Eén keer per maand maakt hard//hoofd een keuze uit het werk van een talentvolle jonge beeldend kunstenaar die het waard is om te volgen. Deze keer een selectie uit het werk van Saskia Noor van Imhoff. Eind december toont ze werk in Huize Frankendael.
#1: Eindexamenwerk Gerrit Rietveld Academie 2008
#2: Werkproces eindexamenwerk 2008
#3: Fotofestival Naarden 2009
#4: Expositie in P/////AKT Amsterdam 2009
#5: Op de grens van Zwitserland-Italië, foto uit installatie #4
Wat zien we? Een archiefkamer, een netwerk. Bij #4 is het archief alleen nog in elementaire vorm, als opstelling en rangschikking, aanwezig. Basale onderdelen als schragen, lichten en glasplaten zijn uitvergroot en zelfstandig ingezet in een zorgvuldig gearrangeerde installatie.
Het lijkt een paradoxaal principe, een archief als kunstwerk. Een archief kent normaal gesproken een heldere opzet, geordend naar onderwerp, soort, datum, hoofdzaak en bijzaak. Een archief documenteert, structureert en conserveert en biedt mogelijkheden en openingen tot onderzoek en reconstructie. Maar ik presenteer de dingen in tijdelijk verband, zonder ogenschijnlijke ordening, voorkeur of verhaallijn. Mijn werk krijgt vorm op basis van de ruimte, mijn herinnering en associaties. De plaats waar het kunstwerk wordt uitgevoerd speelt een belangrijke rol. Voor ik begin meet ik alles op en plaats de voorwerpen evenwichtig in de ruimte, hierdoor krijgt het nieuwe inhoudelijke verbanden en betekenissen. Mijn archief is een doorlopend archief dat per gelegenheid een andere vorm en samenstelling kent. Dezelfde objecten in een andere ruimte opgesteld genereren dus een andere betekenis.
Kun je wat vertellen over je werkwijze? Mijn werk koppelt een veelomvattend perspectief aan een site-specifieke methode, dit betekent dat het werk voor het grootste deel afhankelijk is van de plaats waar het kunstwerk wordt uitgevoerd, en heeft daarom een tijdelijk karakter. Als iemand me vraagt mijn archief door te zetten, kan het zijn dat ik er een maand of langer elke dag werk, dan leef ik er bijna. Informatie en elementen uit de directe omgeving leg ik dan in verband met het bestaand archiefmateriaal, dit resulteert in archieven die per gelegenheid een andere vorm en samenstelling aannemen. Dit principe van het archief is ontstaan uit de behoefte om recht te doen aan een niet-hiërarchische blik op de wereld, en het gelijktijdig tonen van zaken die in de tijd of in hun aard geen ander verband kennen dan het verband dat op basis van herinnering, associatie en locatie gelegd kan worden.
Ik onderzoek de relatie tussen eerder werk, driedimensionaal toegepaste, fotografische principes als momentopname, herinnering, kadrering en belichting. Ik verzamel dia's, foto's, negatieven, schetsen, lichtbakken, lampen, kasten, stoelen, glas, ijzer, gips, sculpturen, videobeelden etc.
De verzameling kan van de oorspronkelijke situatie zijn, gevonden, nieuw en/of hergebruikt materiaal. Er komen altijd objecten bij en ze verdwijnen soms ook weer, af is het nooit...
Wat fascineert jou? De oneindigheid van een archief, de oneindigheid van dingen, de eindeloosheid. De manier waarop we de wereld interpreteren.
De waarheid bestaat niet, maar tegelijkertijd ook wel. Kees Hoed is een man die al jaren zijn huis verbouwd naar de verhoudingen van de gulden snede. Ik vind het een interessant gegeven dat het project nooit af zal zijn zonder dat hij daar echt bewust van is.
Wiens werk bewonder je? Op dit moment is dat Kees Hoed, Mark Manders en ik denk ook Joost Conijn, hij maakte een houten auto en een vliegtuig. Ik zou er zelf nooit het geduld voor hebben.