Beeld: Joost de Haas

Deze week: de media en Japan, Blue Valentine, The Sing Off, iOverheid en Winston Bogarde." />

Beeld: Joost de Haas

Deze week: de media en Japan, Blue Valentine, The Sing Off, iOverheid en Winston Bogarde." />
Asset 14

Rampspoed

Een beetje New York in Nederland: hard//talk is onze variant van Talk of the town van The New Yorker. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Graag horen we wat u van deze rubriek vindt. Mailt u ons!

Ver weg

Kerndiscussie

“Dag meneer de politicus, u spreekt met de journalist.” “Ha journalist! Hoe is het?” “Goed, goed. Druk, druk. Met u?” “Ik mag niet klagen. Dat bedoel ik letterlijk: de fractievoorzitter heeft in een interne memo alle vormen van klagerij verboden. Het volk wil hoop en optimisme.” “Ja, onze hoofdredacteur start nu een onderzoek om te kijken welke stukken het best gelezen worden en wat de invloed is op het koopgedrag. Het blijkt bijvoorbeeld dat mensen na het lezen over Libië vaak een zonvakantie boeken, of een hippe zonnebril aanschaffen. De journalist wiens artikel het meeste geld oplevert door verkoop en advertenties, krijgt iets lekkers.” “Een taart?” “Een notitieblok van eetpapier. Er hangt nu ook een groot bord hier in de hal, waarop de verkoopcijfers van die dag staan. Als we een record breken, rinkelt er een bel en mogen we een kwartiertje naar buiten om een broodje te eten.”
“Maar goed journalist, waarvoor belde je?” “Het gaat over Japan, meneer de politicus.” “Ik hou heel erg van sushi, er is hier in Den Haag een fan-tas-tisch tentje genaamd Katsui…” “Nee nee, de aardbeving. De ramp.” “Weet ik toch. Geintje.” “Na het ongeluk met de kernreactor in Fukushima is de discussie over atoomenergie in Nederland weer opgerakeld.” “Nee hoor, daar merk ik hier niets van.” “Ja, toch wel. Ik zeg u nu dat dat zo is.” “Nee, die discussie was al gaande…” “Door de situatie in Japan is de kwestie nog prangender.” “Wat een onzin. De risico’s waren altijd al bekend. Het zou wel heel hypocriet zijn om…” “Meneer de politicus, is uw standpunt over kernenergie en een tweede kerncentrale in Nederland, veranderd door de Japanse ontwikkelingen?”
“Luister. Als ik rattengif, bleekmiddel en Hero Fruitontbijt in een blender doe en het wil opdrinken, maar vlak daarvoor zie hoe iemand anders door dit mixje sterft, dan is het toch wel heel opportunistisch om op dat moment te twijfelen over mijn eigen voornemen? Over de risico’s bestond toch geen twijfel, waarom zijn ze opeens wel een argument als er ook echt iets misgaat?” “Hypocriet, opportuun… U gebruikt grote woorden. Zo werken dingen nu eenmaal, meneer. Eerst zien, dan geloven.” “Ik weiger daar aan mee te doen.” “Dan komt u niet in de krant.” “…” “Hallo?” “De tragische gebeurtenissen in Japan tonen aan hoe prangend de kernenergiekwestie in Nederland is… Schrijf je mee?” “Ja.”

Door Rutger Lemm

De filmclub

Blue Valentine

Mensen zijn uiteindelijk altijd de verliezer. Tegen beter weten in beginnen ze keer op keer aan de uitvoering van een gedoemd scenario. Optimistisch maar onhandig ploeteren ze voort, tegen de tijd: met hun linkerelleboog stoten ze kristallen vazen omver, met rechts slaan ze hun reisgenoten per ongeluk een bloedneus. In Blue Valentine maken Dean (Ryan Gosling) en Cindy (Michelle Williams) vol goede bedoelingen elkaar, en hun relatie, kapot.
De twee ontmoeten elkaar in het bejaardenhuis van Cindy's oma, waar Dean als verhuizer aan het werk is. Wij ontmoeten ze vijf jaar later, wanneer ze met dochtertje en hond samenwonen in een rommelig huis met een tuin vol lege bierflesjes en sigarettenpeuken. Cindy is hardwerkend verpleegster, Dean moddert wat aan.
Wat we zien in Blue Valentine is tegelijkertijd het hoopvolle opbloeien van de relatie (in een lenteachtig New York) en het pijnlijke, treurige, onvermijdelijke afbrokkelen ervan (in een potsierlijk motel vijf jaar later). Vroeger en nu zijn vloeiend door elkaar heen gemonteerd, en Gosling en Williams spelen allebei heel genuanceerd (Williams kreeg een Oscarnominatie voor haar rol). De karakters zijn boosdoeners noch helden – en hoewel ze niet ‘slecht’ zijn, richten ze onverhoopt een hoop ellende aan. Blue Valentine is zo deprimerend als de titel doet vermoeden, en je kan er beter niet heen gaan op een eerste date. Maar mensen zijn nu eenmaal verliezers, of ze willen of niet – deze film geeft die waarheid feilloos weer. Dat weergeven is zo knap gedaan, dat Blue Valentine paradoxaal genoeg ook weer hoop geeft: we zijn verliezers, maar heel, heel soms lukken dingen toch. Al is het maar voor even.

