Roald Dahl was toen ik klein was het summum van cool. Mijn zussen en ik, en al mijn vriendinnen verslonden met onze beperkte leesvaardigheden de boeken zo snel als we konden. Als speciale traktatie las mijn moeder ze af en toe voor, iedere keer een hoofdstuk voordat we gingen slapen, met stemmetjes.
Wat Roald Dahl anders maakte, was dat hij kinderen serieus nam. Hij zag zijn lezers niet als pure schepsels die hij met happy endings moest beschermen tegen de grote boze wereld. Hij zag in dat kinderen ook gemeen en morbide zijn, en wraak willen nemen op hun almachtige ouders, of hun vervelende klasgenootjes graag over zouden laten aan de oempaloempas van de chocoladefabriek.
Juist dat maakte hem mijn favoriete schrijver. Hij liet me voorstellen dat ik net als Mathilda het lef zou hebben om als wraak hoeden vast te plakken met superlijm. Ik besteedde uren in de badkamer met het bereiden van een toverdrank met mijn moeders Lancôme cosmetica. Iets waar zij overigens minder blij mee was. Vaak wordt alleen vergeten dat hij ook boeken voor volwassenen schreef.
Mijn tip(s) voor vandaag zijn de verzamelde korte verhalen van Roald Dahl. De chagrijnige oude man gebruikt in die korte verhalen namelijk alle wraakfantasieën die zijn kinderboeken zo briljant maakten, maar destilleert ze voor volwassenen.
De tegenstelling tussen goed en slecht is genuanceerder en de onderwerpkeuze is nog steeds even fantasierijk, maar meer gericht op de bizarre eigenschappen van de mensen en de wereld om ons heen. Juist de meest normale situaties veranderen waar je bij staat in de meest bizarre.
Zijn verhalen eindigen altijd met een punchline die je nooit aan had zien komen. Juist als je denkt dat je wel door hebt waar hij heen wil, geeft hij je een soort literaire roundhouse kick. Dit zorgt ervoor dat zijn personages in je hoofd blijven rondspoken, wachtend tot je met een sadistisch lachje aan ze terug denkt.
