Mensen hebben vaak een mening. Over alles. Ik ook: het hebben van een interessante en onderbouwde mening past goed in mijn beeld van een ruimdenkend en intellectueel mens. Ik ben graag zo'n mens, dus zorg ik er voor dat ik een mening heb over allerlei uiteenlopende zaken. Over de dood van Amy Winehouse (tragisch), de schietpartij in Noorwegen (schokkend en alarmerend), de huidige Nederlandse regering (kortzichtig en zelfingenomen). En als ik nog geen mening heb? Dan lees ik een krant, kijk ik op internet of vraag ik het aan iemand anders. Maar soms lukt het me niet om een mening te hebben. Want soms zijn dingen zo erg, dat je niet zou willen dat ze bestaan.

De foto's uit Oost-Afrika van hongerige kinderogen en van mensen als schimmen zo mager, doen mijn doorgaans goed geoliede meningsmechanisme haperen. De gruwelijke toestand waar twaalf miljoen mensen zich nu in bevinden, en voorlopig ook niet uitkomen, is...

Verstomd blader ik door de krant en lees over het gebrek aan donaties op Giro 555 en de miljoenen die de VN bij elkaar proberen te schrapen. Het zal waarschijnlijk nooit genoeg zijn. Op de opiniepagina wijzen beschuldigende vingers vooral naar elkaar.

Het is de schuld van het Westen en het kolonialisme, zegt de één.Van de multinationals, zegt een ander. Van corrupte Afrikaanse regeringen, zegt weer een ander. Of van de VN die de Somalische krijgsheren hun gang lieten gaan, zegt de volgende.

Waarschijnlijk hebben ze allemaal gelijk, en juist door die complexiteit is de honger in Afrika nog altijd niet opgelost. Misschien is het ook daarom dat ik er geen mening over heb; honger in Afrika is er altijd, en lijkt niet te kunnen verdwijnen. Ondertussen hoor ik in het dagelijks leven mensen vooral weer praten over Amy Winehouse, de aanslagen in Noorwegen en de Nederlandse regering. Ik ben niet de enige zonder mening over honger. Dat is gevaarlijk, want dingen waar we geen mening over hebben, lijken voor ons niet te bestaan.

Door Roos Euwe