Door Lynn Berger

Machtige Media

The Shit Off

Blonde Beats, INtrmzzo, Gentle Voices en Herman in een bakje Geitenkwark. Zaterdagavond keken 1,2 miljoen kijkers naar The Sing Off, de nieuwe talentenjacht van SBS6, waarin a cappella-groepen strijden om een platencontract. De nieuwe show behaalde de tiende plaats van best bekeken televisieprogramma's. Een prima resultaat. Met maar liefst 2.583.000 kijkers was NOS Achtuurjournaal zaterdagavond met een tsunami en dreigende kernramp de grote winnaar.
Een miljoen televisiekijkers hebben na de beelden van een verwoest Japan de TV uitgezet. De andere miljoen zapten door naar The Sing Off. Maar waarom? Omdat een zaterdagavond gevuld met rampspoed geen fijne zaterdagavond is? Omdat we gewoontedieren zijn en op zaterdagavond onze talentenjachten (tegenwoordig zonder afzeiksausje) willen?
Dus waren daar de altijd glimlachende Tooske Ragas en de volkse Danny de Munk. Er was echter een verschil met andere talentenshows: de groep Herman in een bakje geitenkwark was een echt originele kandidaat met goede grappen en een eigen stijl. Zo gebeurde er toch iets bijzonders. Even leek het alsof de humor Tooske te veel werd en ze zou stikken in een bakje geitenkwark, maar ze hield zich goed staande. Met steun van Danny natuurlijk, die wat onwennig voor het eerst een conservatoriumhuis betrad. Hilarisch, om de grappige jongens van Herman in een Bakje Geitenkwark in een niet-grappige omgeving te zien optreden, waarbij op niet-grappig bedoelde manier werd uitgelegd dat het grappig bedoeld was.
Even vergaten een miljoen landgenoten de ellende om ons heen en verloren ze zich in de tjoep-tjoeps en oeh-aahs van de verschillende groepen. Wat is het toch fijn om in een land te wonen waar je alleen bang hoeft te zijn voor een buitenproportionele vloedgolf aan geestigheden. Als het zo doorgaat in Japan en Libië, en een trein-WC deze week nog steeds zes ton kost, kijk ik aankomende zaterdag weer.

Door Annabel Troost

Commentaar

iOverheid

De overheid is net een opdringerige telemarketeer, ze wil alles van je weten. Hoe je reist, je kenteken, hoeveel je waarvoor betaalt, je biometrische gegevens, je medische achtergrond. Alles wordt opgeslagen in databanken die de overheid zo veel mogelijk met elkaar verbindt. Een 'héél erg tricky' praktijk, zo blijkt uit het rapport iOverheid van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid. Want door het koppelen van de data uit deze systemen ontstaat een beeld van de burger dat vaak niet klopt. Buiten het feit dat deze informatie de overheid weinig aangaat.
Wel wil een meerderheid van de Tweede Kamer opeens een speciale roze OV-chip voor ouderen, zo berichtte de NOS afgelopen woensdag, omdat ouderen weerstand voelen hun persoonlijke gegevens af te staan. Heel begrijpelijk, maar waarom is dat voor ouderen een geldige reden en voor jongeren niet? Wij hebben immers nog decennia om achtervolgd te worden door onzinnige data. Zo gaf lid van de WRR (Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid) Corien Prins in het NRC Handelsblad het voorbeeld van een baby bij wiens ouders wordt ingebroken. Die baby krijgt in een systeem een geel kleurtje omdat hij getuige was van een misdrijf en kan daardoor het stempel 'probleemkind' tot zijn 33ste meezeulen.
Of de regering het rapport van de WRR serieus zal nemen is de vraag. De Eerste Kamer deed dinsdag gelukkig wel een beetje moeilijk over het Elektronisch Patiëntendossier, maar het ministerie van Volksgezondheid liep reeds gulzig op de zaken vooruit. In februari stuurde zij al een brief aan iedereen met een 'zorgaanbieder' die heeft gemeld dat er 'gegevens over u beschikbaar zijn'. Bijgevoegd alvast een foldertje om de geadresseerde voor te bereiden op het naderende gebrek aan privacy. Geen zorgen, als je echt een probleem hebt met gegevensuitwisseling kan je bezwaar indienen. Met je DigiD-code, op de website van het EPD. Toevallig deed die het deze week niet. “Excuses voor het ongemak.”

Door Kelli van der Waals

De letteren

Boekenweek

Vraag een willekeurige vriend van mij wat z’n lievelingsbiografie is en ze zullen je smalend vertellen over Deze neger buigt voor niemand, de autobiografie van ex-voetballer Winston Bogarde. Het was dus hoog tijd voor een boekenweek met het thema ‘Curriculum Vitae- Geschreven portretten’, al is het maar om het genre het juk van Bogarde van zich af te laten schudden.
In Duitsland neemt men de biografie uiterst serieus. Beroemde journalisten werken jarenlang aan biografieën die meestal grote consequenties hebben op de Duitse geschiedschrijving. Hoewel de media in Nederland ook veel aandacht hebben besteed aan bijvoorbeeld de biografie van Annie M.G. Schmidt door Annejet van der Zijl of die van Joop den Uyl door Anet Bleich, blijft het toch anders dan biografieën van Adolf Hitler of Willy Brandt.
Vorig jaar las ik voor het eerst biografieën van Duitse productie. Behalve Albert Speer door Joachim Fest las ik ook Churchill en Kanttekeningen bij Hitler van Sebastian Haffner. Duitsers hebben een traditie van goede biografieën: de journalisten zijn zeer analytisch en nauwkeurig en de objecten hebben allemaal grote historische gebeurtenissen meegemaakt. Bovendien zijn ze vlot geschreven, zeker in vergelijking met de anders zo stugge Duitse literatuur.
Nederland heeft nog niet de biografie-traditie van Duitsland, maar het zou mooi zijn als deze boekenweek daar verandering in brengt. Laten we goed naar Haffner en Fest kijken en met een ontluisterende biografie van Geert Wilders de alom tegenwoordige Winston Bogarde uit de gedachten van mijn vrienden verdrijven.

Door Tim de Gier

Mail

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 4

Tijd buiten de uren om

Micha Zaat sliep binnen een jaar in bijna 60 verschillende hotelkamers. In dit essay licht hij het fenomeen van de hotelkamer als liminaal object toe, en legt uit wat zo'n kortdurend verblijf voor gasten én kamers betekent en waarom het onmogelijk is om ouder te worden in een hotelkamer. 'In het bed waar ik gisteren droomde over sterven in een auto-ongeluk ligt nu iemand te masturberen.' Lees meer

Auto Draft 2

'Kunnen we vrienden zijn?': over een noodzakelijk veranderende mens-natuur relatie

Wanneer Jop Koopman afreist naar Lombok om de Indonesische visie op mens-natuurrelatie beter te begrijpen, gaat hij op pad met een lokale mysticus. In dit essay onderzoekt hij hoe we de verhouding mens-natuur opnieuw kunnen vormgeven; wat de agency is van onze omgeving, en waarom we vrienden moeten worden met alles rondom ons. Lees meer

Stil protest

Stil protest

Nadeche Remst laat zien hoe slaap, verdriet en dissociatie meer zijn dan persoonlijke reacties: ze worden een vorm van stil verzet tegen een wereld die kwetsbaarheid buitensluit. Lees meer

Hoe lang blijf je een vluchteling?

Hoe lang blijf je een vluchteling?

'Wat' ben je als je ergens niet thuishoort, maar ook niet terug kan naar je geboorteland? Ivana Kalaš onderzoekt het label 'vluchteling'. Lees meer

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus in een zompig moeras

Een cactus kan toch niet groeien in een zompig moeras? In dit essay schetst Jam een realistisch beeld van de autistische ervaring in een kapitalistisch systeem dat productiviteit als het hoogste goed beschouwt. Lees meer

Lieve buren

Lieve buren

Ze hebben dezelfde brievenbus en dezelfde supermarkt, maar Nienke Blanc vraagt zich in deze nooit verzonden brief af of dat het enige is dat ze met haar buren deelt. Lees meer

Best Friend (For The Forseeable Future)

Best Friend (For The Forseeable Future)

Lotte Krakers’ vriendschap met Karlien eindigde mét blauwe vinkjes, maar zonder antwoorden. Het laat Lotte reflecteren op het afdwingen van gelijkenissen in een vriendschap, en het plaatsen van vrienden op voetstukken: ‘Karlien hield me een spiegel voor, waarin ik vooral zag wat ik niet was.’ Lees meer

Je hebt mij getekend voor het leven

Je hebt mij getekend voor het leven

Hoe sluit je een hoofdstuk af? Jop Koopman schreef een brief aan zijn oude baas, in wiens tulpenbedrijf hij als invalkracht een bedrijfsongeval meemaakte. Lees meer

De dooddoener van het kwaad

De dooddoener van het kwaad

Bas Keemink bespreekt de film 'The Zone of Interest', waarin Jonathan Glazer 'Big Brother' naar de Holocaust brengt. Lovende kritieken schrijven dat hij Hannah Arendts theorie, de banaliteit van het kwaad, goed in beeld brengt, maar is dat wel zo? Lees meer

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Exteriors, Annie Ernaux and Photography

Jorne Vriens bezocht een tentoonstelling in Parijs en dit leidde tot een prachtige uiteenzetting over tekst, smartphones, connectie en fotografie. Lees meer

De eerste leugen

De eerste leugen

De eerste keer dat Job van Ballegoijen de Jong loog, was het bijna onschuldig. Een leugentje om bestwil, dacht hij toen, om zijn moeder gerust te stellen. Maar die eerste leugen groeide uit tot een web waarin hij langzaam verstrikte. In zijn debuut 'Morgen vertel ik alles' vertelt hij waarom iedereen een tweede (of derde) kans verdient. Lees meer

Leven in laagjes

Leven in laagjes

In dit essay geeft Dani Bouwman een intieme reflectie op identiteit, familie en het verlangen naar een plek waar hij volledig zichzelf kan zijn. Lees meer

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

De overkokende theatraliteit van Pierre Bokma maakt van Zomergasten weer een feestje

Reinout Bongers schreef een nabeschouwing van de Zomergasten-aflevering met Pierre Bokma als gast of, moeten we zeggen, hoofdrol? "Therapie heeft hij wel geprobeerd, maar dat leverde hem - naar eigen zeggen - vooral een lege bankrekening op." Lees meer

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Eerherstel voor mijn stiefmoeder

Toen zijn stiefmoeder Pieta stierf, voelde het voor Jelle Havermans alsof hij werd bevrijd van een van zijn grootste onderdrukkers. Voor ons Sorry-magazine schreef hij dit essay waarin hij jaren later toegeeft dat de vrouw die hem en zijn zusje het leven zuur maakte, ook slachtoffer was van haar eigen tijdsgeest en omgeving. Lees meer

:Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

Aan een dun touwtje: Over onbegrip, offers en intergenerationele solidariteit

In dit persoonlijke essay ontrafelt Laura Korvinus de draden die haar met haar oma verbinden. Langs welke verhalen of assen kan verbondenheid tussen verschillende generaties ontstaan en worden vastgehouden? Deel 1. 
 Onderweg naar mijn grootouders glipt een herinnering mijn gedachten binnen. Op een oude video ben ik aan het spelen aan de rand van... Lees meer

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Op studiobezoek bij Koen van den Broek

Aucke Paulusma ging op studiobezoek bij kunstschilder Koen van den Broek. In de hoop inspiratie op te doen voor zijn eigen kunstenaarscarrière, bespreken ze de kunst. Lees meer

:Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje? 7

Sōsaku hanga: Modernistische kippenvelkunst volgens het boekje?

Waarom blijft prachtige kunst soms onbekend? Janke Boskma kreeg kippenvel van Sōsaku hanga en dook in de Japanse kunstgeschiedenis. Lees meer

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ook boze mensen kunnen kwetsbaar zijn

Ettie reageert voor een laatste keer op een brief van Jochum, door te schrijven over verdriet, kwetsbaarheid, woede en het belang van actief luisteren. Lees meer

:'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

'Hoop is het laatste dat sterft, maar op dit moment is de situatie tamelijk hopeloos': Sana Valiulina te gast in Zomergasten

Juul Kruse bekijkt de Zomergasten-aflevering van Sana Valiulina, waarin zij bovenal probeert hoop te houden en overeind te blijven tegen de achtergrond van immer grimmig Rusland. Lees meer

Een excuus in een klein restaurant

Een excuus in een klein restaurant

Ettie schreef een brief aan Jochum, die hem ontroerde. Hij besloot een brief terug te sturen over excuses, ouders en wat het betekent om zowel een cis-man én queer te zijn. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer