Mijn broertje belt op, dolblij. ‘Idoen Idoen Idoen,’ zegt hij. ‘Ik moet je iets geweldigs vertellen.’ Ik sta op het punt in bed te stappen, zijn timing was al nooit fantastisch en eigenlijk heb ik geen zin om met hem te praten. Ik ben nog steeds een beetje boos. Maar voor ik iets kan zeggen, davert hij door. ‘Dit is het beste nieuws ooit. Wait for it…’ In de korte stilte neemt zijn stem een aanloop voor een sprong. ‘In 2021 wordt skateboarden een olympische sport!!’
Ik sta op van mijn bed, trek dikke sokken aan en loop naar de woonkamer. Het is al even geleden dat ik met mijn broertje belde, onze stevige broer-zus-relatie heeft de afgelopen tijd wat onderkoeld in een tochtige schuur gestaan. Dat komt omdat hij aan het einde van de zomer niet verscheen op de begrafenis van een ver familielid. De vrouw was op 97-jarige leeftijd vredig in haar slaap overleden, reden voor hem om ervan uit te gaan dat zijn komst niet vereist was. Hij ging die dag met vrienden skaten. ‘Dat heb ik even nodig,’ zei hij. ‘En ze is toch al dood.’
‘Je komt ook niet voor jezelf naar een begrafenis hè? Of voor de overledene,’ zei ik. ‘Je komt voor de nabestaanden. Om mee te leven. Maar ik snap dat dat gegeven jou onbekend in de oren klinkt.’
Na die opmerking had hij niets meer van zich laten horen.
Mijn moeder stond aan zijn kant. ‘Iduna,’ zei ze, ‘laat hem dat nou zelf bepalen.’ Daarvan werd ik nog razender. Deze jongen had geen idee van begrafenisetiquette, en zijn moeder liet het zomaar gebeuren. Ik zei dat ik de opvoedrol dan wel weer op me zou nemen, zij zei: ‘Het opvoeden is gedaan, Idoen. Hij is vijfentwintig. En daarbij: opvoeden was al nooit jouw taak. Jouw normen hoeven niet de normen van iedereen te zijn.’ Nou, toen kon zij ook wel inpakken.
Het werd herfst, langzaam besefte ik dat ik misschien wel wat juffig was geweest. Maar ik belde mijn broertje niet, ik vond dat hij de eerste stap moest zetten. Na een paar weken appte ik hem toch: ‘Hoe bevalt je nieuwe baan?’
‘Supergoed!’ kreeg ik terug. ‘Hoe issie met jou?’
Blijkbaar was de orde hersteld, maar de schuur tochtte nog steeds.
Ik ben in de woonkamer op de bank gaan zitten. ‘Inderdaad prachtig nieuws lievie,’ zeg ik. ‘Ik vind het te gek dat je ambities hebt voor 2021. Als je wordt uitgenodigd zal ik erbij zijn met een spandoek.’
‘Je snapt het niet,’ zegt mijn broertje. ‘Het gaat er niet om dat ik olympisch skater wil worden. Dat gaat niet meer gebeuren. Het gaat om het grotere plaatje, de evolutie.’
‘De evolutie?’
‘Révolutie,’ zegt hij. ‘Erkenning, eindelijk erkenning!’
Laatst zag ik op het IDFA de indrukwekkende documentaire Minding the gap. De film volgt vier tienerjongens in een van armoede, werkeloosheid en huiselijk geweld doortrokken stad in de Amerikaanse staat Illinois. De vrienden hebben rotbaantjes, schulden, alcoholproblemen, krijgen te vroeg kinderen, dreigen de losse handjes van hun vaders te erven. Eén ding houdt ze samen en overeind: skateboarden. ‘Skaten is geen straathobby, zoals veel mensen denken,’ heeft mijn broertje eens gezegd. ‘Skaten is een overlevingstactiek.’
‘Revolutie,’ zeg ik, ‘ik denk dat ik het snap. Het is inderdaad bijzonder. Ga het maar goed vieren. Maar nu wil ik eigenlijk gaan slapen, oké?’
‘Ja,’ zegt mijn broertje. Hij is even stil, ik wandel terug naar bed.
‘Idoen?’ zegt hij.
‘Hm?’
‘Ik had moeten komen. Naar die begrafenis. Dat weet ik heus wel, hoor.’
‘Oh?’
‘Ja.’
‘Echt?’
‘Ja. Ik dacht toen een beetje aan mezelf.’
‘Ik dacht geloof ik ook een beetje aan mezelf,’ zeg ik.
‘Oh?’ zegt mijn broertje.
‘Ja,’ zeg ik.
‘Echt?’
‘Ja.’
We zwijgen.
‘Maar Idoen,’ zegt hij dan, aarzelend. ‘Nog één ding. Denk je dat ik misschien toch ooit mee zou kunnen doen? Ik bedoel, olympisch gezien?’
Iduna Paalman (1991) is al bijna vier jaar columnist voor Hard//hoofd. Haar poëziedebuut ‘De grom uit de hond halen’ verscheen in het najaar van 2019 bij Querido. Ze won er de Poëziedebuutprijs 2020 mee. Ze publiceerde onder meer in De Gids, De Revisor, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad.
Daphne Prochowski is een illustrator uit Groningen. Haar werk is te omschrijven als kleurrijk en verhalend.
