Een behoorlijke portie grof Indonesisch geweld. Met extra sambal." /> Een behoorlijke portie grof Indonesisch geweld. Met extra sambal." />
Asset 14

The Raid

De jonge Indonesische politieagent Rama is lid van een onervaren SWAT-team dat wordt ingezet om een flatgebouw van dertig verdiepingen schoon te vegen. Het gebouw wordt verhuurd aan ondergedoken criminelen en beheerd door Tama Riyadi, de grootste maffiabaas van Jakarta, bijgestaan door zijn twee lijfwachten Mad Dog en Andi. Al snel blijkt dat de politietroepen geen schijn van kans maken in deze hel. In deze anarchie grijpt Rama zijn kans om te laten zien wat hij in huis heeft...

Zara: Apa film pantat buruk!

Rutger: Itu fantastis, Bung.

Zara: Stoere taal, dat Indonesisch.

Rutger: Japans en Chinees zijn toch altijd ook een beetje grappig, dit was echt harde straattaal. Ik dacht dat Indonesiërs zo lief waren! Niet dus.

Zara: Nee, ze zijn echt heel lief! Maar als je je bapaotje op hebt, moet je wel oppassen dat ze je niet op brute wijze vermoorden. Blijkbaar.

Stephane: Ik dacht tijdens het kijken van de film: hebben we nu alle manieren waarop je iemand met je blote handen kunt vermoorden gehad? Maar toen bleek er inderdaad nog een andere manier te zijn. Het verbaasde me ook hoeveel je nog kunt doen met een stuk hout in je nek.

Zara: Wat ik heel vet vond aan de film, was dat het een soort game was. De hoofdpersoon moet zich door een aantal levels werken (in de vorm van verdiepingen). Eerst opwarmen met mitrailleurs, dan door een extreem messengevecht, daarna man tegen man en uiteindelijk uitkomen bij een eindbaas. En het draait allemaal om twee broers. Een soort Mario Bros., maar dan met iets meer bloed.

Rutger: Die Mad Dog was echt niet stuk te krijgen. Maar op een heel realistische manier, niet als een of andere overdreven reus die je normaal in actiefilms ziet.

Zara: Nee meer een overdreven dwergje. Het was de meest rauwe actiefilm die ik ooit heb gezien.

Stephane: Ja, die documentaire-manier van draaien werkt als een trein. Er was geen gebruik gemaakt van special effects en als je naar de making of kijkt, zie je maar twee lampen staan. Ik heb ook ergens gelezen dat er vijftien dokters op de set aanwezig waren.

Zara: Jezus, dat shot waarbij de camera gewoon achter een vechtmannetje aan een gat in springt.

Rutger: Hier zie je hoe ze dat filmden. Ze geven de camera gewoon over. Ik heb nog nooit zoiets gezien.

Stephane: Dat gebeurde wel al vaker. Orson Welles deed het in 1958 al met Touch of Evil.

Rutger: Actiefilms zijn vaak meer rechttoe rechtaan gefilmd, met lekker veel explosies, of veel kung fu-geschreeuw. Hier werd ook echt goed geacteerd, het verhaal was een bijzaak, maar zeker niet slecht, en de soundtrack was heel sterk. Is dit de geboorte van de art house actiefilm?

Zara: Ik lees hier de manier waarop ze vechten met messen in de film een traditionele Indonesische vechtsport is, genaamd Silat. Het was ook te perfect gechoreografeerd om zomaar bedacht te zijn. Wat een bruut geweld. Ik heb even geteld en ik heb wel 78 kelen doorgesneden zien worden.

Rutger: Ik zat alleen maar ‘ooooooohhhh!’ te roepen. Er ontstond een soort saamhorigheid in de zaal. We hadden zoveel plezier met z’n allen.

Stephane: Ik heb ook veel buiken opengereten zien worden. Of nekken omgedraaid. Dat gaat maar door. Je moet wel kunnen genieten van de verschillende manieren waarop mensen elkaar afslachten als je deze film kijkt.

Zara: Ja, je moet zin hebben in een behoorlijke portie grof geweld met extra sambal. Maar het is niet alleen voor mannen. Ik vond het in ieder geval geweldig.

Stephane: Maar is dit niet eigenlijk dezelfde kijkervaring als kijken naar een stieren- of gladiatorengevecht? Maakt ons dat niet tot barbaren?

Zara: Nee, dat is niet hetzelfde. Dit is fictie. Dat is echt. Dit is nepbloed en handige trucs. Dat is echt bloed, zweet en tranen. Toch?

Rutger: Op een gegeven moment moet je er gewoon om lachen. Het Tarantino-effect. Wat zijn we toch een afgestompte generatie, jongens. Oh, oh, oh.

Zara: Ja. En ik vind het heerlijk. Iemand nog wat popcorn?

Rutger: Toen die gast die andere gast pakte en achteruit sprong, waardoor hij zijn nek brak op die doorgebeukte deur!

Stephane: Jaaaaaa!

Zara: Wel heel opmerkelijk dat dit de eerste Indonesische film is die ik ooit heb gezien. En dan meteen zo’n harde. En goede! Je zou verwachten dat het gemaakt is door een stel Amerikanen die in Hollywood niet aan de bak kwamen en zich toen in Indonesië toch ontpopten. Maar het is echt een Indonesische productie. Alleen de regisseur is Welsh, dat dan weer wel.

Stephane: Die hoofdrolspeler had een baantje als telemarketeer. Mooie manier van carrière-plannen.

Zara: Dit is ook een low-budget film: hij kostte een miljoen dollar. Voor zo’n geniale actiefilm is dat echt een schijntje. Hij bracht al het viervoudige op!

Rutger: Grappig, dat je als kleine Welshman op je kamertje zit, terwijl het buiten regent en je moeder in de keuken een of andere schapenbuik aan het vullen is, en je je bedenkt: ik wil later films regisseren waarin Aziaten elkaar tot pulp slaan. En dat het nog lukt ook.

Stephane: Rutger, hoe zouden wij het doen in dat gebouw?

Rutger: Ik heb nog nooit gevochten. Ben een keer op mijn neus geslagen door een jongetje bij straatvoetbal. Ik denk dat veel beschaafde types als ik erover fantaseren om één keer iemand goed op zijn bek te slaan. Iemand die het verdient. En dat de omstanders dan langzaam beginnen te applaudisseren terwijl ik stoïcijns wegloop.

Stephane: Ik heb ook nog nooit gevochten. Een ex-militair heeft me wel eens een paar klappen verkocht omdat ik op zijn boot mijn eindexamenfeest aan het vieren was. Ik heb mijn vrienden nog nooit zo snel zien wegrennen. In mijn dromen sla ik wel heel veel mensen in elkaar inderdaad. Misschien dat ik daarom ook zo van dit soort films kan genieten.

Rutger: Maar tegelijk drukt zo'n rauwe film me met de neus op de feiten: ik zou het geen seconde in een achtersteegje volhouden. Als de eurocrisis zijn hoogtepunt bereikt en de pleuris echt uitbreekt, zou ik binnen een kwartier vol steekwonden uit een raam worden gegooid.

Stephane: Joe! En ik daar achteraan. Met mijn darmen uit mijn buik bungelend.

Zara: Volgens mij heb ik meer gevochten dan jullie twee bij elkaar. Ik zou denk ik als Mad Dog zijn. Klein en gestoord. En een beetje dodelijk natuurlijk.

Stephane: Volgens mij moeten Rutger en ik op Silat-les.

Rutger: Ik ben al bang voor mijn eigen keukenmes. Maar misschien is het nog niet te laat.

Zara: KAPOW!

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

:Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Hard//hoofd organiseert op 25 mei de eerste schrijfworkshop! Tijdens deze middag zul je onder begeleiding van Selm Merel Wenselaers, Marthe van Bronkhorst en Jochum Veenstra de tijd krijgen om met elkaar in gesprek te gaan en aan een tekst over mannelijkheid te werken. Aanmelden kan tot en met 22 april. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Oproep: Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een getalenteerde beelddenker (x/v/m) die visuele sturing geeft en die de redactie wil komen versterken! Lees meer

Oproep: Stouten Stift en het Rode Oor 2025 1

Oproep: De Stoute Stift en Het Rode Oor 2025

De jaarlijkse erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en de daaraan gekoppelde illustratiewedstrijd De Stoute Stift staan weer open voor inzendingen! We zijn op zoek naar de beste erotische verhalen om naar te luisteren en vier Nederlandse en vier Vlaamse illustratoren die een beeld willen maken bij de beste verhalen van de erotische schrijfwedstrijd. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Begraaf me, alsjeblieft! Een ode aan het beestje

Begraaf me, alsjeblieft! Een ode aan het beestje

Juul Kruse introduceert de Beestjesweken. Van 16 tot 29 maart zullen alle artikelen die we op Hard//hoofd publiceren gaan over kleine kruipers, slijmerige sluipers en gladde glibberaars. Juul vertelt waar diens fascinatie met beestjes begon en waarom die begraven wil worden na diens dood. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer