En toen was ik ook eens bij het ontstaan van een mediarel. Erg enerverend was dat niet. Vorige week woensdag was op het Binnenhof het symposium Nederlandse Democratie – quo vadis? Daarbij zei Frans Timmermans, wellicht aanstaand minister van BuZa, dat “een partij als de PVV in Duitsland verboden zou worden”. De Limburger en Dagblad van het Noorden kopten de volgende dag: "Timmermans zinspeelt op verbod PVV". Daarna stond Timmermans met een Hitlersnor op GeenStijl en schoot Geert in zijn bekende Twitterreflex: “Foute man, mag nooit minister worden”. Of, zoals Timmermans het uitdrukte, “heel bagger Nederland valt nu weer over me heen.”
Laten we eens fact-checken. De uitspraak dat een partij als de PVV in Duitsland verboden zou worden, is geen feit maar een redenering. Gezien het standpunt van de PVV over artikel 1, het gebrek aan leden en de schimmige partijfinanciering is die gevolgtrekking valide. Dat zo’n verbod in Nederland ook niet gek zou zijn, is een suggestie. In Duitsland werkt het vrij aardig om extreem-rechts buiten de deur te houden, beter dan in de rest van Europa, dus zo’n gekke suggestie is het niet. Maar het is niet iets wat Timmermans letterlijk gezegd heeft. Naderhand voegde Timmermans toe dat een anti-antidemocratenwet waarschijnlijk niet tot een verbod op de PVV zou leiden: “Ik denk dat Wilders dan aan de eisen van de wet zou voldoen”. Dat is een hypothese, en gezien het bewezen opportunisme van de PVV een zeer plausibele. Je kunt zwartepieten over “uit context gerukte” uitspraken of ontkenning achteraf, maar er is geen aperte onzin verkondigd.
Uiteindelijk bleef de rel rond Timmermans rumoer in de marge. Dat zegt wellicht nog het meest over de stand van de democratie. Voorheen konden Geert en GeenStijl nog minister Vogelaar mollen, benoemingen bij de Hoge Raad frustreren en de kandidatuur van Timmermans als EU-mensenrechtencommissaris traineren. Hun huidige fitta is kansloos. Dat stemt hoopvol.

Door Floris Solleveld

Maandag werd bekend dat De Persgroep, uitgever van onder meer de Volkskrant en Trouw, provinciale bladenuitgever Wegener wil overnemen. Persgroep-eigenaar Christian van Thillo zou in dat geval de baas worden van een wel heel reusachtig mediaconglomeraat.
Als de steenrijke baas van een dergelijk conglomeraat kun je twee kanten op. 1: Je besluit je kranten niet te onderwerpen aan de dictatuur van de winst, maar het algemeen belang van goede journalistiek in te zien. Je investeert in redacties en zorgt voor een optimaal klimaat om sterke verslaggeving te bedrijven. Je gelooft dat je lezers heus minder dom en oppervlakkig zijn dan het boulevardgehalte van concurrent TMG doet geloven. Rijke idealisten zijn er maar weinig, maar jij bent er verdorie één van.
Of 2: Je laat je geweten voor wat het is en probeert als superrijk persoon gewoon nog veel rijker te worden. Omdat je bedrijf zo belachelijk groot is heb je vaak last van belangenverstrengeling, dus zorg je dat het nieuws in jouw kranten zoveel mogelijk op entertainment gaat lijken. Bijkomend voordeel van slap nieuws: je kan er meer van produceren met minder mensen (goed voor de winst!). Als je het medialandschap dusdanig verziekt hebt dat beroemdheden gaan zeuren over je gestalk, dan doe je gewoon als mediamonster Rupert Murdoch en scheld je ze uit op Twitter.
Dat Murdoch Van Thillo’s grote voorbeeld is, en dat een Vlaamse collega eens van hem zei dat zijn enige doel "nog meer geld en nog meer macht" is, stemt natuurlijk wel een beetje pessimistisch. Dus doen we een schietgebedje voor de bezorgde redacteuren van Wegener, en hopen we op een verteerbaar alternatief voor deze iets te grote mediabaas.

Door Kelli van der Waals

Jaren geleden ging ik in mijn eentje naar Rock Werchter. Na een enthousiast plan met vrienden bleek ik als enige ook echt een kaartje te hebben gekocht, maar ik ging toch. Op de openingsavond zag ik Björk, Radiohead en Underworld optreden. Het ging mij vooral om Radiohead. Toen het hele publiek meebrulde met ‘This is what you get, when you mess with us!’, dacht ik dat we als een leger naar de VS zouden trekken om Bush omver te werpen. Zanger Thom Yorke keerde na het laatste nummer nog een keer terug om met ons a cappella ‘For a minute there, I lost myself’ te zingen. Ik had Radiohead gezien en kon gelukkig sterven.
Afgelopen zondag in de Ziggo Dome zag ik de band voor de achtste keer in het wild. Naast mij zaten twee dertigers verveeld toe te kijken. Ze klapten niet, maar speelden met hun telefoons, filmden stukjes van het optreden en maakten hip bewerkte foto’s. Ik dacht, zoals vaker wanneer ik concertgangers een show louter door een schermpje zie bekijken: je bent hier toch zelf aanwezig! Sommige mensen (zakenrelaties?) verlieten de Dome al na drie nummers.
Hier was een aantal dingen aan de hand. Radiohead en ik waren ouder geworden. De band speelde een set zonder tierelantijnen en ik had niet mijn best gedaan zo dicht mogelijk bij ze te staan. Maar om me heen zag ik de decadente verveling van het Nederlandse volk. Een te klein, te rijk land, waar de gentrification van al het leuke in een mum van tijd is voltooid. Lowlands is uitverkocht voordat het programma bekend is. Het alternatieve café staat na een maand vol lallende corpsballen. Vermaak ons! Je kunt een kaartje zo duur maken als je wilt - wat concertprogrammeurs dan ook gretig doen - met dramatische gevolgen voor het soort publiek.
Beneden op het podium stortte een kunstenaar zijn hart en ziel in Nude en verwoordde zijn woede over yuppies en zielloze boeven. Diezelfde iPhone-verslaafde mensen voelden zich niet aangesproken, keken vrolijk kletsend op hem neer en weigerden te klappen.

Door Rutger Lemm

De afgelopen week hebben vrijwel alle media de kans gegrepen zich op de crisis binnen GroenLinks te storten. Terugkijkend op hun berichtgeving is het eindoordeel helder. Om Aukje van Roessel (De Groene) te parafraseren: goed partijprogramma, weg met de partij. Het doodvonnis van GroenLinks werd niet geveld vanwege de standpunten, maar vanwege de mensen. “Die mensen deugen niet”, zei Frénk van der Linden in DWDD.
Dat prominente GroenLinksers de laatste tijd niet netjes met elkaar om zijn gegaan moge duidelijk zijn, maar vanwaar die grove generalisatie? Deugden GroenLinksers altijd al niet? Zo niet, waarom werd dan massaal geconcludeerd dat de gehele partij op moet doeken, zelfs nadat alle verantwoordelijken van het toneel waren verdwenen?
Mijn vermoeden: GroenLinks werd zo bespuugd omdat het de laatste partij is die Hoge Idealen nastreeft. Voor wie ze zelf niet heeft, is niets zo ergerlijk als mensen met Hoge Idealen. Volgens het stereotype is een GroenLinkser iemand die recyclet, vegetariër is, op de fiets naar een baan bij een non-profit organisatie gaat en onderdak geeft aan zwerfkatten. Met dat beeld in het achterhoofd is het natuurlijk heerlijk om te zien dat de partijleden niet onfeilbaar zijn. De vragen van verslaggevers barstten van het leedvermaak: “En, is GroenLinks nog te redden? Niet hè?”
Ik gun journalisten hun pleziertjes, maar wie weet is deze crisis juist de redding van GroenLinks. De partij weet nu hoe het is om smerig te zijn, om deals te sluiten, om ruzie te maken. Kortom: hoe het is om een politieke partij te zijn. De tijd van naïviteit is voorbij. Als GroenLinks hier uitkomt, dan zal dat volwassener zijn, met meer zelfspot. Klaar voor de toekomst, maar straks echt.

Door Emy Koopman