Filmfestivals zijn een feest voor de cinematografische omnivoor: één film is nooit genoeg, en elke film maakt nieuwsgierig naar een volgende." /> Filmfestivals zijn een feest voor de cinematografische omnivoor: één film is nooit genoeg, en elke film maakt nieuwsgierig naar een volgende." />
Asset 14

The Polycinematic Spree

Joost struinde de filmfestivals af, als een echte filmverslaafde. Af en toe komt hij een pareltje tegen dat hem compleet van zijn stuk brengt, soms zit hij er gelaten bij met een notitieblok op schoot. Maar hij blijft de honger voelen.

De Britse auteur Nick Hornby (die van verfilmde boeken als High Fidelity en About a Boy, voor onze niet-lezende generatie) schreef enkele jaren een columnreeks in het Amerikaanse literaire tijdschrift The Believer. De stukken hadden als titel 'The Polysyllabic Spree', vrij naar de naam van de orkestrale popband/post-ironische sekte The Polyphonic Spree, en column één opent als volgt:

“So this is supposed to be about the how, and why, and what of reading – about the way that, when reading is going well, one book leads to another and to another, a paper trail of meaning; and how, when it's going badly, when books don't stick or take, when your mood and the mood of the book are fighting like cats, you'd rather do anything but attempt the next paragraph, or reread the last one for the tenth time.”

Vervang het woord 'lezen' door 'kijken' en 'boek' door 'film', en de passage is ook uitstekend van toepassing op de cinematografisch omnivoor. En het geldt des te sterker voor de veelkijkende bezoeker van een filmfestival. Als het loopt, lijkt het vanzelf te gaan: één film is nooit genoeg, en elke film maakt nieuwsgierig naar een volgende. Dan krijg je van Inception ontzettende zin in oude Bondfilms, of leidt David Finchers audiocommentaar bij Se7en vanzelf naar Klute. En dan is er het andere uiterste. Soms lukt het gewoon niet, hoezeer je het ook probeert: dan zit je in een zaal en dwalen je gedachten af, ondanks de objectieve kwaliteiten van een film – wat die dan ook mogen zijn – omdat datgene wat de film wil doen niet aansluit bij waarop jij op dat moment zit te wachten.

Maar de mooiste momenten, de films die me het langst bijblijven, zijn die films die dat gevoel juist weten te doorbreken. Die eigenlijk niet aansluiten bij mijn stemming, maar me desondanks weten mee te voeren en overdonderen. Dat zijn de films die me bijblijven. Op het Vlissingse festival Film by the Sea, waar ik nu sinds twee jaar de dagkrant maak, gebeurt het me ieder jaar weer minstens één keer. Vorig jaar was het The Exploding Girl (Bradley Rust Grey, 2009), dat in weerwil van de titel gewoon een ontzettend lieve mumblecore-film over de ontluikende verliefdheid van een twijfelend meisje en haar beste vriend bleek. Een klein filmpje, waarin een handgebaar genoeg is om grootse emoties te verbeelden én op te roepen. Juist omdat ik daar, mede door die titel, niet op rekende, kon hij mij inpakken.

Dit jaar was het Der Räuber van Benjamin Heisenberg. Filmisch gezien is het eigenlijk het andere uiterste, hoewel het in zijn hart net als The Exploding Girl een liefdesverhaal is. Der Räuber is een verfilming van het gelijknamige boek van Martin Prinz, dat werd ingegeven door ware gebeurtenissen. Hoofdpersoon Johann Rettenberger (Andreas Lust) - een bankrovende marathonloper, of een marathonlopende bankovervaller - bestaat dus echt. In de gevangenis traint hij zich suf, om bij zijn vrijlating tot ieders verbazing als beste Europeaan te eindigen bij de marathon van Zürich. Intussen pakt hij ook direct zijn oude baan als bankovervaller en autodief weer op. Daar blijft hij bovendien ook mee doorgaan als hij het, dankzij de marathonprijs, voor het geld niet meer hoeft te doen. Intussen papt hij ook weer voorzichtig aan met jeugdvriendin Erika (Franziska Weisz).

Van het personage Johann krijg je de hele film lang geen hoogte: zijn motieven blijven onduidelijk, zoals ook de motieven van de echte Rettenberger voor altijd onbekend zullen blijven. Regisseur Benjamin Heisenberg hint hier en daar naar de noodzaak van de adrenalinekick die Rettenberger krijgt van zijn misdaden: in een sterke scène komt Johann terug van zijn hardloopronde en sluit hij zijn digitale hartslagmeter aan op zijn pc. Het hartritme is constant, op één piek halverwege de tocht na – precies het punt, vermoedt de kijker, waarop hij een onschuldige dame uit haar auto sleurde en ermee vandoor ging.

Der Räuber kwam op een moment in het festival dat ik helemaal niet op een goede film rekende. Ook niet op een slechte, natuurlijk, maar het was de eerste film die ik er zag waar ik niets mee moest – geen recensie te schrijven, geen interview met de maker, geen analyse te maken. Voor het eerst in een week zat ik dan ook in een bioscoopzaaltje zonder aantekenblokje op schoot. En na een half uur heb ik hem toch tevoorschijn gehaald, omdat ik toen wel wist dat ik alsnog iets met de film wilde, dat hij me niet los zou laten. Voorlopig heeft de film geen Nederlandse distributeur, dus ik ben blij dat Hardhoofd niet hecht aan de actualiteitswaarde van kunst en ik hier dus mijn lof kwijt kan. Over een paar maanden is er vast een dvd.

Tijdens het schrijven van dit stuk zit ik alweer in de volgende festivalroes, op het Nederlands Film Festival in Utrecht. Omdat het hier exclusief gaat over de Nederlandse film komen de kruisverbanden en vergelijkingen nog veel sneller dan anders. Ik ben inmiddels door de 32 fictiefilms heen die in aanmerking komen voor de Gouden Kalveren en de vraag dringt zich op of we hier nog wel films maken die niet over familietrauma's gaan. De agressieve vaders, afwezige moeders en vreemdgaande echtgenoten zijn in ieder geval niet van de lucht, of dat nu serieus benaderd wordt (Kom niet aan mijn kinderen), mild-surrealistisch (Vreemd bloed) of letterlijk majestueus (Majesteit, zeg maar de Nederlandse variant van The Queen). Maar ik ben er bijna doorheen, gelukkig. Nog een dag of twee, dan kan ik mijn polycinematische rooftocht elders voortzetten.

Mail

Joost

Hard//hoofd is gratis en
heeft geen advertenties

Steun Hard//hoofd

Ontvang persoonlijke brieven
van redacteuren

Inschrijven
test
het laatste
Stomwijzer

Stomwijzer

Marthe van Bronkhorst loodst je door het wispelturige politieke landschap aan de hand van haar alternatieve stemwijzer. Lees meer

Auto Draft 8

Programma: Ik wil, wil jij ook? - consent in illustratie

Vier samen met Hard//hoofd de publicatie van onze recent verschenen bundel over seksueel consent! Lees meer

Roze, wit, blauw

Roze, wit, blauw

Rechtse en nationalistische partijen laten in hun nieuwste verkiezingsprogramma’s zien dat hun ruimte voor de lhbtqia+-gemeenschap altijd voorwaardelijk is geweest. Rocher Koendjbiharie ligt in zijn essay het probleem toe: 'Homonationalisme is niks meer dan de voorwaardelijke acceptatie van mensen uit de regenbooggemeenschap ten behoeve van een nationale identiteit en een nationalistische ideologie.' Lees meer

:Winnaar publieksprijs Rode Oor: Vespula vulgaris

Winnaar publieksprijs Het Rode Oor: Vespula Vulgaris

In een pot met schuimbanaantjes vecht een wesp om los te komen. Myrthe Prins portretteert een winkelbediende die in een snoepwinkel aan zoetigheid proeft. Met Vespula Vulgaris won zij de publieksprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Winnaar Stoute Stift 2024 1

Winnaars De Stoute Stift 2025

Cynthia Van Der Heyden won met haar illustratie de publieksprijs en Sarah Pannekoek won de juryprijs van De Stoute Stift 2025. Lees meer

Pekingeend

Winnaar juryprijs Het Rode Oor: Pekingeend

Twee personen blijven samen achter in de keuken, waar ze tijdens het bereiden van een pekingeend steeds dichter verstrikt raken in het spel van aanrakingen, blikken en opdrachten. Met Pekingeend won Fleur Klemann de juryprijs van Het Rode Oor 2025. Lees meer

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

Hoeveel Big Fashion heb jij in de kast hangen?

De dood van Giorgio Armani sluit een hoofdstuk in de mode, maar zegt ook veel over de toekomst van onze kleding. In deze column legt Loïs Blank uit hoe Big Fashion steeds meer terrein weet te winnen in onze kledingkasten. Lees meer

Auto Draft 10

Als je te pletter slaat, dan klinkt dat zo

Midden in de nacht springt een man van een richel. Nee, geen man; een held. En iedereen weet: een man zoals Luciano slaat niet te pletter. In dit korte verhaal van Julien Staartjes bewegen de achterblijvers zich tussen het postuum cancelen of aanbidden van de man met gladde benen en mierzoete tong. Lees meer

De achterblijvers

De achterblijvers

Fietsend over een jaagpad reflecteert Gert-Jan Meyntjens op zijn rol als echtgenoot en vader, en neemt hij je mee op een zoektocht naar wat het betekent om man te zijn. Zonder bitter te worden. Lees meer

Binnen de context van twee

Binnen de context van twee

In haar gedicht onderzoekt Sytske van Koeveringe de betekenis en fascinatie van het getal twee. Via paren, tegenpolen en verbindingen ondervinden twee vrouwen de mogelijkheden van samenzijn. Is er balans in vereniging? Lees meer

Ik sliep rechts

Ik sliep rechts

Daten met iemand aan de andere kant van het politieke spectrum? Naomi Ronner deed het. In dit essay beschrijft ze haar ervaringen. Lees meer

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Rouw is een ongenode gast die steeds op mijn feestjes verschijnt

Altijd aanwezig, maar niet gewenst: Marthe van Bronkhorts rouw reist met haar mee. Lees meer

De kleinste kans

De kleinste kans

Roosje van der Kamp bereidt zich altijd voor op het ergste. Een vreemd plekje op haar huid, opladers in het stopcontact: overal schuilt gevaar. Als ze achter een geheim komt in de familie begrijpt ze beter waar haar angsten vandaan komen. Ze vertelt erover in dit openhartige essay over intergenerationeel trauma. Lees meer

:Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Zomergast Koch: ‘Het is gewoon leuk om mensen iets op de mouw te spelden’

Het plezier van de leugen en de bevrijding van de agressie: volgens Zomergast Herman Koch verfraait iedereen het leven een beetje met leugens. Lees meer

Hondenvoer

Hondenvoer

Een overleden hondje zorgt ervoor dat moeder en dochter in een strijd belanden. Ze willen beiden laten zien wie er meer van het dier gehouden heeft. In dit verhaal van Keet Winter mondt die spanning tussen de twee vrouwen uit in een pijnlijk diner. Lees meer

Hondenvoer 1

It takes an adult to raise a village: Halsema is streng, rechtvaardig, en een tikje autoritair in Zomergasten

De bedachtzame, maar mediagetrainde, Femke Halsema nam ons als Zomergast mee in de bestuurlijke (opvoed)dilemma’s uit haar werk. Als een klassiek ouderfiguur toont ze zich streng en rechtvaardig, maar mist ze óók zelfinzicht op sommige punten. Lees meer

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

Uğur Ümit Üngör stilt in Zomergasten maar zelden onze honger naar menselijkheid en ‘goeie dingen’

‘Uğur Ümit Üngörs fragmenten zijn broodnodige kost voor een samenleving die consequent doet alsof wijdverbreid extreem (staats)geweld een ver-van-mijn-bedshow is.’ Terwijl Zomergast Üngör zichzelf kundig naar de achtergrond werkt, maakt hij duidelijk dat de zomer vele winters verstopt. Met opgewekte grimmigheid vraagt hij ons om ons zorgen te maken over het leed van anderen. Lees meer

Stranding

Stranding

'Ze ligt hier als aanklacht / op het land gespuugd / om de noodzaak tot evenwicht / tussen mens en water te benadrukken.' Angelika Geronymaki trekt je met dit gedicht over zelfbeschikking en milieuvervuiling mee, als de aangespoelde zeemeermin in een sleepnet gevuld met platvissen, sardientjes en haringen, en slingert je vanuit het zure zeewater op een strand met grijpgrage mannenhanden. Lees meer

Zomergasten met Eva Crutzen roept de vraag op of een mooi gesprek genoeg is of dat kijkers toch snakken naar goede televisie.

Zomergast Eva Crutzen zorgde voor een mooi gesprek, maar is dat genoeg?

Na de ideale televisieavond van Eva Crutzen vraagt Hanna Karalic zich af of een mooi gesprek genoeg is voor Zomergasten of dat kijkers toch snakken naar goede televisie. Lees meer

Mijn tweede kutland… 2

Mijn tweede kutland…

Toen Iskra de Vries vanuit Polen naar Nederland verhuisde, bleek dat zij niet van een koude kermis thuiskwam, maar naar een koude kermis vertrokken was. Iskra schrijft een verschroeiend eerlijke break-up brief aan het adres van ons kikkerlandje. Lees meer

Lees Hard//hoofd op papier!

Hard//hoofd verschijnt vanaf nu twee keer per jaar op papier! Dankzij de hulp van onze lezers kunnen we nog vaker een podium bieden aan aanstormend talent. Schrijf je nu in voor slechts €3 per maand en ontvang in maart je eerste papieren tijdschrift. Veel leesplezier!

Word trouwe lezer