De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Het lijkt soms of alle dingen alleen maar slechter worden. Mirko wordt er wanhopig van en pleit voor het herdefiniëren van de term komkommertijd.
Augustus. De maand waar in de meeste Europese hoofdsteden de plaatselijke bevolking massaal plaatsmaakt voor de plaatselijke bevolking van ergens anders. Het is ook de maand waar er in onze kleine uithoek van de wereld zo weinig gebeurt dat we er een saaie vrucht - jazeker, vrucht - als symbool voor hebben gekozen. Komkommertijd. Het geheimzinnige Genootschap Onze Taal (wie zijn dat?!) legt uit dat het woord is afgeleid van de periode van de komkommeroogst en zegt er verder het volgende over: “Zoo heeft ook de politieke wereld haren komkommertijd; en dit is in ons Vaderland de tijd, waarop de Leden der Staten-Generaal niet zijn vergaderd, en er dus weinig leven in de Staats-brouwerij is."
Weinig leven in de Staats-brouwerij. In Nederland gebeurt er de laatste weken inderdaad weinig, maar dat is eigenlijk altijd zo. In een gefabriceerd en post-politiek land van zogenaamde redelijkheid valt nu eenmaal weinig te beleven. Er viel een kraan om. Maar verwoede pogingen tot sensationele berichting ten spijt, was daar ook alles mee gezegd. In de wijdere wereld ondertussen, was het ellendig als nooit tevoren. Een rondje langs de velden:
In Griekenland verloor de volksvertegenwoordiging op voorspelbare wijze een niet te winnen wedstrijd tegen FC Kapitaal. Alles wat de Griekse bevolking niet leek te willen, moet nu toch en de banken kregen hun zin (en geld). Total surrender, of om het hedendaagser te verwoorden: democrexit. (Er was overigens wel degelijk ook een komkommer Griekenland)
Aan de andere kant van de Egeïsche Zee ondertussen, vonden 32 linkse pro-Koerdische jongeren de dood bij een aanslag van de fascisten van de IS. De reactie van de Turkse regering was even contraïntuïtief als pervers: alles wat links en/of Koerdisch was werd onmiddellijk gebombardeerd, gearresteerd, verboden of geëxecuteerd. De IS was de lachende derde en de wereld vond het wel best.
Tot slot aan onze eigen gezellige Noordzee (voor de komkommerversie: het zeevonkdrama dat geen drama was), de vluchtelingencrisis bij Calais. Duizenden mensen op drift voor oorlog, klimaatverandering en economische crises, die niet verder mogen naar hun families in Engeland en vastzitten in de mensonterende Calais Jungle. Een Britse krant wist de zaak op bijna cynische wijze alsnog te verkomkommeren door melding te maken van al die arme Britse vakantiegangers die nu geen bootovertocht konden maken.
Kortom, het zijn treurige dagen met weinig houvast en hoop. De onderstaande internetcartoon vat het wel aardig samen. De laatste tijd heb ik inderdaad steeds vaker de behoefte aan minder informatie en meer tropisch eiland, bier en voetbal. De realiteit is echter dat jezelf informeren, hoe deprimerend ook, misschien wel het enige tegengif is tegen de waan die maakt dat wij denken dat Grieken, Koerden en migranten, om maar wat hoofdpijndossiers te noemen, zich hun eigen onheil op de hals hebben gehaald.
En recherche du temps concombre. Ik heb het niet kunnen vinden. Ik voel eigenlijk meer voor rode-pepertijd, uientijd, wasabi-tijd, of om het even iedere andere half-groente waarvan je de tranen in de ogen krijgt.
