Asset 14

Argo

Een Hollywoodproductie over een CIA-operatie waarin een nep-Hollywoodproductie opgezet wordt zodat zes Amerikanen uit Teheran geëxfiltreerd kunnen worden. Eind jaren zeventig komen zes medewerkers van de Amerikaanse ambassade in Iran vast te zitten in het huis van de Canadese ambassadeur. Buiten is een revolutie aan de gang, een kolkende menigte staat klaar om elke Amerikaan die ze vindt op te knopen aan de hoogste hijskraan. Gelukkig is Ben Affleck (Tony Mendez, uh) daar om ze te redden - en zichzelf op de borst te kloppen.

Noor: Ik zat op het puntje van mijn stoel, met zweet onder de oksels. Maar wat is die Ben Affleck toch een saaie, fletse acteur. Dat was de grootste misser voor mij. Al is het natuurlijk wel handig om als geheimagent ongeveer nul emoties te hebben. Nu ik erover nadenk is de rest eigenlijk ook best flets.

Philip: De rest van de acteurs?

Noor: Nee, de hele film. Rete-spannend, en tegelijk best wel slecht.

Philip: Oké, Affleck is een matig acteur, ook in deze film. Maar als regisseur heeft hij me verrast. Sterk begin. Dat houdt 'ie niet tot het einde vast, maar zoals je zelf zegt is Argo ‘rete-spannend’. Wat mij betreft: missie geslaagd.

Brankele: Ho ho ho, even dimmen. Spannend, prima, maar je wist wel al precies hoe het af zou lopen. Halverwege begon ik me te realiseren dat ik naar een Amerikaanse propagandafilm zat te kijken. Voortgetrokken door meneer de regisseur die slechts één bepaald ernstig Botox-hoofd lijkt te kennen. Een Botox-hoofd gevuld met gebleekte tanden en ondersteund door een compleet geript lijf. Slechte setdressing, zeg ik dan.

Philip: Affleck wilde in eerste instantie Brad Pitt voor die rol. Affleck, Pitt, toch gek als je weet dat Tony Mendez in ‘t echt een kleine Latino is.

Brankele: Jezus, dan heeft Ben voor die rol niet eens dat semi-intellectuele regisseursbaardje willen afscheren om op z’n minst op z’n personage te lijken!

Noor: Maar Brad, die wel een fantastische acteur is (en heel lekker, uiteraard), wilde natuurlijk niet een karakter spelen waar niemand ook maar iets voor voelt. Dat vond ik echt een groot gebrek, je leefde totaal niet mee met wie dan ook. En if they don’t care, I don’t care. De ijdelheid van Ben, want hij wilde natuurlijk vooral zelf graag de hoofdrol spelen, zit Argo in de weg.

Brankele: Wat de film in de weg zit is dat de CIA hem heeft geproduceerd. Daar verdenk ik ze echt van. Het zou best kunnen - dat de rollen uit de film zijn omgedraaid: de CIA support stiekem een Hollywood-productie die gaat over hoe een CIA-operatie een Hollywood-productie gebruikt. Hij komt wel heel toevallig in een tijd dat er wat schermutselingen zijn tussen Iran en de VS, dus de Iraniërs als barbaarse martelaars met GROTE BAARDEN en BOZE V-WENKBRAUWEN laten zien en zo lekker pathetisch zieltjeswinnen komt ze wel goed uit. Ik heb nog heel aandachtig naar de kleine letters gekeken, maar zag geen ‘Special thanks to David Petraeus (ex-CEO CIA)’ staan.

Philip: Ik ben juist benieuwd waarom dit verhaal niet eerder is opgepakt door Hollywood. Operation Houseguests is in 1997 door President Clinton vrijgegeven, waarom dan nu pas die verfilming? De verhouding met Iran is al jaren slecht. Ik vond Argo in ieder geval geen propaganda. Onhandig op sommige momenten, ja. Propaganda, nee.

Brankele: Wha...?

Philip: Waarom zouden ze anders beginnen met een voice-over waarin uitgelegd wordt dat de VS die hele netelige situatie aan zichzelf te danken heeft. Bovendien wordt ook letterlijk gezegd dat de CIA fouten heeft gemaakt.

Noor: Voice-overs zijn helemaal niet slecht, vaak juist mooi. Maar in deze film wordt het raar gebruikt, alleen in het begin om heel veel ingewikkelde informatie heel snel te geven, en vervolgens komt het geen een keer terug. Terwijl op het einde weer achtergrondinformatie wordt gegeven, maar dan kiezen ze ervoor om dat via tekst te doen. Hallo, eenheid?

Brankele: En dan is het opeens alleen maar informatie over onze held Tony Mendez en z’n medaille, want daar gaat het in American Dream-land immers allemaal om. Wat kan mij het schelen waar die kerel nu woont, waar bleef de informatie over hoe het daarna is afgelopen met de Iraniërs, de sjah, en eventueel zelfs een link naar de huidige situatie - hoe die heeft kunnen ontstaan? Als ze echt een objectieve film hadden willen maken hadden ze juist dit moment aan moeten grijpen om de internationale betrekkingen een lekker stukje duiding mee te geven. Naar het publiek toe.

Philip: Maar Argo heeft helemaal niet de intentie om objectief te zijn! Voor een Hollywoodfilm is ‘ie juist erg gematigd. Affleck is duidelijk pro-Carter, en die inserts van oude televisiebeelden van belaagde Iraniërs in Amerika die hun woede voor de camera ventileren vond ik persoonlijk heel geslaagd. Het liet zien dat volkswoede in beide landen erg op elkaar lijkt.

Noor: Philip heeft gelijk, ik heb nergens gemerkt dat ze objectief zouden willen zijn. Maar die inserts, daar kijk je zo overheen. En daarna is het wel twee uur lang de Amerikaans helden die proberen te ontsnappen aan heel boos-kijkende, hard-schreeuwende, zwetende, Iraniërs. Er zat zelfs een politiek-correcte knuffel-islamiet in: Sahar (!), de schoonmaakster die de Amerikanen niet verraadt. ‘Wij (de Amerikaanse filmmakers) denken heus niet dat alle Iraniërs slecht zijn hoor, kijk maar, er doet er eentje een goede daad’.

Brankele: Haha, ja, en dan vlucht ze naar Irak, waar ze waarschijnlijk alsnog door Amerikaans vuur later zichzelf of haar kinderen zal verliezen. Ironisch.

Noor: Brankele is zo boos omdat Argo heel willekeurig gebruik maakt van een persoonlijke verhaallijn (man heeft pauze met vrouw en mist zoontje), en dit totaal niet goed uitwerkt - namelijk heel clichématig, makkelijk en nutteloos. En dan op het einde verwacht Affleck dat we allemaal ontroerd zijn als hij zijn kind en vrouw weer in zijn armen sluit. Dat gaat zomaar niet.

Brankele: Nee, dat gaat niet, en dat zwakte het verhaal ook alleen maar af. Sowieso was dat einde echt om te kotsen zo Amerikaans. Dat out-of-focus-shot als-ie de veranda van z’n vrouwtje-met-wie-het-onverwachts-toch-weer-goedkomt oploopt! Die muziek! Het had me niet verbaasd als The Star-Spangled Banner opeens had geklonken.

Philip: Wat zijn jullie kritisch! Dit is licht vermaak. Binnenkort mogen jullie weer gedeprimeerd, maar diep geroerd praten over Haneke.

Brankele: Argh, go fuck yourself, Philip.

Philip: ...

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Nog een keer: baas in eigen buik! 1

Nog een keer: baas in eigen buik!

Je zou zeggen dat het abortusrecht in Nederland vanzelfsprekend is, maar is dat eigenlijk wel zo? Een abortus is wettelijk gezien namelijk nog steeds strafbaar. Jihane Chaara neemt je mee in de politieke geschiedenis van het verworven abortusrecht in Nederland, die gepaard gaat met weerstand tegen dit recht op zelfbeschikking, maar ook met veel feministisch verzet en solidariteit. Lees meer

Auto Draft 8

Een transformatie van verlangen: brieven over consent

Wat als we consent en verlangen zélf als de voorwaarden van bevrijding en sociale rechtvaardigheid zien? Yousra Benfquih licht toe hoe genot-activisme ons niet alleen toelaat om ons tegen de dingen te verzetten, maar ook om te onderzoeken waar we naar verlangen. Lees meer

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

Iemand die me bij de hand neemt en me zegt hoe het moet, alles

'Ik verlang zo erg naar een inspirerend figuur die logica ontdekt in de willekeur van wat ons allemaal overkomt. Die tegen me zegt: "Marthe, zó is het, en de rest is bullshit".' Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

:Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Meld je aan voor de Hard//hoofd schrijfworkshop: hoe schrijf je over mannelijkheid?

Hard//hoofd organiseert op 25 mei de eerste schrijfworkshop! Tijdens deze middag zul je onder begeleiding van Selm Merel Wenselaers, Marthe van Bronkhorst en Jochum Veenstra de tijd krijgen om met elkaar in gesprek te gaan en aan een tekst over mannelijkheid te werken. Aanmelden kan tot en met 22 april. Lees meer

Mijn naam roept 1

Mijn naam roept

Hodo Abdullah beschrijft hoe de geschiedenis van Somaliland haar ook veel over haarzelf leerde. Hoe komt het dat het geloof in henzelf, de veerkracht en de trots van de Somalilanders zo verankerd zit in hun DNA? Wat geeft hun de kracht om door te gaan? Lees meer

:Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent! 1

Oproep: Reageer op de briefwisseling over seksueel consent!

Ben je vrij in je verlangen? Op welke manieren kunnen en willen we elkaar aanraken? Reageer vóór 2 juni op de brieven van Yousra Benfquih en Alara Adilow. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

een interview met Abel Kamps

Interview met Abel Kamps: 'Ik hou ervan als mijn werk meer een ervaring wordt en minder een object.'

Aucke Paulusma gaat in gesprek met kunstenaar Abel Kamps: Hoe verweef je absurditeit of humor in je kunst, en welke rol spelen deze elementen in het creëren van de impact die je werk op de toeschouwer heeft? Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

:Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Armoede, de bedpartner die je verlangen indringt: brieven over consent

Alara Adilow blikt terug op haar jongere zelf en ziet hoe onwetendheid en zelfdestructie haar afsneden van zorg en liefde, tot feministische en postkoloniale denkers haar aanraakten en haar openstelde om naar zichzelf en de wereld te kunnen kijken. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Afgebeeld is een vrouw in badpak, zwemmend tussen vissen.

Anders zijn is niet ‘tegen de natuur’

Marthe van Bronkhorst duikt in de diepzee en ontleert acht lessen die ze vroeger op school onderwezen kreeg. Lees meer

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie 2

Mooi vanbuiten en vanbinnen: pleidooi voor dagdagelijkse entomologie

Insecten hebben een slecht imago. We houden ze het liefst ver uit de buurt, maar dat is onterecht, vindt Jitte. Met dit artikel bewijst hij je graag van het tegendeel en vertelt hij hoe sluipwespen lieveheersbeestjes inschakelen als lijfwacht voor haar larven, over de indrukwekkende hersenen van de Darwinwesp, en hoe je een mierenkolonie opzet met één koningin. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Oproep: Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een nieuwe Chef Beeld!

Hard//hoofd zoekt een getalenteerde beelddenker (x/v/m) die visuele sturing geeft en die de redactie wil komen versterken! Lees meer

Oproep: Stouten Stift en het Rode Oor 2025 1

Oproep: De Stoute Stift en Het Rode Oor 2025

De jaarlijkse erotische schrijfwedstrijd Het Rode Oor en de daaraan gekoppelde illustratiewedstrijd De Stoute Stift staan weer open voor inzendingen! We zijn op zoek naar de beste erotische verhalen om naar te luisteren en vier Nederlandse en vier Vlaamse illustratoren die een beeld willen maken bij de beste verhalen van de erotische schrijfwedstrijd. Lees meer

Composthoop

Een symfonie van het kleine leven

Jesse Van den Eynden neemt je mee in de symfonie van het kleine leven dat zich afspeelt in de duisternis van de composthoop. In dit liefdevolle essay beschrijft hij hoe zijn leven steeds meer overgenomen wordt door de rottende en levende massa in zijn tuin, en hoe het slurpen, klikken en kraken van de aarde en haar bewoners een meditatieve ervaring worden. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer