Asset 14

Djinn

Djinn 1

Om in hun relatie de onoverbrugbare meningsverschillen te vermijden hadden Barbara en Claudel  een spel bedacht. Djinn, noemden ze het, naar het verhaal van de geest in de fles. Ieder jaar mocht een van hen drie wensen doen en de ander moest deze inwilligen, althans twee daarvan, compromisloos, en daarna draaiden de rollen om. Op een avond die misschien wel een van de laatste zou kunnen zijn, blijft er nog één wens over.     Een kort verhaal van Jos Jansen over een onvoorspelbare avond in juli, twee blote schouders en een laatste wens. 

 

Barbara en Claudel besloten uit elkaar te gaan op een avond in juli. Ze zaten in de woonkamer, waar ze meestal hun tijd doorbrachten. Hoewel het al een tijdje niet zo goed ging tussen hen, was Barbara toch verrast. Met hem had ze het leven van een Zwitsers uurwerk geleid. Maar sinds die ander dat mechanisme had ontregeld waren haar dagen onvoorspelbaar geworden.

Claudel stond op en liep naar de buffetkast. Aan zijn bewegingen kon ze zien dat hij een glas inschonk, leegdronk en weer bijschonk. Toen hij zich omdraaide en haar een glas aanreikte, glom het polshorloge dat ze hem had gegeven. Hij stond voor haar. Een meter vijf en tachtig, een en al pezen en spieren vanwege het roeien.

‘We moeten de details nog doornemen,’ zei hij. ‘Maar dat hoeft niet nu.’

‘Je bedoelt, hoe is ze in bed?’

‘Als jij dat wilt.’

Het klonk nonchalant. Misschien wel te veel.

Barbara ging zomers gekleed: een zwart hemdje, dunne elastieken bandjes. Haar bruine haar en borsten droeg ze los. Van haar gin-tonic drinkend nam ze hem op.

‘Ik ben je nog wat vergeten te vertellen,’ begon ze.

‘Vergeten? Jij?’

‘Ja, ik. Gisteren ben ik bij haar langs geweest.’

Nu had ze zijn aandacht.

‘Bij Lucy, zo heet ze toch?’ ging ze verder.

‘Je weet hoe ze heet.’

‘Ik kreeg de stellige indruk dat haar KRALENPARADIJS niet zo goed loopt. Alleen die naam al. Misschien dat ik daarom iets heb gekocht. Een armband. Ik vroeg haar het in te pakken en ze deed het braaf.’

‘Ze is aardig.’

‘Dat vat het wel zo’n beetje samen, ja. Toen ik wegging heb ik haar nog iets gevraagd. Wil je weten wat?’

‘Nee.’

‘Of je bij haar wel anaal mocht.’

‘Nee,’ zei hij, ‘dat heb je niet. Zo zit jij niet in elkaar.’

‘Een volstrekt legitieme vraag,’ zei ze. ‘Wat wou je anders gaan doen, vadertje spelen met haar kinderen?’

‘Kappen Barbara. Je bent boos en probeert me op de kast te jagen.’

Vrienden zeiden weleens dat ze elkaar zo goed aanvulden. Zelf zag ze dat anders. Wanneer je iemand leert kennen die in alles je tegenpool is, bewonder je hem of haar voor die karaktereigenschappen die je zelf mist. Wanneer je jaren met diezelfde iemand doorbrengt, slaat bewondering om in irritatie. Niet over alles, veel van zijn of haar aard neem je voor lief, maar uiteindelijk blijven er een paar dingen over die je probeert te veranderen. Wezenlijke dingen. Maar iemands karakter is weerbarstige materie. En niet alles laat zich voegen, zoals er ook mengsels bestaan die elkaar van nature afstoten. Wat rest is de modus om daarmee om te gaan. Voor hen was dat het spel geweest.

Het schoot haar ineens te binnen.

‘Djinn,’ zei ze.

Onmiddellijk keek hij op.

Om in hun relatie de onoverbrugbare meningsverschillen te vermijden hadden ze een spel bedacht. Djinn, noemden ze het, naar het verhaal van de geest in de fles. Ieder jaar mocht een van hen drie wensen doen en de ander moest deze inwilligen, althans twee daarvan, compromisloos, en daarna draaiden de rollen om. Het was allemaal vrij onschuldig begonnen: het horloge dat hij nu droeg, haar zilveren ketting, de belachelijk dure racefiets, een skivakantie waar ze eigenlijk geen tijd voor hadden, maar later had het spel een veel grimmiger karakter aangenomen. Djinn zoals ze het de laatste jaren speelden verontrustte hen, tegelijkertijd wond het hen op. Voortdurend hadden ze elkaar per opbod uitgedaagd. Anaal had ze echter geweigerd.

‘Wat is er met Djinn?’ Argwanend keek hij haar aan.

Ze gaf geen antwoord. Ze liep naar de buffetkast en schonk nog een glas in. Daarna liep ze door naar de radio en draaide aan de knoppen totdat ze muziek vond die haar beviel. Een bekend rocknummer, een pakkende gitaarlick. Ze begon te dansen.

‘Barbara, wat is er met Djinn?’

‘Ik heb nog een wens te goed.’

‘Dat lijkt me niet zo’n goed plan.’

‘Je hebt het beloofd,’ zei ze. ‘Of ben je van plan om al je beloften te breken?’

Heupwiegend kwam ze op hem af.

‘Je wilt dansen?’

Ze knikte.

‘Je wilt nu dansen?’ Ze hoorde het ongeloof in zijn stem, hoorde hem haast denken: wat kan er nou misgaan?

Ze greep zijn handen.

Aarzelend bewoog hij mee.

Ze dansten totdat het nummer was afgelopen. Claudel wilde weglopen, maar Barbara hield hem tegen. Ze zette een andere zender op, een ander lied. Een hoge toon vulde de kamer. Een monotone drumbeat vlocht zich tussen de ijle tonen en een vrouwenstem begon mee te zingen, steeds dezelfde onverstaanbare woorden herhalend. Barbara sloot haar ogen. Er gebeurde iets met haar. Een herinnering aan hun begintijd kwam bovendrijven.

Ze hadden elkaar tijdens hun studietijd leren kennen. Beiden eerstejaars student, lid van de roeivereniging. Op een middag hadden ze de dubbel wherry genomen en waren naar het eiland in het midden van het meer geroeid. Het water was vlak en verlaten. Halverwege trok Claudel opeens zijn kleren uit en sprong overboord. Verbaasd, ietwat opgelaten ook, roeide Barbara alleen verder, terwijl hij met langzame slagen achter haar aanzwom. Ze was al een tijdje op het eiland toen hij eindelijk aankwam. Zijn gestalte rees uit het flesgroene water op, de late middagzon achter hem. Lome zomerhitte lag over het tafereel: zijn natte haar, de gladde borstkast, de druppels die ervan af gleden, het gemak waarmee hij naast haar ging liggen, de warmte van hun eerste, zoute kus. Het was een perfecte dag geweest.

‘Wat is er?’ Claudel keek haar vragend aan.

Ze probeerde te praten, maar er kwam niets. Verdriet sloeg als een moker tegen haar borstkast. Ze herinnerde de wind, de golfslag van het water, het gekrijs van de meeuwen.

‘Weet je nog,’ zei ze zacht, ‘van onze eerste keer?’

‘Natuurlijk weet ik dat nog.’

‘Op het eiland midden in het meer,’ zei ze.

‘Natuurlijk.’

‘Als konijnen. Weet je dat nog?’

Ze haalde drie keer adem en dronk haar glas leeg.

‘Drink nou niet zoveel.’

Ze negeerde hem en schoof het bandje van haar hemd naar beneden.

Fronsend keek hij naar haar blote schouder. ‘Niet doen,’ zei hij.

Ze glimlachte. Met het andere bandje deed ze hetzelfde.

 

Beeld: Daisuke Chen via Flickr.

Mail

Jos Jansen is vader, ICT’er, schrijver.  Schreef proza voor Parmentier, LAVA en Kort Verhaal. Schrijven is voor hem duursport voor de geest.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Mijn Apocalypsis Leydenensis 1

Mijn Apocalypsis Leydenensis

In deze gedichten vliegt Joshua Snijders koerend over een postapocalyptisch Leiden, zijn Lays-chipszakjes tijdens een uitstapje in de Melkweg achtergelaten en zwemmen walvissen op wieltjes. 'De vraag is of je voetafdrukken kunt achterlaten wanneer er geen zwaartekracht is.' Lees meer

Water landt zachter

Water landt zachter

Via een staalarbeider en een PVV-stemmer onderzoekt Angelika Geronymaki zichzelf. Kan ze, zonder het doen van aannames, de ander leren kennen? Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter 1

De archivaris en haar dochter: Morgen zal alles anders zijn

‘Even eufy checken.’ In ‘Morgen zal alles anders zijn’ dicht Bareez Majid over de eindeloze keuzes en opties die een dag voortbrengt. Een dag die getekend wordt door de sluimerende aanwezigheid van de videofeed van een beveiligingsapp. Lees meer

Bleekzucht en bloedarmoede

Bleekzucht en bloedarmoede

Menstruatie is stil en onzichtbaar. We kijken weg en gaan door. Maar wat als dat niet langer kan? Wat als het bloed de samenleving binnenstroomt en ons verdrinkt? Esther De Soomer onderzoekt hoe de maatschappij dan reageert. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

De archivaris en haar dochter: Een anatomie van opa's dochter

In ‘Een anatomie van opa’s dochter’ reconstrueert Bareez Majid de verschillende deeltjes die samen een moeder maken. Een moeder die door een ziekte in de war is, en veel dingen vergeet – soms zelfs haar eigen kinderen. Lees meer

Auto Draft 9

Dat het was

Hoe ga je om met herinneringen die te pijnlijk zijn om onder ogen te komen? Olivier Herter maakt het publiek getuige van een versnipperd landschap van herinneringen. Vloeiend, stemmig en ogenschijnlijk zonder plot wordt geprobeerd woorden te vinden, waar geen woorden voor te vinden zijn. Dit verhaal werd eerder op toneel gebracht door t Barre Land. Lees meer

