Asset 14

Bloed en havermout

Bloed en havermout

‘Lisa.’

‘Lisa, kijk naar me, Lisa.’

De arm kwam tot stilstand in haar nek. Anne greep de pols van haar zus. Een kromme, jonge vrouw hing met haar rug tegen de leuning van de keukenstoel, haar hoofd naar voren en haar armen omhoog.

Lies, wil je eten? Eten. Lisa.’ Langzaam bewoog ze haar handen naar de tafel, haar schouders ontspanden. Anne schepte snel wat van de havermout uit de kom. ‘Lisa, mond open – Lisa.’

‘Heel goed.’

Lisa at alleen dingen die niet eetbaar waren. Claire zette haar planten met potgrond boven op kasten of hing ze aan het plafond. Anne droeg geen knopen maar ritsen. En Peter had het klepje van de afstandsbediening dichtgelijmd na een nacht in het ziekenhuis omdat Lisa een van de batterijen had doorgeslikt.

Peter had het klepje van de afstandsbediening dichtgelijmd na een nacht in het ziekenhuis omdat Lisa een van de batterijen had doorgeslikt.

Anne keek van de kom op het tafellaken naar de klok boven het keukenkastje. Twintig lepels havermout in vijftien minuten, dat moest te doen zijn. Lisa keek weg, naar ergens tussen de muur en het aanrecht. Haar ogen leken rustig, glazig bijna. ‘Lies, even een hap nemen nu.’ Lisa bromde, haar stem sloeg over. In de haast had Anne de toonwisseling niet gehoord, en drukte de punt van de lepel tegen de mond van haar zus.

Lisa maaide met haar elleboog en krijste in een korte, luide uithaal. ‘Lies. Verdomme.’ Anne duwde Lisa terug in de stoel. ‘Lisa – Lisa, Lies. Even, hoor je me? Even, ja? Nu. Kom op.’ Woorden verdronken in keelgeluid. Lisa liet haar vuisten neerkomen op het tafelblad, de kom maakte een sprongetje en verloor zijn evenwicht.

‘Lisa – ’

Ze beet in haar eigen arm, haar gegil gedempt door huid en vlees. Anne trok aan haar trui. Een voet met orthopedische schoen raakte haar scheenbeen. Handen waren overal. Met haar knokkels stompte Lisa tegen haar oren en de schouders van Anne. Geen grens tussen zelf en ander. Onder een regen van ledematen hield Anne zich vast aan de rand van de tafel en krabbelde overeind.

Ze pakte de armen en begon te trekken. Naar de grond, daar was het veilig. Hijgende, sussende woorden dropen met haar speeksel uit haar mond. In een waas van vallende stoelen en vloertegels draaide ze Lisa op haar buik en drukte zich met haar volle gewicht op de schokkende romp. Haar handen kalmeerden de klauwende vingers.

Ze beet in haar eigen arm, haar gegil gedempt door huid en vlees.

Het gegil werd langzaam zachter. Toen het helemaal stil was liet ze los. Lisa bleef liggen, Anne stond op en voelde de armen en benen van haar zus om te controleren of ze niets had gebroken. ‘Lisa,’ fluisterde ze zo zacht en zo kalm als ze kon. ‘Kom.’

Pas nadat Lisa gefixeerd in haar stoel zat en Lala van de Teletubbies met haar bal door de woonkamer paradeerde voelde Anne de natte plek in haar shirt, bij haar schouder. Gedachteloos stak ze haar hand in haar kraag en tastte ernaar. Haar vingertoppen plakten door het wondvocht aan haar opengescheurde vel.

Vloekend beklom ze de trap naar de badkamer. Met haar goede arm trok ze haar shirt voorzichtig over haar hoofd. Ze draaide zich om en keek in de spiegel. Een slordige ovaalvorm van bloed en havermout had zich ingegraven in de huid vlak boven haar schouderblad.

Ze stroopte haar spijkerbroek met sokken en al van haar benen en draaide aan de kraan van de douche. Met haar vingers voelde ze de temperatuur, klemde haar kaken op elkaar en liet het water over haar schouder stromen, weg van haar lichaam.

==

Het was mistig buiten. De auto kwam tot stilstand op de oprit. Met een dubbele klik opende Claire het portier en plantte haar laars in het grind. In haar donkergroene bodywarmer marcheerde ze naar de achterdeur.

Haastig trippelde Anne naar haar kamer en griste een vers T-shirt uit haar kledingkast. De havermout lag nog op de keukentafel. Lisa wiegde heen en weer in haar stoel, met haar knieën tegen haar borst en haar handen in haar mond. De spreektoeter verdween in het grasveld, het zonnekinderhoofd zakte lachend achter heuvels aan de horizon. Beneden hoorde ze gevloek. ‘An?’ riep Claire. ‘Heeft ze gegeten?’

Het was alsof er nooit iets was gebeurd.

Toen ze de trap af kwam had Claire de keukentafel schoongeveegd. Orde. Het was alsof er nooit iets was gebeurd. Ze probeerde haar schouder zo min mogelijk te bewegen bij het inpakken van haar tas. In de auto rook het naar wasmiddel en hondenvacht. Lisa maakte piepgeluidjes vanaf de achterbank. Marja, de vrouw van de manege, stond wijdbeens te wachten op het pad. Ze waren te laat. Claire bood haar excuses aan, Anne zei sorry en liep naar de stal.

Mistflarden kropen als lange slakken over het gras en het zand. Lisa mocht op Louisiana. Roerloos stond het paard naast het hek. Jeukende dierenhalzen hadden diepe dalen uitgesleten in de bovenste plank. Lisa staarde langs de flank van het paard. Haar gezicht was scherp en helder als een pentekening. Anne merkte steeds vaker dat jongens en mannen naar haar keken, voordat ze zagen dat er iets was en ze zich wegdraaiden.

Marja kwam aanlopen met het trapje. Claire controleerde nog een laatste keer of het zadel wel goed vastzat. Louisiana stapte voorzichtig door het zand. De vingers van Lisa grepen in de manen, haar benen deinden mee op de golvende spieren onder de kastanjebruine vacht.

Anne merkte steeds vaker dat jongens en mannen naar haar keken, voordat ze zagen dat er iets was en ze zich wegdraaiden.

Zelf reed Anne het liefst op Oregon, een zwarte Friese hengst met bont om zijn hoeven. Samen sprongen ze over hekken en balken, onder geschal van luidsprekers en soms voor publiek. Op haar kamer lagen drie medailles in de la van haar bureau en onder haar bed een toernooibeker met de linten nog aan de oren.

Nu keek ze toe. Haar vingers staken uit de mouwen van haar paardenjas. Het kenmerkende zachte, gierende keelgeluid van haar zus klonk over het pad. Licht en snerpend, dat was goed, dan was ze meestal blij. Anne zwaaide en stak haar duim omhoog.

In de stal had ze net het vuile stro van de nacht bij elkaar geveegd en in een emmer geschept. Haar schouder was weer opengegaan. Achter de trailer had ze een pakje Kleenex uit haar zak gevist en het steriele papier van haar bloed laten drinken.

De mist zwol aan. Het hek aan de andere kant was nauwelijks meer zichtbaar. Lisa verdween, alsof ze wegreed over een oneindige, doodse zandvlakte. Alleen de stem van Claire bleef over. ‘Goed zo, Lisa, kanjer. Echt goed.’ Lisa gierde. Niets wat ze deed maakte dat iemand meer of minder van haar hield.

Mail

Jan Wester studeerde Filosofie aan de UvA en Beeld & Taal aan de Gerrit Rietveld Academie. Op dit moment werkt hij bij het Slow Writing Lab aan zijn debuutroman Koeman. Daarnaast is hij actief als beeldhouwer. Op zijn website staat een selectie van zijn werk: www.janwester.com.

Maartje Soeters is een maatschappelijk betrokken illustrator en kunstdocent afgestudeerd aan het AKV|St.Joost. Binnen haar werk zijn spotaniteit en persoonlijkheid belangrijke factoren.

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Kür op muziek

Kür op muziek

”Onlangs las ik over wezentjes die alleen bestaan in de droom van een slapende vrouw.” Nelson Morus schreef een kort verhaal over geforceerde gezelligheid, chatbotgesprekken over lievelingsgerechten, hectiek en de alledaagse sleur. Lees meer

Zo het begon 1

Zo het begon

Nele Peeters schreef een ontroerend verhaal, vol treffende zinnen en beelden. Het is dromerig verhaal, over eenzaamheid, hoop, zorgzaamheid en zwaarte. Lees meer

 1

Het model

De hoofdpersoon in dit verhaal van Feico Sobel poseert op een doordeweekse avond naakt voor een schilderklasje in Spijkenisse. De sessie ontaardt in een bizarre erotische nachtmerrie waarin onze verteller zich totaal verliest. Lees meer

Weke delen

Weke delen

Op de laatste dag van de zomervakantie bedenken vier vrienden een ultieme streek om ‘de Pedofiel’ in het dorp te leveren. Maar tussen Reinout en Jordan is iets anders aan de hand. Een coming of age- verhaal van Nelson Morus over vriendschap, angst, en schaamte. Lees meer

De kieuwbogen kleuren zalmroze

De kieuwbogen kleuren zalmroze

In de zomer van 2022 voltrok zich een milieuramp in de rivier de Oder. Honderdduizenden dode vissen dreven toen naar het oppervlak van de rivier. Emma Zuiderveen schreef een gedichtenreeks waarin ze de oorzaken en gevolgen van deze ramp op zowel individuele als collectieve schaal onderzoekt. Lees meer

De vrouw met de rode haren (ILY)

De vrouw met de rode haren (ILY)

Een verhaal van Ida Blom over de beklemming van verlies en herinnering en het zoeken naar het verleden in het heden. Lees meer

Roku City/heterotopie/spiegels

Roku City / heterotopie / spiegels

Mel Kikkert schreef een multimedia verhaal over Roku een streamingdienst die in de VS ontstaan is. In 2017 bracht Roku een screen saver uit, die je zag als je niets aan het kijken was op hun service. Lees meer

De sofaconstante

De sofaconstante

Uschi Cop schreef een claustrofobische verhalenbundel over zes levens die getekend zijn door een verlangen naar zingeving. De sofaconstante is een voorpublicatie van een van die verhalen uit haar bundel 'Zwaktebod'. Lees meer

Voesten

Voesten

"Misschien is dat man zijn hier: hetzelfde bewegen als de anderen." Voesten van Werner de Valk is een kort verhaal over een eiland met een duistere traditie en over het moeten bewijzen van mannelijkheid. Lees meer

Muze

Muze

Loren Snel schreef een roman over hoe samen te zijn met een ander en intussen trouw te blijven aan jezelf. Haar debuut verschijnt 25 oktober bij uitgeverij Prometheus. Hier lees je een voorpublicatie. Lees meer

Jari

Jari

Dave Boomkens schreef een verhaal over troosteloosheid, onmacht en opgroeien. Over hoe je in een treurig flatgebouw, tussen de nieuwsprogrammering en sportwedstrijden door, een vriend kunt vinden en verliezen. Lees meer

Geef de dag een naam

Geef de dag een naam

Op een hete zomerdag wordt Felipe zwetend wakker. Deze dag, die heet en broeierig is, brengt hem uit evenwicht, tot hij uiteindelijk doet wat hij gezworen had nooit te doen: hij begint te drinken. Een fragment uit de afstudeernovelle van Tiemen Hageman over het verleden proberen los te laten, het leven ruimte geven en adolescent worden. Lees meer

Tussen de randen van een aquarium

Tussen de randen van een aquarium

Wie ben je als je alles kunt zijn? In het fragmentarische afstudeerwerk van Ettie Edens veranderen mensen onder andere in een hoopje, een steen, een natuurkundedocent, water, iemand die limonade drinkt en een lantaarnpaal. Lees meer

Mycelium

Mycelium

Wat als schimmelsporen zich met iedere adem dieper in je longen graven? Met ‘Mycelium’ won Olga Ponjee de juryprijs van Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

Bösendorfer 1

Bösendorfer

Bij Snelders blinkt de piano van het poetsen en de handen van de vijftigjarige eigenaar zijn door ouderdom stram geworden. Wat gebeurt er als een twintiger op bezoek komt om de Bösendorfer te bezichtigen? Met ‘Bösendorfer’ won Nick De Weerdt Het Rode Oor 2023, de erotische schrijfwedstrijd van Vlaams-Nederlands huis deBuren. Lees meer

In mijn droom besta ik uit pixels

In mijn droom besta ik uit pixels

Terra van Dorst keek maandenlang naar livestreams van pleinen en stranden. Dit vertaalde ze naar gedichten over een straat waarin ze haar ouders vindt, een man die haar een sjaal wil verkopen waar je in kan wonen en de zee. Het resultaat is de bundel 'in mijn droom besta ik uit pixels' waarmee ze deze zomer afstudeerde bij de opleiding Creative Writing aan ArtEZ. Lees meer

Pulpa

Pulpa

Ileen Rook schreef een afstudeernovelle over autoriteit, de supermarkt en een teveel aan tanden. Wie is Aline, waar komen al die tanden vandaan en hoe kan ze grip krijgen op een realiteit die steeds verder van haar verwijderd raakt? Lees meer

:Voorpublicatie Magazine Aaah: Mijn vader de eendenmosseljager

🎧 Mijn vader de eendenmosseljager

‘Dat zijn de zenuwen, die horen erbij. Een goede percebeiro is altijd bang.’ Een voorpublicatie uit Aaah!, het nieuwe magazine van Hard//hoofd. Lees meer

Ik kan u nergens vinden

Ik kan u nergens vinden

In dit verhaal van Werner de Valk, praten twee huisgenoten onder het genot van een glas wijn over het bestaan van God. Nooit een goed idee als je je ergert aan elkaar. Lees meer

Biecht

Biecht

‘Ik ben buschauffeur en ik rijd altijd expres de halte een paar meter voorbij zodat alle wachtende mensen een drafje moeten inzetten om de bus toch te halen.’ Een verhaal van Hanne Craye dat je leidt langs zonden, intieme geheimen en de juridische voorwaarden van een biecht. Lees meer

Word trouwe lezer van Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Meld je aan als abonnee voor slechts €2,50 per maand en ontvang ons papieren magazine twee keer per jaar in de bus. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer