Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
Loving Vincent: Een feest voor het oog
✩✩✩✩✩
Bram Dirven
'Afgelopen weekend mocht ik eindelijk Loving Vincent aanschouwen. Er wordt gezegd dat je niet te hoge verwachtingen moet hebben, dat het dan enkel kan tegenvallen. Maar magische bewegende schilderijen zoals op Zweinstein, in de stijl van één van de beste schilders die deze wereld ooit gekend heeft, hoe moet ik als fan van beide geen torenhoge verwachtingen hebben? Gelukkig wisten de paar honderd schilders die hebben meegewerkt aan deze film ze te overtreffen. De film, die volledig in olieverfschilderijen is uitgewerkt en het verhaal vertelt over het mysterie van de dood van Vincent van Gogh, is een waar feest voor het oog. Omdat deze techniek van animeren zo ongelooflijk intens is, heb je even tijd nodig om te wennen aan alle kleurrijke prikkels, maar de regisseur heeft daar rekening mee gehouden en geeft de kijker een duidelijk verhaal dat niet te snel van start gaat. De zwart-witte tinten olieverf in de flashbacks geven rust. De hele film is één grote ode aan de schilder en zijn unieke stijl.'
Milkshakes Funnelcakes: Grote onderbroeken in New York
✩✩✩✩✩
Hedda Stubbe
'Grote onderbroeken: ze zitten lekker, staan vaak stukken flatteuzer dan je zou denken en, bijkomend voordeel, ze raken nooit zoek in de wasmachine (probeer maar eens zo’n stringetje tussen die rubberen rand vandaan te trekken, onbegonnen werk). Ik was dan ook blij verrast toen ik deze week de videoclip zag bij het nummer Milkshakes Funnelcakes van de Nederlandse muzikant AWKWARD i: een liefdevolle ode aan de grote, witte onderbroek én zijn drager. Regisseur Michiel ten Horn (Aanmodderfakker) zorgde ervoor dat ik aan het eind van de clip een nieuwe wens had: rennen door de straten van New York, in mijn grote onderbroek. Met dit prachtige nummer op de achtergrond.'
St. Vincent: De rust van weleer
✩✩✩✩✩
Emma Stomp
'Op mijn zestiende begon ik met gitaarlessen omdat ik het meisje van the Blood Red Shoes wilde zijn. Ik zag al helemaal voor me hoe ik in een zwart leren jack en een elektrische gitaar in mijn handen een podium zou beklimmen. Die droom viel in duigen toen mijn gitaardocent me vertelde dat het voor iedereen beter was als ik niet voor heel veel mensen zou gaan spelen. Mijn gitaar staat nu al een paar jaar stof te vangen, maar toen ik laatst St. Vincent zag optreden, werd er iets in mij wakker geschud. St. Vincent a.k.a. Annie Clark is zo iemand die met een heel lief stemgeluid begint te zingen en je dan halverwege haar nummer van je sokken blaast met een superfunky gitaarsolo. Of zoals Sufjan Stevens (bij wie ze ooit in de band zat) zei: She made such weird sounds. It was like the Loch Ness monster giving birth inside a silo. Ik kan nog steeds niet geloven dat iemand zo cool kan zijn. Als ik mijn gitaar weer uit de wilgen haal, dan is dat vanwege haar.'
Beeld: still uit Loving Vincent