:De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

De archivaris en haar dochter: De eeuwige lijsten

‘Ik wil geen literatuur van je maken.’ Hoe berg je je moeder in je schrijven, zonder haar essentie te bevriezen? Bareez Majid dicht in woord en beeld over ‘soon-to-be-dead-mothers’ en onderzoekt hoe hun lichamen functioneren als vergankelijk archief. Lees meer

Auto Draft 7

Moederland

Zelfs in de Italiaanse zon lukt het niet altijd om donkere gedachten op afstand te houden. Roos Sinnige laat ons meedrijven op de ongrijpbare stroom die dan ontstaat. Lees meer

zonderverdergroet

zonder verdere groet

Rijk Kistemaker doet niet aan groeten. Rijk schrijft gedichten terwijl hij bezig is met andere dingen, zoals het opladen van een gehuurde Kia en huilen. Laat je meevoeren op zijn poëtische gedachtestroom. Lees meer

Jonathan de slakkenman

Jonathan de slakkenman

'Hij zag simpelweg hoe de slak zich terugtrok in zijn huisje wanneer het zich onveilig achtte. Vanwege hun gedeelde lot, voelde Jonathan zich geroepen om de naaktslak ook een toevluchtsoord te bieden.' In dit korte verhaal van Ivana Kalaš neemt Jonathans slakkenfascinatie langzaam zijn leven over. Lees meer

Het insectenhotel

Het insectenhotel

‘Ik kan wel voor je krimpen.' Dieuke Kingma onderzoekt in een kort verhaal vol spinnenpoten en keverschildjes of je de ruimte die je inneemt in een relatie ook weer terug kan geven. Lees meer

Auto Draft 6

ode aan de lepismA saccharinA

Lieke van den Belt neemt je mee in de wereld van de zilvervis. Met lichte en vervreemdende beelden schetst ze in twee gedichten een dialoog tussen deze beestjes en hun slachtoffers. Lees meer

Enterprise, Alabama

Enterprise, Alabama

Charlotte Duistermaat neemt je mee in de enigszins absurde culturele en historische impact van een snuitkeverplaag op een Amerikaans dorpje en de vergelijkbare migratiestromen van mens en dier. Lees meer

Auto Draft 5

Verpopping

Wanneer een rups zich in de sombere wintermaanden in haar keukenraam nestelt, koestert de hoofdpersoon in dit verhaal van Esther De Soomer voor het eerst weer gevoelens van liefde en tederheid. Lees meer

Huizen, omhulsels 1

richtingen, ruimtes, rijping

Anne Ballon schreef drie gedichten over een innerlijk dialoog. Met zachte, precieze en lichamelijke beelden neemt Anne ons mee in een conflict tussen een ‘jij’ die naar geborgenheid in seksuele ervaringen zoekt en een ‘ik’ die aan dit zoeken probeert te ontsnappen. Lees meer

Stilte

Stilte

Haren wassen bij de kapper, of een ochtendkoffie in een treincoupé. Angelika Geronymaki neemt je in dit gedicht mee langs vormen van stilte. Lees meer

Schieten op de maan

Schieten op de maan

'I shot the moon, and I’ll do it again if I have to.' Julien Staartjes vindt het moeilijk te bevatten hoe de wereld letterlijk in brand staat, maar er toch vooral ogen zijn gericht op wie de grootste raket kan bouwen. Daar kan geen fictie tegenop, maar je moet het toch proberen. Lees meer

Ik was elf

Ik was elf

In dit verhaal onderzoekt Jochum Veenstra waar de grens tussen fictie en werkelijkheid ligt voor kinderen. En tot welk punt kan je als ouder je zoon beschermen? Lees meer

 1

De zee

Mariska Kleinhoonte van Os schrijft met groot mededogen en rauwe eerlijkheid over degenen die tussen de mazen van het net en de mazen van de wet vallen, in de verhalenbundel 'Tussen de mazen' die op 14 februari verschijnt. Op onze site lees je alvast een voorpublicatie. Lees meer

De rattenkoning

De rattenkoning

Een schoolreis naar Praag klinkt als een feestelijke afsluiting van de middelbare school: slapeloze busritten, sigaretten in de schaduw van kasteelparken en stiekeme plannen om absint te drinken in hotelkamers. Maar in dit verhaal van Nick De Weerdt eindigt de reis voor een onafscheidelijke vriendinnengroep met een onverwachte confrontatie: de rattenkoning. Lees meer

Hard//hoofd zoekt vóór 28 juli 2.500 trouwe lezers!

Hard//hoofd verschijnt weer op papier, nu met extra bijlage! In Honger lees je over de pijn, het verlangen en de schoonheid van datgene waar we naar smachten. Schrijf je vóór 28 juli in voor slechts 3 euro per maand en ontvang Honger in september in de brievenbus, mét bijlage Ik wil, wil jij ook? over seksueel consent. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer