"We moeten duidelijker maken wat dit land zo geweldig maakt: de vrijheid jezelf te zijn." Met deze redenering onderbouwde PvdA-minister Asscher zijn plan om immigranten een participatiecontract te laten tekenen. Wat er precies in dat contract komt te staan is vooralsnog vaag, maar Asscher wil ermee zorgen dat nieuwkomers Nederlandse ‘normen en waarden’ gaan onderschrijven. Hij bedoelt daarmee vooral dat immigranten (lees: die moslims) meer van homo’s moeten gaan houden en moeten vinden dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn.
De vrijheid jezelf te zijn is niet iedereen gegund. De weigerambtenaar, de SGP’er, en de traditioneel opgevoede immigrant moeten doen alsof zij ineens niet meer geloven wat zij altijd al geloofd hebben. Zij moeten zich zonder aarzelen conformeren aan ‘onze’ normen en waarden – alsof ‘wij’ (en wie zijn ‘wij’ eigenlijk?) het daar allemaal over eens zijn. De emancipatie van homo’s en vrouwen wordt door politici graag gebruikt als hét teken van ‘onze’ verlichting en ‘hun’ achterlijkheid. Die politici zijn meestal rechtse, blanke mannen, met een speciale voorliefde voor het afrukken van hoofddoekjes, omdat dat zo goed zou zijn voor de emancipatie. Asscher schaart zich in een rijke traditie van vrijheidsstrijders.
Je kunt denken wat je wilt van mensen die homo’s of vrouwen minderwaardig vinden, maar die mensen een contract laten tekenen dat ze dat niet meer moeten doen, verandert natuurlijk niets. Dit is gastvrijheid op z’n Hollands: na eindeloze bureaucratische procedures blijkt dat jij die gelukkige bent die mag blijven. Vervolgens word je verwelkomd door Asscher: "Gezellig dat je er bent, wees lekker jezelf, hier heb ik een mooi contract met onze regels hoe jij jezelf moet zijn. Teken je even? En niet vergeten: maar één koekje bij de koffie. Zo doen wij dat nu eenmaal."