De kleedkamer van de sportschool is niet de eerste plaats waaraan je denkt om troost te vinden. Voor Madeleijn van den Nieuwenhuizen blijkt de kleedkamer van haar gym in New York echter een warm bad wanneer CNN bekend maakt dat conservatief Brett Kavanaugh zijn plaats als opperrechter in het Hooggerechtshof heeft bemachtigd.
Mijn haar zit in een witte handdoek gewikkeld die naar eucalyptus ruikt. Naast me vloekt een vrouw: “Oh for fuck’s sake, klootzak.” We kijken met een groepje van vijf vrouwen naar het hangende televisiescherm in de kleedkamer van mijn sportschool in New York. CNN doet verslag van de stemming van de Senaatscommissie over de aanstelling van Brett Kavanaugh als rechter in het Hooggerechtshof - een positie voor het leven. Ondanks de aantijging van Christine Blasey Ford dat Kavanaugh zich vroeger schuldig zou hebben gemaakt aan seksueel geweld, is de kogel net door de kerk in zijn voordeel: 50 senatoren stemmen vóór en 48 tegen.
We bevinden ons in verschillende stadia van kledij en razernij. De vrouw die vloekte draagt een beige stringetje, haar sportbeha hangt in haar hand, nog nat van het zweet. Een vrouw met diepbruine huid staat in een okergele handdoek tegen het tafeltje met de föhn geleund, haar gezicht strak op de tv gericht. Twee andere vrouwen zijn bloot, eentje schat ik 68 en de ander 24. De oudere blote vrouw houdt een handdoek tegen haar borst gedrukt zoals ik doe als ik warm beddengoed uit de droger haal, maar ik heb er nog nooit zo kwaad bij gekeken.
'Het is oké, ik ben gewoon zo kwaad'
Als in trance luisteren we naar de Republikeinse fractievoorzitter Mitch McConnell die in een toespraak het proces van de afgelopen twee weken vergelijkt met 'McCarthy tactieken', refererend aan de anti-communistische heksenjacht uit de jaren ’50. “Die klootzak was zelf tegen een degelijke onderzoeksprocedure naar Fords aanklachten”, briest de vrouw in het stringetje, “Beetje de zaken omdraaien!”
Een gespierd meisje loopt hoofdschuddend langs, op weg naar haar kledingkluisje. Ik ken haar uit de fitnesszaal, ze heeft een Instagram account met veel volgers. Haar personal trainer neemt filmpjes op als ze gewichtheft en zegt dingen als “Get it, Kelsey!”. Terwijl de politieke analisten door elkaar heen praten bij CNN vraag ik me af of het meisje vandaag op Instagram iets zal zeggen over de benoeming. Het past natuurlijk niet zo bij de glimmende spieren en de tags voor eiwitshakes, maar ik heb de laatste tijd verrassend veel Instagrammers over #metoo zien praten, vrouwen die normaal strikt politiekneutrale ‘content' plaatsen.
Het had een Caravaggio schilderij kunnen zijn, alleen zou die dit tafereel nooit aanschouwd hebben.
Ik hoor gesnik en trek m’n blik los van het scherm. De donkere vrouw in de gele handdoek is aan het huilen, haar ogen gesloten. De blote oudere vrouw mompelt iets, strekt aarzelend haar arm uit en legt een hand op haar schouder. Het had een Caravaggio schilderij kunnen zijn, alleen zou die dit tafereel nooit aanschouwd hebben. Ik denk aan alle scenes uit vroegere vrouwenlevens die nooit zijn opgetekend omdat de inktpot en verftubes elders lagen. De blote vrouw heeft nu haar hele arm om de schouder van de huilende vrouw geslagen en mompelt iets wat ik niet kan horen. Haar tepels drukken zacht tegen de bovenarm van de huilende vrouw, die haar hoofd knikt op het ritme van de bemoedigende woorden. Ik voel ook tranen achter mijn ogen prikken en ik weet niet of dat is uit woede of ontroering.
In de twee jaar dat ik in deze kleedkamer kom — de televisie ofwel op Fox News ofwel op CNN afgesteld afhankelijk van wie de afstandsbediening had —, heb ik nog nooit mensen zien huilen in deze kleedkamer. Niet toen Trump het Parijsakkoord verloochende noch toen het nieuws van de kinderdetentiekampen aan de Amerikaanse grens naar buiten kwam. Gezichten wit weggetrokken van woede, ja. Tranen, nee. Misschien zijn de vaak rijke inwoners van Manhattan daarvoor ook te zeer verwijderd van de gemeenschappen waar bepaald beleid het hardst binnenkomt. Wel heb ik de afgelopen tijd een ontwikkeling richting activisme gezien onder vrouwen, als groep, aangewakkerd door een president die niet alleen denigrerend spreekt over vrouwen, maar zelfs is weggekomen met het toegeven van aanranding — you just grab them by the pussy.
Ik schud de handdoek van mijn hoofd, zet de föhn op de hoogste stand en blaas de Senaatscommissie en aanstelling van Kavanaugh uit mijn hoofd.
“Het is oké, ik ben gewoon zo kwaad.” De donkere vrouw veegt met de achterkant van haar hand de tranen weg. “Wanneer komt de dag dat ze tenminste zullen doen alsof ze ons serieus nemen als vrouwen?” De jonge blote vrouw verzamelt haar haar in een staart en trekt er een elastiekje om. Ze zegt: “Laten we beginnen met de tussentijdse verkiezingen in november.” Er klinkt instemmend gemompel. Op 6 november gaan Amerikanen naar de stembus om te beslissen wie er in het Huis van Afgevaardigden en Senaat mogen zitten. Als het lukt om een Democratische meerderheid te behalen zal het veel moeilijker worden voor Trump om zijn agenda er door te duwen en conservatieve rechters te installeren in de rechtbanken. We drentelen nog even en wensen elkaar dan een fijne dag. Ik schud de handdoek van mijn hoofd, zet de föhn op de hoogste stand en blaas de Senaatscommissie en aanstelling van Kavanaugh uit mijn hoofd.
Een vreemde, dramatische gedachte flitst door me heen: als ik ergens mag kiezen te sterven, ooit een dag, laat het dan in deze kleedkamer zijn. Deze plek van troost, naakte woede en bemoedigende woorden. In een stad als New York, waar de rondzoevende glimmende taxi’s en eindeloos flikkerende billboards met gephotoshopt glanzend haar op de gevels prijken, is er soms een rare, onnatuurlijke afwezigheid van lelijkheid, verdriet en pijn. In deze stad waar bovenmatig veel vrouwen grote carrières hebben en op het werk nooit een klap op hun billen zullen krijgen, is het met name voor mannen gemakkelijk om te denken dat daarmee de kous af is. Maar wij, in die kleedkamer, weten beter. Weten dat er nog een lange weg te gaan is voordat vrouwen géén statistisch disproportioneel slachtoffer zullen zijn van seksueel geweld, van huiselijk geweld, van professionele en economische discriminatie, van absurde schoonheidsidealen. En dat met elkaar huilen in een kleedkamer - voor we onze kousen over onze knieën rollen en lippenstiften weer dichtklikken - een grotere troost is dan welke feel good serie op Netflix ons ooit zal kunnen bieden.
Beeld: flattop341 via Flickr
