Asset 14

De tomatigheid van mijn gezicht

De tomatigheid van mijn gezicht

Wat gebeurt er als je geïnterviewd wordt door twee van je leerlingen, maar je geconfronteerd blijkt te worden met gênante wetenswaardigheden over jezelf? Voor je het weet biecht je je eigenlijke motieven en ideeën op, zonder dat je dat van plan was. In het kader van de biechtweek: Iduna Paalmans zelfinterview over blozen, schrijven en geld verdienen.

Ieder kind is een kunstenaar, schreef Pablo Picasso. De moeilijkheid is er één te blijven als je groot bent. Wij zijn het daar helemaal mee eens. Als wij om ons heen kijken, zien wij eigenlijk alleen maar kunstenaars, en een heleboel volwassenen die jaloers op ons zijn. Wij vinden dit een heel interessant fenomeen en zeiden dan ook volmondig ja tegen deze interviewopdracht.

Wij zijn twee leerlingen (13 en 14 jaar) van Iduna Paalman. Onze namen zijn bij de redactie bekend. Wij bekijken Iduna nu al een tijdje vanaf onze plek in de klas, en vragen ons een paar dingen over haar af. Als kernvraag hebben wij waarom ze in hemelsnaam is gaan lesgeven op een middelbare school, terwijl ze in feite zo graag schrijver wil worden. Maar we weten dat we die vraag goed moeten opbouwen; we willen haar niet afschrikken. Wij spreken haar op een zaterdagochtend bij haar thuis. De winterzon schijnt door de ruiten, de duivenkak op haar balkon straalt in het waterige licht. Ze biedt ons koffie aan.

Dat drinken wij nog niet.
God ja dat is waar ook. Een wijntje dan? Grapje.

Iduna lacht schril. Wij kijken elkaar aan.

Waar bent u vandaag mee bezig?
Ik ben een column aan het schrijven en een les aan het voorbereiden. En ik werk al een tijdje aan een gedicht, maar ik ben nog helemaal niet tevreden met de laatste twee strofes.

Al die dingen tegelijkertijd?
Nou ja, een beetje om en om. Zaterdag is altijd een erg slordige dag, dan kan ik in een kwartier zowel bezig zijn met het schrijven van een alinea van een kort verhaal, als met het nakijken van een toets, als met het stofzuigen van de keuken.

Hm, wij dachten dat u meer gestructureerd was. Komen wij wel eens voor in uw columns of verhalen?
Bijna nooit. Ik probeer die werelden een beetje gescheiden te houden, hoewel dat soms niet helemaal lukt. Ach kom, nu niet sip kijken. Er gaat echt genoeg van mijn energie en levensgeluk naar jullie.

Hoe bedoelt u dat?
Dat jullie veel vragen van mij, ik vind lesgeven nog steeds best heel spannend. Ik lig me heel vaak af te vragen of ik het wel goed heb aangepakt, met jullie, in die lessen van mij.

U vindt het moeilijk om boos te worden.
Kijk daar ga je al.

Als u boos wordt, wordt u soms ineens helemaal rood. U verandert zeg maar binnen zes seconden in een soort overrijpe tomaat. Bent u zich hiervan bewust?
Iduna wordt rood. Ik heb nooit echt goed boos kunnen worden. Ik heb het eigenlijk nooit geleerd, ik kropte alles op. Als ik als kind eens boos was verstopte ik me op mijn kamer en schreef ik heel nare brieven aan de mensen die mij verdrietig of kwaad hadden gemaakt. Dan werkte ik uren aan een enorm epistel voor mijn vader, heel secuur gecomponeerd en beargumenteerd schreef ik waarom hij fout zat en een lul was. Dan dacht ik: hier zal je ‘m krijgen, en dan was ik van plan die brief onder de deur van zijn werkkamer door te schuiven. Maar dat deed ik nooit.

Waarom niet?
Dat durfde ik niet. Ik vond het idee dat er mensen boos op mij waren, en ik op hen, heel beangstigend. Nu heb ik dat veel minder, maar nog wel een beetje. En dat kleine beetje hoopt zich op in die tomatigheid van mijn gezicht.

Wilt u het gedicht waar u aan werkt aan ons voorlezen? Misschien kunnen wij u helpen.
Dat durf ik ook niet.

Hoezo? Wij zijn het maar hoor.
Oké dan. Iduna leest de eerste twee strofes voor van het gedicht waar ze aan werkt. Wij kijken elkaar zo nu en dan aan. Als ze klaar is valt er een stilte. Best wel een beetje awkward.

Wij begrijpen het niet helemaal.
Dat is niet erg. Dat hoeft ook niet, jullie hoeven me niet te helpen.

U wilt liever schrijven dan ons lesgeven.
Wat? Natuurlijk niet! Jeetje, dat klinkt wel heel rigide. Ik vind jullie superleuk. Hoe weten jullie dit trouwens?

Dat voelen wij aan u.
Niet.

Wel.
Brutale kutkinderen.

Wát zegt u?!
Dat zei ik niet. Dat zei ik niet, please jongens ga hiermee niet naar de afdelingsleider, ik wil nog een tijdje jullie docent blijven.

Oké, u wilt nog een tijdje onze docent blijven. Maar u wilt ook liever schrijven dan ons lesgeven. Wij snappen het niet meer.
Ik denk dat ik jullie nodig heb. Ik heb jullie een paar dagen in de week nodig om te kunnen voelen hoe graag ik wil schrijven. Snappen jullie dat?

Dat snappen wij niet helemaal. Wat is dan onze meerwaarde? (Wij hopen nu dat ze iets zegt als ‘Ik heb jullie nodig omdat ik jullie zo waanzinnig inspirerend en lief vind.’ Maar dat zeggen wij natuurlijk niet hardop. Onze behoefte aan liefde en bevestiging uiten wij niet vaak zo letterlijk.)
Stilte.

Als u nu gaat zeggen: ‘Het geld dat ik met jullie verdien,’ dan gaan wij er persoonlijk voor zorgen dat de komende weken in de klas voor u geen pretje zullen zijn.
Korte stilte.
Het geld dat ik met jullie verdien.

Wij maken een geluid dat een combinatie is tussen grommen en gillen, en schuiven Iduna’s koffie van de tafel. Dan begint Iduna te huilen, wat ook echt heel awkward is. Daarna wordt het interview voor onbepaalde tijd gestaakt.

Wij hebben veel geleerd van deze opdracht en snappen nu nog beter wat Pablo Picasso bedoelt. Wij hopen dat we een hoog cijfer krijgen.

Dit stuk verscheen in 'De beste vragen zijn woordenloos' van Stichting ABCYourself. In deze bundel werden 'zelfinterviews' opgenomen van alle schrijvers die voor het schrijfproject ABCYourself schreven. De bundel is verkrijgbaar via bovenstaande link.

Mail

Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.

Bram Dirven is oud-chef Illustratie van Hard//hoofd.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
Lees meer
test
het laatste
De macht van het lookje

De macht van het lookje

Columnist Loïs Blank analyseert de stijlkeuzes van Zuckerberg, en Ivanka en Donald Trump. Wat proberen ze met hun kleding te zeggen, en wat hangt er van hun kledingkeuzes af? Lees meer

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

Ze willen niet dat je dit weet over ons voedselsysteem

When life gives you hepatitis A-bessen, kruipt Marthe van Bronkhorst in de pen om het toch nog eens over de voedselindustrie te hebben. Lees meer

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024) 1

Een kijkje in mijn consumentenziel (2024)

De gemiddelde Nederlander koopt vaak kleding, en heeft er vaak ook nog geen overzicht over. Columnist Loïs Blank houdt haar eigen koopgedrag elk jaar weer bij. Lees meer

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Elke trui is een kersttrui, je moet alleen zelf voorbij Rudolf kijken

Misschien heb jij hem nu wel aan: de kersttrui. Een onschuldig grapje of een kledingstuk dat perfect toelicht wat er mis is met de kledingindustrie? Lees meer

Lieve groetjes van Venus

Lieve groetjes van Venus

Lieke van den Belt vertelt in deze column over haar relatie met en tot Venus. Kijken ze elkaar aan? En zien ze de ander dan ook? Lees meer

Auto Draft 1

Hoe jij politiek je zin weer krijgt: valse dilemma’s, overdrijven en nog drie tactieken die ik leerde van mijn vader

Marthe van Bronkhorst leerde van haar vader dat goed vals niet lelijk is. In deze column legt ze je drie technieken uit om je (politieke) zin te krijgen. "Links, doe nou eens wat mijn vader deed: nooit genoegen nemen met minder." Lees meer

Zwervende organen en feminiene furie

Zwervende organen en feminiene furie

Hysterie was vroeger een diagnose voor seksueel gefrustreerde vrouwen, in deze column pakt Lieke van de Belt het woord terug. Lees meer

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Gaten in mijn vroegste overtuiging

Michiel Cox’ broer wil als vrijwilliger het leger dienen. Hoe kan Michiel zijn begrip daarvoor rijmen met de idealistische opvoeding van zijn ouders? Lees meer

Het kattenvrouwtje dat de boom in sprong

Lieke van den Belt mijmert over verlegenheid en Minoes. Waarom bestaan er toch zo veel vooroordelen over kattenvrouwtjes? En zal ze zelf veilig vanuit de boom toekijken, of springt ze er uit? Lees meer

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

‘Zij moet echt normaal doen!’ riepen de mensen die verkrachtingsfantasieën over mij schreven

Marthe van Bronkhorst dacht dat het met conservatieve haat en machocultuur wel meeviel in Nederland, maar na anderhalve maand online haat en doodverwensingen, weet ze beter. Lees meer

We hebben armoede opgelost: een toneelstukje

Marthe van Bronkhorst schreef een kort toneelstukje waarin Ruben Brekelmans en Dilan Yesilgöz uiteenzetten hoe ze armoede willen gaan oplossen. Lees meer

Dunne intellectuele belangstelling

Dunne intellectuele belangstelling

Michiel Cox is vastbesloten om als docent aan zijn mbo-studenten meer dan alleen praktische kunde over te dragen. Hoewel studenten zijn lessen mild spottend een ‘zitvak’ noemen, merkt Cox dat bij sommigen intellectuele nieuwsgierigheid opbloeit, ondanks de lage verwachtingen van de buitenwereld. Lees meer

How can I make this about me? 1

How can I make this about me?

Marthe van Bronkhorst staat stil bij een jaar genocide en pleit ervoor om het meer over onszelf te laten gaan: 'Die dode Palestijnen hadden jouw kinderen kunnen zijn.' Lees meer

De inspraakavond

De inspraakavond

Om een progressief geluid te laten horen gaat Michiel Cox naar een inspraakavond over windmolens. Maar tijdens de bijeenkomst begint hij te twijfelen. Is dit inspraak? Lees meer

Dit kabinet is ziek - het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Dit kabinet is ziek: het heeft een ontstellend gebrek aan verbeelding

Marthe van Bronkhorst stelt dat het kabinet likkebaardend zou moeten trappelen om vernieuwende ideeën te presenteren, maar komt van een koude kermis thuis. Lees meer

De man die geen vragen stelt

De man die geen vragen stelt

Aisha's single, hetero vriendinnen worden op dates overspoeld door dominante sales pitches. Stel een vraag, lieve man, stel een vraag! Lees meer

Levensweg

Levensweg

Als Aisha een trouwerij op een Limburgse boerderij bezoekt, mijmert ze ineens over haar eigen bruiloft. Ach, trouwen is niks voor haar. Toch? Lees meer

Marktplaatsgekkies

Marktplaatsgekkies

Marthe van Bronkhorst besluit de relatiemarkt opnieuw te betreden en vraagt zich af: ben ik een koopje, of een langetermijn-investering? Lees meer

:Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Dit is Europa: een half-ontspoorde trein

Marthe van Bronkhorst bekijkt Europa als een treinreis en stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen als het zijn van de conducteur op die rammelende trein. Lees meer

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

Ik wil het woord tokkie nooit meer horen

"Ofwel we noemen mij voortaan een tokkie, en ik zal de titel met trots dragen. Of we stoppen met het gebruik van het woord tokkie en laten het weer alleen een familienaam zijn." In deze gastcolumn geeft Anne Schepers een ijzersterk pleidooi tegen het negatieve gebruik van het woord 'tokkie'. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €2,50 per maand en ontvang in september je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer