Asset 14

Argo

Een Hollywoodproductie over een CIA-operatie waarin een nep-Hollywoodproductie opgezet wordt zodat zes Amerikanen uit Teheran geëxfiltreerd kunnen worden. Eind jaren zeventig komen zes medewerkers van de Amerikaanse ambassade in Iran vast te zitten in het huis van de Canadese ambassadeur. Buiten is een revolutie aan de gang, een kolkende menigte staat klaar om elke Amerikaan die ze vindt op te knopen aan de hoogste hijskraan. Gelukkig is Ben Affleck (Tony Mendez, uh) daar om ze te redden - en zichzelf op de borst te kloppen.

Noor: Ik zat op het puntje van mijn stoel, met zweet onder de oksels. Maar wat is die Ben Affleck toch een saaie, fletse acteur. Dat was de grootste misser voor mij. Al is het natuurlijk wel handig om als geheimagent ongeveer nul emoties te hebben. Nu ik erover nadenk is de rest eigenlijk ook best flets.

Philip: De rest van de acteurs?

Noor: Nee, de hele film. Rete-spannend, en tegelijk best wel slecht.

Philip: Oké, Affleck is een matig acteur, ook in deze film. Maar als regisseur heeft hij me verrast. Sterk begin. Dat houdt 'ie niet tot het einde vast, maar zoals je zelf zegt is Argo ‘rete-spannend’. Wat mij betreft: missie geslaagd.

Brankele: Ho ho ho, even dimmen. Spannend, prima, maar je wist wel al precies hoe het af zou lopen. Halverwege begon ik me te realiseren dat ik naar een Amerikaanse propagandafilm zat te kijken. Voortgetrokken door meneer de regisseur die slechts één bepaald ernstig Botox-hoofd lijkt te kennen. Een Botox-hoofd gevuld met gebleekte tanden en ondersteund door een compleet geript lijf. Slechte setdressing, zeg ik dan.

Philip: Affleck wilde in eerste instantie Brad Pitt voor die rol. Affleck, Pitt, toch gek als je weet dat Tony Mendez in ‘t echt een kleine Latino is.

Brankele: Jezus, dan heeft Ben voor die rol niet eens dat semi-intellectuele regisseursbaardje willen afscheren om op z’n minst op z’n personage te lijken!

Noor: Maar Brad, die wel een fantastische acteur is (en heel lekker, uiteraard), wilde natuurlijk niet een karakter spelen waar niemand ook maar iets voor voelt. Dat vond ik echt een groot gebrek, je leefde totaal niet mee met wie dan ook. En if they don’t care, I don’t care. De ijdelheid van Ben, want hij wilde natuurlijk vooral zelf graag de hoofdrol spelen, zit Argo in de weg.

Brankele: Wat de film in de weg zit is dat de CIA hem heeft geproduceerd. Daar verdenk ik ze echt van. Het zou best kunnen - dat de rollen uit de film zijn omgedraaid: de CIA support stiekem een Hollywood-productie die gaat over hoe een CIA-operatie een Hollywood-productie gebruikt. Hij komt wel heel toevallig in een tijd dat er wat schermutselingen zijn tussen Iran en de VS, dus de Iraniërs als barbaarse martelaars met GROTE BAARDEN en BOZE V-WENKBRAUWEN laten zien en zo lekker pathetisch zieltjeswinnen komt ze wel goed uit. Ik heb nog heel aandachtig naar de kleine letters gekeken, maar zag geen ‘Special thanks to David Petraeus (ex-CEO CIA)’ staan.

Philip: Ik ben juist benieuwd waarom dit verhaal niet eerder is opgepakt door Hollywood. Operation Houseguests is in 1997 door President Clinton vrijgegeven, waarom dan nu pas die verfilming? De verhouding met Iran is al jaren slecht. Ik vond Argo in ieder geval geen propaganda. Onhandig op sommige momenten, ja. Propaganda, nee.

Brankele: Wha...?

Philip: Waarom zouden ze anders beginnen met een voice-over waarin uitgelegd wordt dat de VS die hele netelige situatie aan zichzelf te danken heeft. Bovendien wordt ook letterlijk gezegd dat de CIA fouten heeft gemaakt.

Noor: Voice-overs zijn helemaal niet slecht, vaak juist mooi. Maar in deze film wordt het raar gebruikt, alleen in het begin om heel veel ingewikkelde informatie heel snel te geven, en vervolgens komt het geen een keer terug. Terwijl op het einde weer achtergrondinformatie wordt gegeven, maar dan kiezen ze ervoor om dat via tekst te doen. Hallo, eenheid?

Brankele: En dan is het opeens alleen maar informatie over onze held Tony Mendez en z’n medaille, want daar gaat het in American Dream-land immers allemaal om. Wat kan mij het schelen waar die kerel nu woont, waar bleef de informatie over hoe het daarna is afgelopen met de Iraniërs, de sjah, en eventueel zelfs een link naar de huidige situatie - hoe die heeft kunnen ontstaan? Als ze echt een objectieve film hadden willen maken hadden ze juist dit moment aan moeten grijpen om de internationale betrekkingen een lekker stukje duiding mee te geven. Naar het publiek toe.

Philip: Maar Argo heeft helemaal niet de intentie om objectief te zijn! Voor een Hollywoodfilm is ‘ie juist erg gematigd. Affleck is duidelijk pro-Carter, en die inserts van oude televisiebeelden van belaagde Iraniërs in Amerika die hun woede voor de camera ventileren vond ik persoonlijk heel geslaagd. Het liet zien dat volkswoede in beide landen erg op elkaar lijkt.

