopen ruzie? De opdringerige verwoording van #zeghet sprak me in eerste instantie dan ook niet aan, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Want laten we de vraag eens omdraaien; waarom zou je níet willen dat iedereen weet dat je slachtoffer bent geweest? Ben je soms bang dat mensen je niet geloven, je raar of vies vinden? Dat je vrienden je met allerlei vragen overladen waar je nog helemaal niet klaar voor bent? Of dat ze je aanstellers vinden? Allemaal waar voor mij, maar zou ik het daarom maar stil moeten houden? Het helpt niet als er dan figuren als Annabel Nanninga opstaan, die de vrouwen die #zeghet oprecht gebruiken 'aandachtshoeren' noemen.
Ik werd slachtoffer van aandachtshoeren op twitter met je aanranding. #zeghet — Annabel Nanninga (@ANanninga) 2 november 2015
Ondanks Nanninga's ongevoelige en tamelijk overdreven reactie, snap ik wel waar haar reactie vandaan komt. Je kunt je afvragen wat de toegevoegde waarde is van een twitterberichtje over je levenservaringen, maar dat geldt wat mij betreft altijd voor de dagelijkse beslommeringen op twitter.
https://twitter.com/IBicanic/status/661217472788488192
Ik hoop dat deze hype en de gesprekken over dit onderwerp niet ophouden bij #zeghet en dat mensen zich niet gedwongen en beoordeeld voelen, maar aangespoord om hun ervaring te delen. Voor mij gaat het niet zozeer om mijn verhaal, maar de afgrijselijke gedachte dat er dagelijks mensen wegkomen met grensoverschrijdend, seksueel gedrag. Of het nou om een piemel via de app gaat, een hand op je bil of een paar stappen verder. Juist de kleine dingen, vertel die ook. Geef je grens aan. Zonder verhalen worden slachtoffers niet erkend en daders niet herkend.