Jarenlang gaven redactieleden van Hard//hoofd wekelijks antwoord op de vraag: 'Wat maakt je blij?' Nu gaat de rubriek Alles Vijf Sterren voor onbepaalde tijd op pauze. Daarom een XL-editie, over papieren kunst, restaurants waar je prikkels gevoerd krijgt en over televisie die slim is, grappig is en zich niet aan de afspraken houdt.
Dickinson
✩✩✩✩✩
Loranne Davelaar
'Waarom publiceerde Emily Dickinson (1830-1886) slechts een handvol van de vele honderden gedichten die ze in haar leven schreef? Die vraag is het vertrekpunt van de televisieserie Dickinson. De bedenker en scenarist, Alena Smith, nam daarbij vele poëtische en opzettelijk anachronistische vrijheden, die de serie surrealistisch, queer en uitzonderlijk grappig maken. Emily (Hailee Steinfeld) converseert ‘s nachts met de geestige maar ook wat levensmoeë dood (Wiz Khalifa), haar vriendinnen dansen op volkomen vanzelfsprekende wijze op hiphopmuziek, en Emily’s broer en zijn vrienden vinden tijdens een in hun ogen zeer informatief gesprek over politiek de podcast uit (“We could do advertisements for aprons – blue aprons!”). De slimst gemaakte televisieserie die je op dit moment kunt bekijken.'
James Acaster x2
✩✩✩✩✩
Jozien Wijkhuijs
'Stand-up comedy is iets waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb. Als het raak is vind ik het fantastisch, maar het is heel vaak niet raak en dan is een show van meer dan een uur verschrikkelijk gênant en irritant. Pasgeleden vroeg een vriend of ik een avondje comedy kwam kijken en ik zei schoorvoetend ja. Gelukkig maar. We keken Cold Lasagne Hate Myself 1999 van James Acaster en het was hilarisch. De show is precies de juiste mix van zelfspot en grappen over anderen zonder iemand helemaal kapot te maken onder het mom van ‘het is toch maar een grapje’. Hij vertelt over de keer dat hij werd verlaten voor Mr. Bean, zijn ongezonde relatie met zijn therapeut en die keer dat hij meedeed aan The Great Celebrity Bake Off For Stand Up To Cancer en daardoor een meme werd. Via Acaster werd ik overigens ook weer herinnerd aan Taskmaster, waar hij aan meedeed. Deze serie, waarin Britse comedians allerlei ogenschijnlijk zinloze taken moeten uitvoeren, is bijna geheel te zien via YouTube en is elke minuut waard. Doe er je voordeel mee.'
Een papieren monument voor de papierlozen
✩✩✩✩✩
Vivian Mac Gillavry
'Tegenover het Stedelijk Museum in Amsterdam vind je een bijzonder kunstwerk. Eentje die je dag en nacht kunt bezoeken maar vooral met een bijzonder verhaal. Kunstenaar Domenique Himmelsbach de Vries maakte Een papieren monument voor de papierlozen. Een kunstproject opgezet ter promotie en steun aan papierloze/ongedocumenteerde vluchtelingen in en buiten Europa. Hij verzamelde hiervoor 19 kunstenaars die hen letterlijk een gezicht gaven in houtgravures. Het project van Domenique wordt gedragen door iedereen die de posters helpt verspreiden en plakken door Nederland. Je kunt meehelpen hun verhalen zichtbaar te maken door je aan te melden via de website van Domenique.'
Order Sichuan
✩✩✩✩✩
Rosanna Baas
'Sociëteit Sexyland, het culturele clubhuis met iedere dag een andere eigenaar, verhuisde van de zomer van de NDSM-werf naar het IJplein in Amsterdam Noord en heet nu Sexyland World. Het huisvest nu ook Chinees restaurant Order Sichuan, waar ik de avond voor de nieuwe 'lockdown' inging toevallig nog een reservering had. Bereid je voor op een overdaad aan prikkels: veel mensen in een kleine ruimte, een vissentank, rood licht, een dj die vinyl draait en eten dat lichtjes brand op je tong. Laat je niet afschrikken door de hippe Amsterdammers die er komen. Met de pont vanaf Centraal Station ben je er zo.'
Checkhov's unloaded gun
✩✩✩✩✩
Marthe van Bronkhorst
'Na het recente drama op de set van Alec Baldwins film, rees de vraag hoe het kon gebeuren: hoe kón een rekwisietpistool nou echte kogels bevatten en daarmee iemand doden? Dat komt door Tjechovs Wet: als ergens in een film/stuk een pistool opgevoerd wordt, dan moet het afgaan. Geen enkel filmobject is betekenisloos. Alles heeft een reden. Vreselijk knellend zo'n wet! Een keurslijf! Ik haal mijn hart op bij oude politieseries, zoals Martin Beck en Maigret. Die series zijn nog niet helemaal strak geschreven, er is veel aandacht voor sfeer, willekeurige staande klokken worden in beeld gebracht en de agenten hebben af en toe nog wel eens een lolletje. Detective Beck heeft elke avond een gesprek met zijn buurman op het balkon. Die buurman is prettig gestoord en verschijnt op dat balkon meestal met een jenever en een nekspalk. Deze gesprekken hebben absoluut geen functie voor het verhaal en de muilkorf van de buurman wordt nooit uitgelegd. Willekeurige shots van banken, sigaren, een opzichtige plant in een politiebureau, tergend trage shots van taxideuren: functieloos! Geweren in oude series gaan gelukkige niet altijd af, dat maakt het ten minste nog een beetje verrassend.'