Noor: Philip heeft gelijk, ik heb nergens gemerkt dat ze objectief zouden willen zijn. Maar die inserts, daar kijk je zo overheen. En daarna is het wel twee uur lang de Amerikaans helden die proberen te ontsnappen aan heel boos-kijkende, hard-schreeuwende, zwetende, Iraniërs. Er zat zelfs een politiek-correcte knuffel-islamiet in: Sahar (!), de schoonmaakster die de Amerikanen niet verraadt. ‘Wij (de Amerikaanse filmmakers) denken heus niet dat alle Iraniërs slecht zijn hoor, kijk maar, er doet er eentje een goede daad’.

Brankele: Haha, ja, en dan vlucht ze naar Irak, waar ze waarschijnlijk alsnog door Amerikaans vuur later zichzelf of haar kinderen zal verliezen. Ironisch.

Noor: Brankele is zo boos omdat Argo heel willekeurig gebruik maakt van een persoonlijke verhaallijn (man heeft pauze met vrouw en mist zoontje), en dit totaal niet goed uitwerkt - namelijk heel clichématig, makkelijk en nutteloos. En dan op het einde verwacht Affleck dat we allemaal ontroerd zijn als hij zijn kind en vrouw weer in zijn armen sluit. Dat gaat zomaar niet.

Brankele: Nee, dat gaat niet, en dat zwakte het verhaal ook alleen maar af. Sowieso was dat einde echt om te kotsen zo Amerikaans. Dat out-of-focus-shot als-ie de veranda van z’n vrouwtje-met-wie-het-onverwachts-toch-weer-goedkomt oploopt! Die muziek! Het had me niet verbaasd als The Star-Spangled Banner opeens had geklonken.

Philip: Wat zijn jullie kritisch! Dit is licht vermaak. Binnenkort mogen jullie weer gedeprimeerd, maar diep geroerd praten over Haneke.

Brankele: Argh, go fuck yourself, Philip.

Philip: ...

Mail

Redactie

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Column: Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Dat heet ‘een gesprek voeren met elkaar’

Als een vriendin van Eva op date gaat met een man waarmee Eva zelf al eerder afsprak, is ze erg benieuwd naar haar bevindingen. Lees meer

:The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

The chosen family: Beelden van queer vruchtbaarheid

Marit Pilage onderzoekt beelden van queer vruchtbaarheid in de kunst om zo de definitie van vruchtbaarheid, zwangerschap en ouderschap te herdefiniëren. Lees meer

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Een woud vol dichtgetimmerde hokjes

Zazie Duinker baant zich een weg door het oerwoud van de (hergedefinieerde) woorden. Lees meer

In de afwezigheid van 1

In de afwezigheid van

Marit Pilage onderzoekt de rol en betekenis van kunst bij zwangerschap en vruchtbaarheid, maar vooral ook bij het uitblijven daarvan. Lees meer

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik toch een mannenhater?’ 6

Kijkend naar kunst van mannen: ‘Ben ik dan toch een mannenhater?’

Puck Lingbeek's vader stelt dat haar boosheid richting mannen haar interpretaties van kunst beïnvloedt. Puck is het daar niet mee eens, maar het zet het haar wel aan het denken. Lees meer

Column: Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Het glas wijn waar ik zin in heb bestaat niet

Twee jaar geleden vroeg Eva nog aan een collega waarom ze niet dronk. Inmiddels laat ook zij de alcohol links liggen en is ze zelf degene die wordt bevraagd. Lees meer

(Ont)hechting

(Ont)hechting

Als Aisha op proef intrekt bij haar geliefde en haar eigen gekoesterde plek achterlaat, is het net het alsof ze een onvaste vorm aanneemt. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Liever een monster

Liever een monster

Het is moeilijk te accepteren dat mensen kunnen doden, maar waarom maken we van moordenaars karikaturen? Een voorpublicatie uit Lotje Steins Bisschop en Roselien Herderschee Dodelijke gekte. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Hoe in Duitsland het Zionistische establishment wint

Hoe in Duitsland elke vorm van empathie met inwoners van Palestina wordt verboden

De situatie in Duitsland is de laatste dagen geëscaleerd. Het politieapparaat en de politiek gebruiken harde repressiemiddelen om vooral Duitse mensen van kleur of met een migratieachtergrond de kop in te drukken. Zij verliezen op dit moment hun vrijheid van meningsuiting. Lees meer

Hypnose

Op een dag breng ik alle wereldleiders onder hypnose

Een betere wereld begint bij een andere gedachte en daarom besluit Marthe van Bronkhorst hypnotiseur te worden. Lees meer

Column 1

Je opnemen in mijn testament

Een lugubere ontdekking tijdens een boswandeling doet Eva nadenken over wat we achterlaten voor onze nabestaanden als we overlijden. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Aaah, het launchfeest!

Aaah, het launchfeest!

Na de lancering van ons derde papieren tijdschrift willen we onze lezers, schrijvers en makers graag uitnodigen om dit grote succes samen met Hard//hoofd te vieren op 26 oktober in Amsterdam. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Automatische concepten 71

We hebben een probleem met de derde helft

Een voetbalwedstrijd stopt officieel misschien op het veld, maar Marthe van Bronkhorst merkt in de trein dat het slinkse spel doorgaat. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier! 

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer