Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
Jonge jenever: zoals mijn vader zegt
✩✩✩✩✩
Lisanne van Aert
'Als kind sliep ik erg slecht. Ik zat vaak tot veel te laat met mijn ouders op de bank. Mijn vader maakte handig gebruik van mijn slapeloosheid, door mij tot zijn persoonlijke ober te maken. Dan waggelde ik naar de vriezer en schonk ik een borreltje voor hem in – een ijskoud jenevertje.
Tegenwoordig drink ik met hem mee als ik thuis op bezoek ben. Ik heb zelfs een fles in mijn eigen vriezer. Het is de perfect om de dag mee af te sluiten. 'Een echte eerlijke borrel', zoals mijn vader altijd zegt.'
Jodorowsky’s Dune: koortsdroom van een film
✩✩✩✩✩
Tommy de Bruijn
'Met het nieuws dat één van mijn lievelingsregisseurs, Denis Villeneuve (die je kent — en anders móet kennen — van films als Arrival, Sicario en Blade Runner 2049), voor zijn volgende grote project de sci-fiklassieker Dune gaat verfilmen, kwam één van mijn jongensdromen uit. Als er iemand is die ik dat verhaal toevertrouw is het Villeneuve wel, en alles om de nare nasmaak van Lynch' versie uit ‘84 te doen vergeten.
Het zette me er ook toe aan om mijn lievelingsdocumentaire Jodorowsky's Dune nog eens te herkijken, niet geheel toevallig over een Dune-film die nooit bestaan heeft. In 1974 kocht de Chileense filmmaker Alejandro Jodorowsky (Holy Mountain) de rechten. Ik noem hier even kort een paar van zijn ideeën voor de film, zonder commentaar: Salvador Dalí casten als intergalactische keizer. Orson Welles, inmiddels opgezwollen tot zeppelinformaat, in een rol die hij alleen wilde aannemen mits zijn favoriete kok iedere dag zijn favoriete maaltijd zou bereiden op de set. Jodorowksy's eigen zoon, die hij jarenlang had getraind voor dit moment, in de hoofdrol. Muziek van Pink Floyd. Deze koortsdroom van een film is er nooit gekomen, maar het heeft wel een dijk van een docu opgeleverd.'
De gewichtlozen: magisch zonder ballast
✩✩✩✩✩
Jozien Wijkhuijs
'Het boek De gewichtlozen van de Mexicaanse Valeria Luiselli, kreeg ik eerst in mijn handen geduwd vanwege een schrijfles: hoe maak ik een tekst minder 'vol', zonder het te ontdoen van betekenis? Zonder overbodige ballast schept Luiselli een sfeer die ik in weinig andere moderne romans ben tegengekomen. Een sfeer van magie, ontreddering, seks, grote dromen en complete desillusie. En dat terwijl het niet eens heel gemakkelijk is om na te vertellen waar het over gaat. Het gaat over schrijven, het huwelijk, de relatie met je kinderen, leven in een grote stad, plagiaat, en over verdrinken in het leven. En dat is nog maar een tipje van de sluier. Lees dit boek.'
Flickr
